«PRIDE» από την Κινηματογραφική Λέσχη του Ορφέα

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΟΡΦΕΑ

Κωμωδία 2014 | Έγχρ. | Διάρκεια: 119΄

Aγγλική ταινία, σκηνοθεσία Μάθιου Γουόρτσας με τους: Μπιλ Νάι, Ιμέλντα Στάντον, Ντόμινικ Γουέστ, Πάντι Κονσιντάιν.

Στο Λονδίνο του 1984 μια ομάδα γκέι ακτιβιστών προσπαθεί να συγκεντρώσει χρήματα για την υποστήριξη της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων. Όταν όμως τα μέλη της χρειαστεί να μεταβούν στην Ουαλία για να συναντήσουν τους απεργούς, θα διαπιστώσουν ότι δεν είναι ακριβώς καλοδεχούμενα.

ΚΡΙΤΙΚΗ

«Το 1984-85, πάνω από 160.000 Βρετανοί ανθρακωρύχοι βρίσκονταν σε απεργία για 51 βδομάδες, προασπίζοντας δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Η πολύμηνη απεργία τέλειωσε άδοξα, λόγω των κυβερνητικών εκβιασμών, της εξαγοράς και της οικονομικής εξαθλίωσης των απεργών και των οικογενειών τους. Η επιστροφή των ανθρακωρύχων συνοδεύτηκε με πανωλεθρία, κύμα απολύσεων και κυβερνητικά αντίποινα κάθε είδους. Διάφορα τμήματα της βρετανικής κοινωνίας στάθηκαν αλληλέγγυα στους απεργούς. Μεταξύ των πολλών και η κοινότητα των ομοφυλοφίλων – εκείνη την εποχή στόχος των αρχών αλλά και μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Σ΄ αυτό το ιστορικό πλαίσιο – που στιγματίζεται κι από την εμφάνιση του θανατηφόρου τέρατος του AIDS – τοποθετεί την ταινία του ο Γουόρκους, σκηνοθέτης με προέλευση θεατρική, που με φόντο ένα οξύτατο κοινωνικό δράμα, πλέκει μια ιστορία με μορφή κωμωδίας και χάπι εντ και εστιάζει στη συνάντηση – σύγκρουση μιας ομάδας νεαρών γκέι από το Λονδίνο που συλλέγουν χρήματα για τους απεργούς με τους τραχείς και αφιλόξενους επαρχιώτες της εργατικής περιοχής. Βέβαια αναμενόμενο ότι μετά τις αρχικές δυσκολίες, λόγω προκαταλήψεων κυρίως, γκρεμίζονται όλα τα εμπόδια μεταξύ τους. Μάλιστα, όταν οι γκέι θα χρειαστούν την αλληλεγγύη των ανθρακωρύχων, αυτοί θα είναι εκεί…

Οι αναφορές στην πολιτική κατάσταση της εποχής ανύπαρκτες. Βέβαια, η ταινία δε θέλει να μιλήσει για τους απεργούς, τους χρησιμοποιεί απλά σαν πλαίσιο μιας ιστορίας που εστιάζει στην εξέλιξη μιας ανθρωπολογικής πραγματικότητας. Η ταινία «Pride» (2014) παίζει στο ίδιο γήπεδο με αντίστοιχα πετυχημένους μύθους/ιστορίες με κοινωνικό πάθος και ειλικρίνεια και καρδιά αουτσάιντερ της δεκαετίας του ΄90, όπου η ύπαιθρος αναμετριόταν με το άστυ και οι «ελεύθεροι» στοχαστές με τους συντηρητικούς/αντιδραστικούς. Βαρετή, προβλέψιμη νοσταλγία, με οκνηρή αφήγηση.

Στην ταινία συστρατεύονται όλα τα μέσα για να βγει κάτι που θα ικανοποιήσει τους πάντες. Θείτσες της επαρχίας ροκάρουν θαρραλέα στο γκέι μπαρ, ξεφυλλίζουν αχόρταγα πορνό γκέι περιοδικά κι ανεμίζουν ένα ροζ δονητή. Ουαλοί ανθρακωρύχοι ξαφνικά λικνίζονται στους ρυθμούς της τζαζ, ενώ άλλοι τους κοιτούν σοκαρισμένοι. Ενώ από την άλλη: Μα τι χαριτωμένοι που είναι αυτοί οι γκέι! Τι χαρούμενοι και τι πολύχρωμοι και τι ωραία που χορεύουν! Αλλά και τι κουράγιο ν΄ αφήνουν το Λονδίνο και τη Gay Pride (παρέλαση) και να τρέχουν να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς. Μονοδιάστατοι χαρακτήρες και συνεχής ηθικολογία. Ισως το ουσιαστικό πρόβλημα του φιλμ να εντοπίζεται στην έλλειψη ενός δυνατού, κεντρικού χαρακτήρα, που θα στήριζε όλο το οικοδόμημα… (rizospastis.gr)».