Ο ξυλόφουρνος της θειά-Γιάννας στην Εύγηρο: ζυμωτό ψωμί και μοσχοβολιστά κουλούρια

«ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟΝ Ιωάννας Χρίστου ΦΑΤΟΥΡΟΥ», γράφει η ταμπέλα. Και λίγο πιο πάνω ακόμη μια, στο στύλο της ΔΕΗ ή του ΟΤΕ, δεν προσέξαμε: «ΦΟΥΡΝΟΣ, ΨΩΜΙ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ». Από εκείνες τις παλιές ταμπέλες, τις σιδερένιες που μαζεύουν σκουριά στις άκρες. Που θες δε θες θα σταματήσεις να τις χαζέψεις. Δύσκολα τις προσπερνάς…

Για να φτάσεις στον παλιό ξυλόφουρνο κατεβαίνεις πέντε-έξι σκαλοπάτια. Το βασίλειο της θειά-Γιάννας. Πρώτη εντύπωση οι μεγάλες διαστάσεις του φούρνου, συγκριτικά με αυτούς που υπήρχαν παλιότερα στα χωριά μας. Σα γκαστρωμένη χελώνα. Σαράντα ολόκληρα καρβέλια ψήνει τη φουρνιά. Κι ας τα έχει τα χρονάκια του. Κοντεύει να κλείσει μισό αιώνα. Τα ίδια πάνω κάτω σα φουρνάρισσα κι η θεια-Γιάννα.

Σε μια γωνιά στίβες οι νταβάδες. Στους τοίχους οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. «Ενθύμιον Μικράς Ασίας, Φιλαδέλφεια 10 Ιουνίου 1921», κι άλλες φωτογραφίες προσωπικές από χορούς και πανηγύρια, το άδειασμα του στάβλου από την κοπριά… Αλλά και πιο πρόσφατες: η θειά-Γιάννα με μια αγκαλιά ξεφουρνισμένα ζυμωτά ψωμιά.

Συνέβαινε όλο και πιο συχνά παλιότερα. Λιγόστεψαν τώρα οι κάτοικοι. Βάρυναν όμως και τα χρόνια την καλόκαρδη και πρόθυμη για εξομολόγηση φουρνάρισσα.

Κρίμα που βιαζόμαστε. Κάποια άλλη φορά! Πέρασε η ώρα, καληνυχτίζουμε. Απ΄ αυτό το χωριό σαν κυνηγημένοι περνάμε. Φεύγουμε τραταρισμένοι με ένα μεγάλο μοσχοβολιστό κουλούρι που μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω.