Οι κωλοφωτιές και τα φανάρια

Του Θεόδωρου Αραβανή

Το πολιτικό και κομματικό σύστημα της χώρας, απασχολημένο για τα καλά εδώ και χρόνια με τις εκλογικές διεργασίες, αδυνατεί να κατανοήσει το κοινωνικό προσδιορισμό αυτών των διαδικασιών.

Σε διάστημα 2 πλήρων συνταγματικά κοινοβουλευτικών περιόδων, και από την επόμενη μέρα των εκλογών του 2007, η χώρα έπρεπε να έχει κάνει μόνο 2 εκλογικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες ως το 2015. Και έχουν πραγματοποιηθεί πέντε (5) τον αριθμό πλέον ένα δημοψήφισμα. Δηλαδή ο πολιτικός – κομματικός – κοινοβουλευτικός χρόνος έχει γίνει συντρίμμια και θρύψαλα. (Καλά είναι να προβληματιστεί η πολιτική τάξη της χώρας, μήπως και εφόσον οι εκλογές μόνο κάθε 4 χρόνια αποτελούν πολιτειακό συνταγματικό δεδομένο, μήπως δημιουργείται και κάποιο πρόβλημα πολιτειακό;;;).

Η καταφυγή λοιπόν στην εκλογική διαδικασία κάθε φορά, με την άποψη-άλλοθι ότι: «δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην δημοκρατία», μπορεί και να δείχνει ότι τελικά αδιέξοδα κοινωνικά υπάρχουν (γιατί οι εκλογές εξυπηρετούν κοινωνικό σκοπό της αιρετής αντιπροσωπευτικότητας), και η καταφυγή στις απανωτές εκλογές μπορεί και να είναι η αποδοχή των κοινωνικών αδιεξόδων.

Στην χώρα τα τελευταία χρόνια και κατά το εκλογικό σύστημα της περίεργα ενισχυμένης αναλογικής το πρώτο κόμμα παίρνει αρχικά 50 εκλογικές έδρες bonus, ακόμα και με έναν ψήφο διαφορά από το δεύτερο κόμμα. (Δηλαδή διαστρεβλώνεται για τα καλά και diktat η αρχή της ισοδυναμίας των ψήφων). Και όμως παρά την ύπαρξη υπερενισχυμένης αναλογικής, υπάρχει αδυνατότητα να σχηματιστεί μια συμπαγής κοινοβουλευτική κυβέρνηση!!!!.

Και τούτο οφείλεται στο ρευστό -μέχρι βαθμό κινούμενης άμμου- κοινωνικό προσδιοριστικό υπόβαθρο της εκλογικής διαδικασίας και του ίδιου του πολιτικού και κομματικού συστήματος. Αλλέως δεν είναι οι εκλογές κάθε φορά και οι κομματικοί εκλογικοί συσχετισμοί που διαμορφώνουν το πολιτικό παίγνιο (οι εκλογές είναι η τεχνική), αλλά το δεδομένο κάθε φορά κοινωνικό υπόβαθρο το οποίο προσδιορίζει την διαφυγή του πολιτικού παιγνίου, προς την εκλογική διαδικασία. Δηλαδή ο κοινωνικός προσδιορισμός ακόμα και του ίδιου του πολιτικού και πολιτειακού συστήματος.

Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και εν μέσω της σοβαρότερης μεταπολιτευτικής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην χώρα, αδυνατώντας να κατανοήσει τον παραπάνω κοινωνικό προσδιορισμό της εκλογικής διαδικασίας, καταφεύγει στην εκλογική διαδικασία, αρνούμενη να δεί τις κοινωνικές παραμέτρους του κοινοβουλευτικού συστήματος. Και το τσιτάτο ηχεί μονότονα από τα κάθε λογής ξεφωνημένα -λόγω απανωτών εκλογών- κομματικά μεγάφωνα: «Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» …. «Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Μια και αδιέξοδα, κατ΄ αυτά τα μεγάφωνα, δεν είναι ούτε το μέγεθος του πληθυσμού στα όρια της φτώχειας, ούτε το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος που δεν ημπορεί να καταβληθεί και να εξυπηρετηθεί, ούτε η ανεργία (70%) των νέων και 30% μαζική ανεργία, που διαλύει κυριολεκτικά κάθε παράμετρο γεννεαλογικά κοινωνικής πρόνοιας, ούτε οι 180.000 επιστήμονες νέοι που έφυγαν από το 2010 απ΄ την Ελλάδα, ούτε οι 10.000-11.000 αυτοκτονίες πολιτών τα τελευταία 5 χρόνια, ούτε οι κοινωνικές δυσλειτουργίες που θα προκύπτουν τα επόμενα χρόνια από τον κοινωνικό αποκλεισμό λόγω ανεργίας ή φτωχοποίησης μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ούτε η γενική ανασφάλεια του πληθυσμού κάτω απ΄ την οικονομική ουσιαστικά ασυνέχεια που υπόσχεται η οικονομική κρίση.!!!!

Για την πολιτική αστάθεια της χώρας και μετά την χρεωκοπία του 1932, ο Αλέξανδρος Σβώλος είχε επισημάνει τον κοινωνικό προσδιορισμό αυτής της αστάθειας. Και για τους πολιτικούς της εποχής αυτής την ασυμφωνία των και τα εκλογομαγειρέματά των, ο διπλωματικός σχολιαστής είχε γράψει. «Οι πολιτικοί στην Ελλάδα κάνουν τις κωλοφωτιές να περνούν για φανάρια».