Ο αποχωρισμός του ξενιτεμένου

Του Θωμά Φραγκούλη
(από τη δημόσια ομάδα στο fb Englouvi)

Είναι όλοι από την Εγκλουβή. Το 1964 (;) όταν ένα κορίτσι του μπάρμπα-Γιώργη έφευγε για Αυστραλία. Το ποίημα γράφτηκε το 1970 από το Γεωρ. Α. Φραγκούλη.

Στο κέντρο της φωτογραφίας είναι ο Ανδρέας Γαλέλος και στα αριστερά ο Βασίλης Κοντοπρίας. Στα αριστερά είναι ο μπάρμπα-Παμνώντας (Θωμαής), η Τσοβάνο, ο Άγγελος. Στην άλλη μεριά είναι ο Γιώργος Κακαρέλης και δίπλα του ο Ραπανής. Κοντά στο Ραπανή είναι η Θοδώρα (Θωμαή) και η Αρσενία του Παμνώντα.

Ήτανε Μάης όμορφος με τόση ποικιλία
ξενητεμένη κίνησε να πάει στην Αυστραλία.
Ήρθε η ώρα η στερνή για να αποχαιρετήσει
και το φτωχό της το χωριό για πάντα να τ΄ αφίσει.
Μα ποιος είναι μαρμάρινος τώρα να μη δακρύσει
τα δάκρυα απ’ τα μάτια μας ετρέχανε σα βρύση.
Θρήνος και συγκίνηση για την ξενητεμένη
τόσα δε θα γινότανε αν ήταν πεθαμένη.
Είναι πολλοί που φεύγουνε πως τάχα θα γυρίσουν
πόσες μανάδες με καημό θα τ΄ αποχαιρετήσουν.
Μα οι μανάδες ήσυχα σιγά-σιγά πεθαίνουν
κι απ΄ τά παιδιά τους τίποτα όσο και αν περιμένουν.
Πεθαίνουν με παράπονο και με σκληρό το πόνο
παιδιά δεν ξαναβλέπουνε κι αυτό τους μένει μόνο.
Μανάδες που τα πάθανε αυτές μονάχα ξέρουν
πως τα παιδιά τους δύσκολα μπορούν να ματαφέρουν.
Είχανε γράψει κάποτε ωραίο μοιρολόγι
της ξενιτιάς τα βάσανα ήταν χρυσοί οι λόγοι.
Παρηγοριά έχει ο θάνατος και υπομονή ο χάρος
μα ο ζωντανός ο χωρισμός υπομονή δεν έχει.