Δυο ποιήματα του Μίμη Κούρτη από τη συλλογή «Γι’ αυτούς που χάσανε νωρίς»

Δυο ποιήματα από τη συλλογή «Γι’ αυτούς που χάσανε νωρίς» του Μίμη Κούρτη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρισταρέτη και παρουσιάστηκε πρόσφατα στη γενέτειρά του, τη Λευκάδα. (Δες εδώ).

Εγκλουβή

Ανηφοριά μου ατέλειωτη, να σ΄ ανεβώ θ΄ αντέξω.

Δύσβατε δρόμε, να μ΄ εμποδίσεις, δεν μπορείς.

Θα προσπεράσω τις λιθιές, τα δύσβατά σου μέρη,
θα σκίσω λόφους και βουνά και λαγκαδιές σπαρμένες,
θα μπήξω νύχια στις λιθιές, θα σφίξω τ΄ άγρια βάτα.

Ξυπόλυτος θα περπατώ στο ωραίο πευκοδάσος,
δεν θα πονώ, σαν με τρυπούν, ξερές πευκοβελόνες.

Δρόμοι μου κακοτράχαλοι, το γόνα θα λαβώσω
και στις τσουκνίδες, στις στενιές τα χέρια θα ματώσω
και το γιοφύρι, αν βρω κλειστό και τις ποριές φραγμένες
και τα πορτόνια σφραγιστά, με σύρματα αγκαθένια,
εγώ, θα βρω τη δύναμη, στην Εγκλουβή να φτάσω.

Άρης

Μια σκιά, ένα διάνεμα στη νύχτα,
βήμα βαρύ και σταθερό, αντρίκιο.

Ρίγος, συγκίνηση, τιμή ν΄ αγναντεύω τις ράχες,
τις βουνοπλαγιές, τα δύσβατα μονοπάτια,
που διάβηκε ο γενναίος στρατηλάτης.

Δεν μπορεί να χάθηκε, ζει.

Και βρίσκεσαι μπροστά στην αναμνηστική πλάκα,
που λέει: «Εδώ έπεσε…»

Κι έρχεται στο νου η φτελιά,
που λάφυρο κρέμασαν το κομμένο κεφάλι.

Και θέλεις να ουρλιάξεις, μα το χαμόγελό του,
δεν σε αφήνει και λέει δυνατά:
«Είμαι εδώ, για να μην ξεχνάς, όχι, για να θρηνείς…»

Θρηνώ μέσα μου, μα και καμαρώνω.

Στον Άρη Βελουχιώτη