Στους Αγιοπετρίτες γιατρούς μας – Του Κώστα Πατρίκιου

O Κώστας Πατρίκιος, συνταξιούχος καπετάνιος Ε.Ν. και λαϊκός ποιητής, κατάγεται από τον Άγιο Πέτρο. Είναι ενεργό μέλος της Αγιοπετρίτικης παροικίας στην Αθήνα και ένθερμος Λευκαδολάτρης. Το πιο κάτω σατιρικό του πόνημα, που γράφτηκε στην Κωνστάντζα το Φλεβάρη του 1996, είναι αφιερωμένο στους ουκ ολίγους Αγιοπετρίτες γιατρούς.

Περισσότερα για τον καπετάνιο, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, μπορείτε να βρείτε στις εξής σελίδες που διατηρεί στο διαδίκτυο: clubs.pathfinder.gr/andriellos και πρόσφατα την ανοιχτή ομάδα στο fb: Αγιοπετρίτικα Παιδιά
_________________
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΠΕΤΡΙΤΕΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΑΣ

Σε συμβούλιο καλώ τους γιατρούς μας όλους όλους
Και ιδιαίτερα με κείνους που επαίζαμε τους βόλους
Θα καλέσω και δασκάλους, δικηγόρους και Κυράδες
Όλους κι’ όλες ανεξαιρέτως που επαίζαμε αμάδες

Οι γιατροί μας για την ώρα έχουν τώρα τα πρωτεία
Που σκοτώνονται να έρθουν στου χωριού μας τα Ιατρεία
Όλοι αυτοί οι ασπροντυμένοι θέλουν ν’ άρθουν για ν’ αράξουν
Και υγεία χωρίς πόνους πάλι θα μας ξανατάξουν

Αντιπρόσωπος θα γίνω στο χωριό να μην αφήσω
Τον γιατρό θα εξετάσω και θα τόνε ξεσκονίσω
Κι’ αν μπορέσει να περάσει σε εξέταση μεγάλη
Καλώς νάρθει, να ξανάρθει και να μας ματάρθει πάλι

Του γιατρού η επιστήμη είν’ ανεύθυνη χωρίς άλλο
Κάτσε κάτω βρε χαμένε το θερμόμετρο να βάλλω
Και σου δίνει ένα χαπάκι που αν τύχη και πεθάνεις
Θέλημα θεού σου λέγει που δεν ήτανε να γιάνεις

Το ποδάρι ρε Κοκιάρη το αριστερό πονάει
Τι χαπάκια κι’ αλοιφάδες αυτός ο πόνος που θα πάει
Και φωνάζει ο Διονύσης πούνε χαμογελαστός
Το δικό μου δεν πονάει εσύ δεν είσαι τυχερός

Βρε Μυτζάρη Νικολό πούσε κόκκινος μπαρμπούνι
Τι να κάνω το σπυράκι πούχω κάτω απ το πηγούνι;
Ρώτησε τον Καγκελάρη σπούδασε στην Ιταλία
Τρέξε κακομοίρη τρέξε πρόλαβε την ευκαιρία

Τα 80 πλησιάζει η μανούλα μου η καημένη
Να γιεννήσει λαχταράει για να γίνει ξακουσμένη
Δώστης φάρμακο σπουδαίο να χαρείς φίλε Βαγγέλη
Δεν πηγαίνεις να ρωτήσεις τον Σκληρό και τον Μαργέλη;

Πρέπει πάλι στα θρανία να καθίσετε γιατροί μας
Ίσως τότε με λαχτάρα να σας θέλουν οι χωριανοί μας
Κι’ όταν μάθετε τα κόλπα στο χωριό να περπατάτε
Προσοχή κι’ αλοιμονό σας φακελάκια αν δεν ζητάτε

Σ’ ερωτάω και επιμένω φίλε μου γιατρέ Κοκιάρη
Ξέρεις εσύ να μουνχίσης το βαρβάτο μου κριάρι
Λένε οι άλλοι που δεν ξέρουν πως δεν ράβεις μα κεντάς
Μα εμάς τους χωριανούς σου Νιόνιο δεν μας ξεγελάς

Την γυναίκα ξεγεννάω πολύ εύκολα κι’ εγώ
Την ναρκώνω την γυμνώνω και τηνέ παρατηρώ
Τι με νοιάζει κι’ αν πονάει πότε αυτή θα ξεγεννήσει
Και μ’ αρέσει, πως μ’ αρέσει που την έχω και ξεντύσει

Την φοράδα την γελάδα έστω ακόμη ένα κουνέλι
Να σε δω να ξεγιεννήσεις φίλε μου γιατρέ Μαργέλη
Άπονα να ελευθερώσεις κι’ όχι εσύ να την ματώσεις
Στον Σκληρό ή τον Βλασσόπουλο όμως μην την παραδώσεις

Τον μυξίτη τον στελίτη ποιος εμένανε θα γιάννει;
Νικολάδες σας φωνάζω πόνος αβάσταχτος με πιάνει
Την λαθύρο την κοτούλα ποιος θα μου την καλαμώσει;
Μένα κλίσμα και με κούπες ποιος εμένα θ΄ αλαφρώσει;

Να σας δώσω μια ιδέα πούχω μέσα στο κεφάλι
Στο θερμόμετρο μου λέτε έχεις φουκαρά μου χάλι
Το πονόμετρο εγώ θέλω να μας βρείτε φουκαράδες
Και τους χωριανούς θα βάλω να σας κάνουν τεμενάδες