Ούτε επίτηδες να το …έκαναν!

Κοντός δεν είμαι, όπως και να το κάνεις. Ούτε πάλι πολύ ψηλός. Έχω δει αρκετούς άλλους που σηκώνω τα μάτια να τους κοιτάξω. Οπότε, θα ΄λεγα, λιγάκι παραπάνω απ΄ αυτό που συνήθως λέμε μετρίου αναστήματος. Έχω όμως και χρόνια να μετρηθώ, από την εποχή του στρατού. Ανέτρεξα ως εκ τούτου στο γνωστό «πέι μπουκ» – οι άντρες το ξέρουν. Ανάστημα 1,85 γράφει εκεί. Τώρα πάλι καθώς λένε, και μάλλον ισχύει, όσο περνούν τα χρόνια αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος κονταίνει κάτι τις. Οπότε ας αφαιρέσουμε καλού κακού δυο-τρεις πόντους. Πάμε τότε στο 1,83.

Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα για μια πινακίδα σήμανσης, που δείχνει το δρόμο για Φανερωμένη και Άγιο Νικήτα. Μόλις τις προάλλες την πρόσεξα, καθώς πήγα να την κουτρίσω -σίγουρα δεν θα ΄μαι κι ο πρώτος-, αφηρημένος όπως ήμουν και κοιτάζοντας προς τη μεριά του περιπτέρου, στον απέναντι δρόμο. Την μέτρησα ακόμη μια φορά με την ησυχία μου, βρίσκει άνετα το 1/3 τουλάχιστον από το κούτελό μου, αν θελήσω να περάσω, και συνήθως έτσι γίνεται, από το πεζοδρόμιο. Δεν αναφέρω καν, αν και θα έπρεπε, άλλους ανθρώπους που κινούνται με αμαξίδιο ή έχουν προβλήματα όρασης, γιατί έτσι κι αλλιώς η πόλη μας είναι απαγορευτική γι΄ αυτούς.

Λες και τοποθετήθηκε επίτηδες κατά πλάτος του σχεδόν ευρύχωρου κατά τα άλλα στη μεριά αυτού πεζοδρομίου, για να φράζει τη διέλευση των πεζών. Βρίσκεται σε ένα, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, πολυσύχναστο σημείο. Πάνω και στη μέση ακριβώς του πεζοδρομίου που εφάπτεται του νέου Δικαστικού Μεγάρου, απέναντι από το Πνευματικό Κέντρο και κοντά στο Ανοιχτό Θέατρο, όπου συρρέουν κάθε καλοκαίρι χιλιάδες ντόπιοι κάτοικοι και ξένοι επισκέπτες του τόπου μας.

Κι ας πούμε την ημέρα κάτι γίνεται, στραβωμάρα έχεις θα σου πει, και με το δίκιο του, ο άλλος! Σε χτύπησε και σένα η κρίση κατάμπαλα! Τη νύχτα όμως;

Δεν περιμένουμε απάντηση, ρητορικά είναι περισσότερο τα ερωτήματα. Αυτό όμως που αναμένουμε είναι να ευαισθητοποιηθεί κάποιος αρμόδιος και να την μετακομίσει. Προτού συμβεί κάποιο ατύχημα. Είναι γνωστό πάντως και εξυπακουόμενο ότι από μια «σύγκρουση» λαμαρίνας και κεφαλιού αυτό που θα σπάσει θα είναι το δεύτερο. Άντε τότε «κούρεψε τ΄ αυγό και πάρε το μαλλί του», θα μας πει πάλι κάποιος. Είμαστε όμως σίγουροι ότι οι ξένοι -έχουμε τώρα τελευταία και κάτι δίμετρους/-ες Βαλκάνιους- ξέρουν σε κάθε περίπτωση να διεκδικούν το δίκιο τους!