ΚΟ Λευκάδας του ΚΚΕ: Διήμερο εκδηλώσεων για τον Μπελογιάννη

Διήμερο εκδηλώσεων με τίτλο «Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες» στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του που εκτελέστηκαν στις 30 Μάρτη του 1952 από την αστική τάξη και την κυβέρνηση Πλαστήρα διοργανώνουν η Κ.Ο. Λευκάδας του ΚΚΕ στην Αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Λευκάδας.

Προβολή της ταινίας «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Ομιλία από τη Δήμητρα Σταματέλου, Μέλος του Γραφείου Περιοχής Ηπείρου – Κερκύρας – Λευκάδας του ΚΚΕ

Στο χώρο θα λειτουργεί από τις 6:00 μ.μ. Έκθεση Βιβλίου.

Συμπληρώνονται στις 30 Μάρτη εξήντα τρία χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη. Εξήντα τρία χρόνια από τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Μάρτη 1952 που τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος έσβηναν το χαμόγελο από το πρόσωπο του «ανθρώπου με το γαρίφαλο». Του κομμουνιστή που έπεσε για την ειρήνη και την εθνική ανεξαρτησία. Του ανθρώπου που έγινε παγκόσμιο σύμβολο αγώνα.

Ο Νίκος Μπελογιάννης στο δικαστήριο

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα από αγρότες γονείς. Στα 17 του χρόνια, τελειόφοιτος Γυμνασίου, έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Σαν φοιτητής Νομικής πρωτοστάτησε στους φοιτητικούς αγώνες της εποχής. Λίγο πριν την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά έγινε μέλος του ΚΚΕ. Δούλεψε σε οργανώσεις της Πελοποννήσου οργανώνοντας την πάλη κατά της μεταξικής δικτατορίας. Για τη δράση του εξορίστηκε και φυλακίστηκε. Από την Αίγινα στην Ακροναυπλία ως την εισβολή των Γερμανών και κατόπιν, παραδομένος όπως τόσοι και τόσοι αγωνιστές στους κατακτητές, «γνώρισε» τις φυλακές της Κατούνας, της Βόνιτσας και της Κέρκυρας. Το 1943, μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, ο Μπελογιάννης δραπέτευσε και κατέφυγε στην Πάτρα, όπου πήρε αμέσως μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Νίκος Μπελογιάννης – «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο»

Στις σκληρές μάχες της Πελοποννήσου ο Μπελογιάννης ήταν καπετάνιος της Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ. Μετά την υποχώρηση των Γερμανών τέθηκε επικεφαλής της διαφώτισης και μέλος του Γραφείου Περιοχής του Κόμματος στην Πελοπόννησο. Όταν οι Αγγλοαμερικάνοι και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους έσπρωξαν τα πράγματα στη σύγκρουση, ο Ν. Μπελογιάννης βρέθηκε στο βουνό σαν πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, όπου αναδείχτηκε σε σκληροτράχηλο μαχητή και εμπνευσμένο ηγέτη. Η Μεραρχία του κατάφερνε πάντα να ανταποκρίνεται στις πιο δύσκολες αποστολές. Σε μια από αυτές ο Μπελογιάννης τραυματίστηκε σοβαρά, όμως πάντα κατάφερνε να δίνει κουράγιο στους συμμαχητές του με το παράδειγμά του.

Μετανάστες από τη Γερμανία στο χωριό «Μπελογιάννης» της Ουγγαρίας

Μετά την ήττα του ΔΣΕ, ο Μπελογιάννης επέστρεψε στην Ελλάδα σαν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, καθοδηγώντας το λαό στην πάλη του ενάντια στην αμερικανοκρατία και το μοναρχοφασισμό. Στα τέλη του 1950 πιάστηκε από τα όργανα της Ασφάλειας, που ξεσήκωσαν θύελλα ανικομμουνισμού. Η αντίδραση οργάνωσε μια «πολύκροτη» δίκη που γρήγορα συγκέντρωσε την προσοχή των προοδευτικών σε όλο τον κόσμο. Η υπόθεση της υπεράσπισης του Μπελογιάννη έγινε υπόθεση των αγωνιζόμενων λαών. Στην πρώτη δίκη, γνωστή σαν «δίκη των 92», ο Μπελογιάννης ανέτρεψε το κατηγορητήριο, αλλά με άνωθεν εντολές καταδικάστηκε σε θάνατο με το νόμο 509.

Εκδήλωση της FDJ στη Λειψία στην μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη (Μάης 1952)

Στη δεύτερη δίκη, τον Φλεβάρη του 1952 ο Μπελογιάννης κατηγορήθηκε για «κατασκοπία». Από κατηγορούμενος έγινε κριτής και υπερασπίστηκε όσο κανένας τον πατριωτισμό των Ελλήνων κομμουνιστών, ξεσκεπάζοντας το κράτος της υποτέλειας. Ωστόσο, η μοίρα του είχε αποφασιστεί: Θάνατος. Ετσι, η «ετυμηγορία» δεν άλλαξε. Παρά τη διεθνή καμπάνια συμπαράστασης να μην εκτελεστεί ο Ν. Μπελογιάννης και οι συγκαταδικασμένοι Ν. Καλούμενος, Η. Αργυριάδης και Δ. Μπάτσης. Παρά τις αιτήσεις χάριτος που απορρίφθηκαν, τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Μάρτη 1952 οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος μετέφεραν τον Ν. Μπελογιάννη από τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης στη σφαίρα της αθανασίας. Εκεί που το χαμόγελο του «ανθρώπου με το γαρίφαλο» δε σβήνει ποτέ. Εκεί που τα μηνύματα και οι ιδέες του μένουν πάντα ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΕΣ.

«Το φως από το λαδοφάναρο που φώτιζε το σκοτάδι μιας μαγιάτικης βραδιάς στη Μαδρίτη, τα ευγενικά πρόσωπα του τουφεκισμένου λαού που τον δολοφόνησε ο ξένος άρπαγας στον πίνακα του Γκόγια, είναι η ίδια σπορά φρίκης που σπέρνει με τις ανοιχτές φούχτες των προβολέων πάνω στα ορθάνοιχτα στήθια της Ελλάδας μια κυβέρνηση που σκορπίζει το θάνατο, το φόβο και το μίσος. Ένα πελώριο άσπρο περιστέρι περνάει κι αφήνει το οργισμένο του πένθος πάνω στη γη».