Πω… πω μια μπομποτσίνα!
Αφορμή για να θυμηθούμε το επιφώνημα αυτό, μετά από τόσα χρόνια, στάθηκε η αποψινή μας επίσκεψη στον Αλέξανδρο Λευκάδας. Είναι η εποχή τώρα που ωριμάζουν τα σκάμνα (μούρα). «Πω… πω μια μπομποτσίνα!», έτσι φωνάζαμε πιτσιρικάδες όταν σκαρφαλώναμε στις σκαμνιές (μουριές) και βρίσκαμε στα πιο απόμακρα κλωνάρια τους -σιγά μην δεν τα φτάναμε- κανένα ώριμο και ιδιαίτερα μεγάλο σκάμνο. Στις μαυροσκαμνιές ιδιαίτερα. Τα άλλα τα ασπρόσκαμνα, δεν ξέρω, αλλά πιστεύουμε ακόμη και σήμερα ή έτσι τουλάχιστον έχει καταγραφεί στη μνήμη μας, ότι τα θεωρούσαμε λιγάκι παρακατιανά, δεν τα προτιμούσαμε ιδιαίτερα, στην ανάγκη μόνο.
|
|
Η αναζήτηση της τυχόν ετυμολογίας της λέξης στο διαδίκτυο μας βγάζει άλλα αντί άλλων. Ούτε ο Ν. Π. Ανδριώτης, με το ετυμολογικό του λεξικό της κοινής Νεοελληνικής (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 1983) μας βοήθησε αυτή την φορά. Υποθέτουμε ότι πρόκειται για ντοπιολαλιά και δη της περιφέρειας Αλεξάνδρου, καθόσον δεν γνωρίζουμε αν χρησιμοποιούταν όντως η λέξη αυτή και σε άλλα χωριά της Λευκάδας.
|
|
Καμιά φορά, μας έβαζαν οι νοικοκυράδες του χωριού και τα τινάζουμε κιόλας. Σκαρφαλώναμε στη σκαμνιά, άπλωναν από κάτω ένα σεντόνι και μάζευαν τα σκάμνα, που ώριμα όπως ήταν, έπεφταν με το παραμικρό κούνημα των κλαδιών.
Η πιο καλύτερη μαυροσκαμνιά στο χωριό μας (Κολυβάτα) ήταν αυτή στον κήπο του Λία του Βρεττού, ένα πολύ μεγάλο δέντρο, έχει αποδεκατιστεί σήμερα, δεν θυμούμαστε καλά καλά αν υπάρχει κιόλας. Ασπροσκαμνιές ήταν κάμποσες: στου Σπύρου του Γραμματέα την μπασιά, στου Μητσέα τον κήπο, που υπάρχουν ακόμη, και μια μεγάλη στο πέρα αλώνι, στο χωράφι του Λάκη του Παναή, που την λύγισαν όμως τα χρόνια. Μπορεί να υπήρχαν κι άλλες, έχουν περάσει τόσα χρόνια…
Τώρα τα σκάμνα δεν άρεσαν μόνο σε μας, αλλά και στα πουλιά, ιδιαίτερα στα σπουργίτια, που έκαναν τα καλοκαίρια τρελά πανηγύρια, και μεις να παραμονεύουμε πάλι από κάτω με τις λαστιχιέρες (σφεντόνες) κι όποιο πάρει ο χάρος…
[Gallery not found]
Που να δείτε μια ξυνο-μαυρομουριά (μαυροσκαμνιά) με χοντρά σκάμνα που είχαμε στα Μικρωνάτα (στου μπάρμπα Νικολού του καρτούτσου του μακαρίτη) και που για να τα ξεκολλήσεις απο το κλαδί (επειδή είχαν ισχυρό μίσχο) γινόσουν σαν το γουρουνάκι. Μια γριούλα, για να με πειράξει, μου έλεγε: Πήγαινε να φέρεις το αποκατάρι το σεντόνι της μάννας σου και να τα τινάξεις με ενα λούρο, για να μην λερώνεσαι. Μα η γεύση τους ήταν (έτσι την έχω καταγραμένη στο νού μου) θεϊκή. Δυστυχώς αυτή την παιδική Πιατσανίτικη γεύση δεν την ξανασυνάντησα σε διάφορα μέρη της χώρας (και ήταν αρκετα) που έζησα (ή επισκεφτηκα)
Καλέ μου συγχωριανέ,
Παρότι ο κ. Κολυβάς στο άρθρο του είναι πολύ παραστατικός για τα σκάμνα των παιδικών μας χρόνων, η δική σου η περιγραφή – τόσο όμοια με τις δικές μου αναμνήσεις- με συγκίνησε. Θυμάμαι καλά το δέντρο που λες, θυμάμαι ακόμα και τον τρόπο που εγώ το «προσέγγιζα». Περισσότερο έντονες όμως είναι οι γευστικές αναμνήσεις. Δεν ήταν μοναδικά τα σκάμνα του χωριού μας, απλώς τότε είμαστε παιδιά.
Βιολέττα, έχεις απόλυτο δίκιο. Οι παιδικές αναμνήσεις (γενικά) όχι μόνο μένουν ανεξίτηλες, αλλά μεγενθύνονται και ωραιοποιούνται, ειδικά όταν αυτός που τις έζησε, δεν έτυχε να τις επαναλάβει σε μεγαλύτερες ηλικίες. Μένουν σε μια γωνίτσα της μνήμης μας, και καταφεύγουμε σε αυτές όταν χρειάζεται να αντλήσουμε κουράγιο και να ξεφύγουμε απο την πεζή πραγματικότητα που μας έχει βάλει η ζωή να βιώνουμε μακρυά απο τα μέρη που αφήσαμε τις πατημασιές μας.