Την εποχή των σκομποΐρων* στα χωριά μας…

«Απόκρεω

Θυμάμαι το καιρό πούμνα (που ήμουν) μικρός γιατί σήμερα δε γίνεται τίποτα, ο κόσμος τα βαρυέται και σεις οι νειότερ΄(οι) δε σας αρέσνε οι παλιές καλές συνήθειες φαίνεται. Τέλος πάντων. Γράψε πως τσ΄ αποκρές μάλιστα τσ΄ τυροφάου (τυροφάγου – τυρινής) μαζωνόντανε πολλοί χωριανοί στην αγορά, στο χασαπά ντυμένοι σε πρόβατη, με δέρμα από πρόβατο, άλλοι με δέρμα από γίδα, σε γίδες και τραγιά, άλλοι εβάνανε γένεια και ράσα και παραστένανε το παπά, άλλος επαράστενε την αρκούδα, άλλος τον αρκουδιάρ΄(η) μ΄ ένα νταβά (ταψί) στο χέρ΄(ι) για ταμπούρλο που το βάργιε (χτυπούσε) ενώ η αρκούδα χόρευε. Άλλος επαράστενε το γαμπρό, άλλος τη νύφ΄(η). Εκάνανε γαμήλια πομπή και μόλις εφθάνανε στη μέση΄(η) του χωριού τραγουδώντας, επαραστένανε τα στέφανα (πως εκάνανε το μυστήριο του γάμ΄(ου)). Για κεριά εβαστάγανε κάτι καλάμια. Ένας από δαύτους (αυτούς) επαράστενε το κουμπάρο, και παραστένανε όλη τη τελετή τ΄ στεφανώματος.

Γυρίζαν έπειτα από σπίτ(ι) σε σπίτ(ι) γλεντοκοπάγανε και μεθάενε (μεθούσαν). Την άλλη μέρα τη Καθαρή Δευτέρα π΄ αρχινάει η μεγάλη σαρακοστή, διασκέδαζε όλο το χωριό στα κούλουμα, όξ΄ στην εξωτέρα. Όλη την ημέρα γλεντάγανε και το βράδ΄(ι) γυρίζανε αργά στα σπίτια τσ, χαρούμενοι. Σ΄ όλο το δρόμο λέανε ανέκδοτα, κι αστεία ακατανόμαστα.

Τσικνοπέφτη

Εμείς, γράψε, τήνε λέμε μουρδλοπέφτ΄(η). Εκείν΄(η) τη μέρα σφάζμε κόττες γιατί την ερχόμενη ΄βδομάδα απαγορεύεται το κρέας.
__________________________
Πληροφοριοδότης: Τιμολέων Βερύκιος, Γραμματικές γνώσεις Απόφοιτος 4ταξίου Δημοτικού, Ετών 72.

Συντάκτρια: Βερυκίου Σταυρούλα του Χρήστου, Άμεσος λαογραφική συλλογή εκ του Χωρίου Δρυμώνος του Νομού Λευκάδος, Χρόνος συλλογής Πάσχα ΄69, Πανεπιστημιακόν έτος 1968-1969.

Πηγή: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
__________________________
* Για την ορθή απόδοση και ορθογραφία της λέξης δεν είμαστε ακόμη απόλυτα σίγουροι, αφού μόνο φωνητικά την θυμόμαστε, και δεν έχουμε αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα να το ψάξουμε περαιτέρω