Blues

Blues
20/6/15

Eν’ άσπρο βότσαλο κι ένα κοχύλι μ’ έρωτα
απίθωσες στο σάκο κι είπες:
Πρέπει να ξανάρθω!
Σ’ αναμονή το μετέωρο δίλημμα.
Μαγεύτηκα.
Κλειστή γραφή ν’ ανοίξεις σ’ όρισα, σε μέρες επτά.
Κι ακούστηκε ραγισμένη η φωνή: Ας γίνει έτσι.

Διάπλατα τα χέρια όρμηξαν σ΄ αγκαλιά,
σώματα απογειώθηκαν,
στροβιλίστηκαν στο αμήχανο blues ατέλειωτης νότας.
Αόρατος λυγμός,
βούλιαξες στο βυθό μου.

Δονήσεις κι οι φερομόνες στασίασαν
τα κύτταρά μου,
βίασαν στο προσκήνιο ασύνδετους μύχιους πόθους.

Τράβηξες την περόνη
το «μεγάλο μπανγκ» στο μυαλό μου.
Κι είδα της ζωής τα συντρίμμια,
το χαμένο των χρόνων μου χρόνο να σωριάζεται,
τη μαύρη τρύπα να συμπυκνώνει,
να καταργεί την ύπαρξη – το εγώ.

Κι Εσύ στέκεις κολλημένη πάνω μου,
στην έξοδο μ’ απλωμένο το χέρι –
του μωρού κάλεσμα στο άτολμο βήμα,
στο πρώτο λυγμό των νέων πάντων,
Ω γυναίκας μήτρα που μ’ έφερε σ’ άλλο φως!
Ω επώδυνη ερωτική γέννα!

Πάσχισα ν’ ανασάνω το μύρο σου.
Μέθη – έχασα την επαφή με το χρόνο.
Κι ένιωσα το αίμα σε ξέφρενη ζάλη,
να πλημμυρίζει.
Τα ARK μυριάδων νευρώνων σε απόκοσμη συγχορδία.

Χαοτικές συνάψεις μ’ ασύλληπτες ταχύτητες
γύρεψαν νέους διαύλους,
χώρο να καταγράψουν τα βαριά μαντάτα
Απ’ το σπέρμα σου γονιμοποιήθηκα,
στης αγκαλιάς την αβάλη ένοιωσα τη καρδιά να σκιρτά,
να δίνει παλμό στη δική μου

Χείλη με δέος
ακουμπήσαν ευλαβικά το τάμα
στο βελούδινο του προσώπου βάθρο,
στο βωμό της μικρής αχλαδόσχημης γοργόνας.
Το πρώτο φιλί καθαρμένο
στην αιωνιότητα.
Το πέρασμα στο επέκεινα…

Άμαθος, δεν άντεξα άλλο
Απομακρύνθηκα
Θυσία στη μαχαιριά του χρόνου.

Blues

Α pebble and a shell full of love you putted in the bag and said:
I have to come back!
As a “waiting meteor dilemma”
Bewitched
“Closed scripture”, assigned the reading in seven days.
Cracked voice sounded: Let it be so.

Vibrations and pheromones mutinied
my cells,
raped in the foreground unattached innermost cravings.
You pull the pin
the «big bang» in my mind.
And I saw the debris of life,
the lost years of my time to clutter.
The black hole to condense,
to abolish the existence – the Ego.

And you were standing stuck on me,
to the exit with outstretched hand; calling the baby
in the timid step,
the first sob of everything new,
Oh woman womb brought me in another light!
Oh erotic painful birth!

I strained to breathe your scent.
Methi – I lost touch with time.
And I felt the blood in frantic dizziness,
flooding.
The ARK myriad neurons in eerie chord.

Chaotic synapses with unimaginable speeds
seeking new channels,
space to record heavy news
From thy seed germinated,
to your hugs cove I felt the heart to frisk,
giving pulse in my own.

Lips with awe
reverently touched oblation
on the velvet face – pedestal
on altar of the petit pear- shape gorgon.
The first kiss purified to
eternity.

The passage into Hereafter …

Ignoranta, I couldn’t bear more.
I went away
Sacrifice to the time’s stab.

Φωτό:
Πίνακας του Έγκον Σίλε (Egon Schiele). «Die Umarmung (Liebespaar II, Mann und Frau)», 1917.