Ο πιτσιρικάς με την περιστεροπαγίδα…
Πριν λίγες μέρες στην πόλη της Λευκάδας…
Μας θύμισε τα παιδικά μας χρόνια ο πιτσιρικάς με την περιστεροπαγίδα. Είχε υπομονή και τα κατάφερε στο τέλος. Έπιασε ένα περιστέρι, το χάιδεψε και το άφησε ξανά να πετάξει.
Την ίδια δουλειά κάναμε και μεις πιτσιρικάδες. Ιδιαίτερα το χειμώνα με τα χιόνια που δεν έλειπαν τον καιρό εκείνο και τα πουλιά πεινούσαν. Σαν παγίδα χρησίμευε η σίτα για το κοσκίνισμα του αλευριού. Βάζαμε ένα ξυλάκι από κάτω για να στέκεται λίγο μπαταρισμένη, τη δέναμε με ένα σπάγγο και από κάποια απόσταση που δεν φαινόμαστε περιμέναμε να έρθουν τα πουλιά για να φάνε τα ψίχουλα που είχαμε σκορπίσει στο χώρο που κάλυπτε η σίτα.
Κάποτε έριξε μια άλλη φαεινή ιδέα ο Σπ. Σκιαδαρέσης (Τζαμπαρής), μεγαλύτερος από εμάς τους υπόλοιπους στα χρόνια. Να τα μεθύσουμε!… Σοβαρά το έλεγε, ήθελε να σπάσει πλάκα, δεν ξέρουμε. Ούζο και στάρι βρισκόταν την εποχή εκείνη σε κάθε σπίτι. Λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος, με προσοχή από τις μανάδες μας, τα μαζέψαμε. Αφήσαμε το στάρι να μουσκέψει και μια και δυο στη «Φακίστρα» όπου έπεφταν κάθε λογής πουλιά, που ήταν ακόμη πολλά τότε. Σκορπίσαμε το μουσκεμένο με ούζο στάρι στο χωράφι και περιμέναμε τα πουλιά αφού το φάνε να ζαλιστούν για να τα πιάσουμε. Δεν μας έκαναν φυσικά τη χάρη!
