Μια παλιά φωτογραφία…

Υποτιτλίζει ο Αιθεροβάμων

Για τη παλιά Λευκαδίτισσα…

Λευκάδα, δεκαετία του 60.

Δυο γυναίκες αγρότισσες στην ορεινή Λευκάδα.

Με το μυτοτσάπι στα χέρια σκάβουν το χώμα και αγωνίζονται να σταθούν πάνω στην ανηφόρα μπα και κουτροβολήσουν, μπα και τις πάρει ο κατήφορος και βρεθούν μέσα στο λόγγο.

Βασανιστικά με μια ιώβεια υπομονή και επιμονή, ανασκαλεύουν το χώμα ενώ τα μυτερά λιθάρια τρυπάνε το κότολο και πληγώνουν τα γόνατά τους.

Τι να γράψει κανείς γι’ αυτές τις Λευκαδίτισσες, Αγιογύναικες μανάδες μας!

«Κορμί ολόστητο. Ολόρθο μοναχά; Και με μια χάρη προς τα πίσω. Καμαρωτό, περήφανο, μνημειώδες.

Πάτημα γερό, κορμί στητό, κεφάλι πρόθυμο. Στεφανωμένο με τη ποδολόγα.

Το περπάτημα… Περπατησιά σίγουρη, μεστή κρυφολύγιστη. Θες σε λασποδρόμι, θες σε κοτρονόστρατα. Όπου λάχει. Σ’ ανηφοριά, κατηφοριά, στενορούμι, πλατύστρατο, όπου θες.

Μ’ αμολητό στο κεφάλι το φόρτωμα, με τα χέρια στη μέση.

Ω, της χάρης αρχαιότατο όραμα! Μνημείο αντοχής, ομορφιάς, αξιοσύνης.

Η γυναίκα. Μια σάρκωση θείας ισορροπίας. Η χάρη. Να περπατάει! Να γνέθει! Να σφοντυλιάζει! Να κουβαλάει φορτίο στ’ αγιοκέφαλό της!

Υποταγμένη σε μια βάσκανη μοίρα. Έτσι για να επιζήσει, να βγάλει τα παιδιά της και τις θυατέρες της, να βαστάξει το σπιτικό της…»¹

Η θεια Παγώνα η Γκλουβησάνα μπαϊλισμένη από τη κούραση ακουμπάει στο σαμάρι του γαϊδαράκου της, έτοιμη να κλείσει τα μάτια.

Καθημερινά προσκυνάει το μαυρόχωμα του Άη Δονάτου.

Σκύβει απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ να λευτερώσει τη φακή απ’ τα ζιζάνια που θέλουν να πνίξουν τη σοδειά της και μόλις σουρουπώσει πρέπει να γυρίσει στο κονάκι της να γηροκομίσει τον κακορίζικο το γέροντά της που τώρα στα γεράματα τον βρήκε κόλπο (εγκεφαλικό) και τον έριξε παράλυτο στο κρεββάτι.

Αγρότισσα του Τόπου μας, πρόσωπο αυλακωμένο από ρυτίδες, ζωή ριζωμένη στην ασβεστόπετρα και στο κοκκινόχωμα της Λευκαδίτικης γης.

Σεβάσμιες μορφές που στα πρόσωπά τους καθρεφτίζεται ο αγώνας ενός ολόκληρου βίου.

Ταλαιπωρημένες ζωές που γνώρισαν σ’ όλη τη διάρκεια τους μόνο τη φροντίδα και την έγνοια για το σπίτι και τη φαμελιά, πίκρες κι’ αγκούσες κι’ ελάχιστες χαρές.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ελάχιστη δική μας υποχρέωση ο απεριόριστος σεβασμός και η διαρκής μνήμη...
____________________________
¹ Απόσπασμα από το βιβλίο του Απόστολου Μαργέλη «Οι χωριανοί». 1993