Ο Λόγος του Γεράσιμου Αραβανή για την «γλώσσα»

Για την διάλεξη του φιλόλογου-φροντιστή Γεράσιμου Αραβανή εις το πνευματικό κέντρο Λευκάδος

Του Θεόδωρου Αραβανή

Η λειτουργία του λόγου της διάλεξης του Αραβανή Γεράσιμου για την Ελληνίδα γλώσσα, δεν ήταν μια συνηθισμένη ταξινομημένα φιλολογική διάλεξη-άποψη για την δομή, την ορθή χρήση, και την πολιτιστική αναγκαιότητα της επικοινωνιακής διάστασης του γλωσσικού φαινομένου. Καίτοι οι αναφορές -φαντάζουσες «απλουστεύματα» ορθής χρήσης της Ελληνικής γλώσσας- υπάρχουν μέσα στο κείμενο της διάλεξης, όπως ακόμα δεν λείπουν απ΄ το κείμενο και οι αναγκαίες επισημάνσεις -ως σχέσεις αιτιότητας- της εθνικής γλώσσας και του διεθνικού πολιτισμικού εξελικτισμού, την όλη διάλεξη ως κείμενο διατρέχει υπόρρητα -και δεν θα ήταν έξω απ΄ τις προθέσεις του ομιλητή- η διάσταση της γλώσσας ως εργαλείο μιας ανθρώπινης δημιουργίας που τελείται αενάως καθημερινά στον χρόνο, με τις λέξεις, ανά εποχή και συγκυρία, ως τα ενεργά υπολείμματα αυτής της διαρκούς αναστοχαστικής τελεστότητας, του ίδιου του γλωσσικού φαινομένου μέσα στην ανθρώπινη δημιουργία.

Η προοδευτική διάσταση του γλωσσικού φαινομένου είναι παρούσα στα συμφραζόμενα της διάλεξης, όσο παρούσα, ισότιμα, είναι και η συντηρητική διάσταση της θεματοφυλακής των ριζών και των απαρχών του γλωσσικού συμβεβηκότος. Αποτελούν και οι δύο διαστάσεις των παραμέτρων του ανταγωνισμού και της «αμοιβαίας μόλυνσης» για να διατηρείται ζωντανό το εξελικτικό πνεύμα και η λειτουργία της ίδιας της γλώσσας. Την γλώσσα εδώ –και μέσω της Eλληνικής γλώσσας και της νοηματικής συγκρότησής της– αναδεικνύει ο ομιλητής ως το ειδολωλατρικό συμβάν του πολιτισμού, αυτό που υπάρχει δηλαδή εις τον πολιτισμό και καλείται η έναρθρος ανθρωπότητα κάθε φορά να ανακαλύπτει στην συγχρονία ως ανθρώπινη κατάκτηση.

Δεν αφήνει έτσι έξω από την γλωσσική οντολογία του ο Γ. Αραβανής τον άνθρωπο -δεν παρακάμπτει αυτόν- αντίθετα τον ταυτοποιεί ως αυτόν που θα ανακαλύψει (αυτόν που κρατά στην ζωή) το ίδιο το γλωσσικό – ειδολωλατρικό- φαινόμενο του πολιτισμού του. Ο άνθρωπος ως γλύπτης (γλύπτης: αυτός που σε κρατά στην ζωή κατά τους αρχαίους Αιγυπτίους) και η γλώσσα ως γλυπτική.

Με βάση το νοηματικό υπόβαθρο της οργάνωσης της Ελληνικής γλώσσας, οι λέξεις αποτελούν γλυπτά. Για τούτο και εις την γλώσσα μπορούμε να προσδώσουμε την κατατομή της «Ελληνίδας», εξ ού και η «Ελληνίδα γλώσσα«.

(Φωτό: azalas.de)
_______________________
Σχετικά:
Διάλεξη με θέμα «Η Ελληνική γλώσσα αργοπεθαίνει;»