Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «Το μιμόδραμα της ζωής»
Του Χρήστου Σκιαδαρέση,
-Φιλολόγου,
-Μέλους της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών
Αποκριές! Περίοδος ξεφαντώματος, κεφιού, ξεσαλώματος και κραιπάλης!
Εποχές μασκαρέματος, σάτιρας, σκωπτικών πειραγμάτων και αδιάκριτης διακωμώδησης!
Άντρες – γυναίκες ενδυθήκαμε τις προσωπίδες μας, τις περιβολές και τις σκελέες μας, τις στολές και τα κοστούμια μας, μεταμφιεστήκαμε σε πειρατές, χίπιδες, καρτούν, μπανάνες, disco και rock, Halloween, κλέφτες κι αστυνόμοι, στρατιωτικοί και καταδρομείς, ζωάκια, μπέμπηδες, φυλακισμένοι, μάγισσες, χανούμισσες, Άραβες, Κινέζοι, Σαμουράι, άγγελοι και διάβολοι, Σπανιόλοι, νεράιδες και ξωτικά, γιατροί και νοσοκόμοι, Φαραώ και Κλεοπάτρες, καλόγριες, γουρούνια στο σακί, γάτες, πάπιες, ποντικοί, καμαριέρες, μάγειροι, Τσάρλεστον, Κόμηδες – Δράκουλες, Πασχαλίτσες, Superman, Γιασμίν, Χελωνονιντζάκια, Όκταπους, Αρχαίοι Έλληνες, Γαλάτες, Καουμπόυδες, Ινδιάνοι, Κλόουν, πεντοχίλιαρα, ευρώπουλα, Ταβερνιάρηδες, Τραπουλόχαρτα, Star Wars, Κουασιμόδοι κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Μήπως και βάλουμε ζόρικες σπαζοκεφαλιές στους άλλους αλλά και στον εαυτό μας!
Γρίφους δύσκολους, μόνο για λύτες δυνατούς!
Ή μήπως, πάλι, καταφέρουμε και ξορκίσουμε με κάποιον τρόπο τα κακά πνεύματα που στοιχειώνουν τη ζωή μας και λυτρωθούμε δια παντός από ό,τι μας καταδυναστεύει, μας κατατρύχει, μας καταπονεί!
Εκτιθέμεθα σε εμπειρίες που ποτέ μας δεν ζήσαμε!
Δοκιμαζόμαστε σε δυσκολίες που ποτέ μας δεν υποψιαζόμασταν!
Γινόμαστε οι χαρακτήρες που πάντα επιθυμούσαμε να ήμαστε αλλά που ποτέ μας δεν τολμούσαμε να υποδυθούμε θαρρετά και δημόσια!
Επιτέλους! Κάθε χρόνο τέτοια εποχή διαλέγουμε όποιο «στυλ» ζωής μάς αρέσει! Ναι, «μας αρέσει»!
«Στυλ» που, σίγουρα, υπό άλλες συνθήκες, θα είχαμε αποκηρύξει διά μιας!
«Στυλ» που μας αναδεικνύει σε ξεχωριστές προσωπικότητες, πέρα και μακριά από τα κλισέ της αποχαυνωτικής κι ανούσιας ζωής μας!
Επιτέλους! Ναι!
Αποκολλούμαστε από τον βαρετό και μονότονο εαυτό μας!
Απ’ τον κοινότυπο τρόπο σκέψης και έκφρασής μας!
Απ’ το νόθο και κονσερβοποιημένο μας ψυχισμό!
Ξαναγινόμαστε παιδιά! Ναι!
Ονειροπολούμε, όπως όταν ήμασταν μικροί!
Δίνουμε ξανά νέες διεξόδους στα όνειρά μας!
Ταυτιζόμαστε με τον αγαπημένο μας ήρωα!
Ενσαρκώνουμε το παραμύθι που μας κρατούσε -για ώρες σε υπερένταση- μπροστά στην τηλεοπτική συσκευή!
Ζούμε τις ψευδαισθήσεις μας, βρε αδερφέ!
Ταυτιζόμαστε με τις αυταπάτες μας!
Τις γλεντάμε!
Γινόμαστε -έστω και για λίγο- υπεράνθρωποι κατά τι!
Επιτέλους! Ναι!
Παύουμε να είμαστε οι σωματικά αδύνατοι και άσημοι του γνωστού – άγνωστού μας περιγύρου!
Αποκτούμε υπερφυσικές ικανότητες, διεγείρουμε την -εδώ και καιρό- «σκουριασμένη» φαντασία μας, βγάζουμε στην επιφάνεια κάθε απωθημένη και καταπιεσμένη πλευρά του εαυτού μας!
Εκτονωνόμαστε, χαλαρώνουμε, ξεσκάμε, πώς το λένε;
Ζούμε απροσδόκητα απροσχεδίαστα και εντελώς απρογραμμάτιστα!
Παρακάμπτουμε τους υποσυνείδητους φόβους μας!
Κατανικούμε τα συμπλέγματα που κουβαλούμε -όπως η καμήλα τις καμπούρες της- διαρκώς πάνω μας!
Συμμετέχουμε ολόψυχα σε ένα ολοκαίνουργιο ψέμα!
Γαντζωνόμαστε από ένα ξένο δόκανο, μπας και ξαναβρούμε το μεράκι μας, τη χαμένη μας έμπνευση, την αποστειρωμένη μας αυθεντικότητα!
Αναβαπτιζόμαστε και ξεφεύγουμε παντελώς απ’ το δουλικό επίπεδο του μίμου, στο οποίο, ούτως ή άλλως, υποβιβαζόμαστε καθημερινά, αφού δεν διαθέτουμε τα αναχώματα εκείνα που θα μας βοηθήσουν να μην αφανιστούμε απ’ την τεράστια χοάνη της ρουτίνας και της επανάληψης!
Όταν μιμούμαστε κάτι που δεν είναι δικό μας, μπορούμε να το αναπλάσουμε πιο ελεύθερα, να το αναμορφώσουμε, να το φέρουμε στα μέτρα μας!
Γι’ αυτό και λατρεύουμε τις Αποκριές!
Γιατί είναι ο ορισμός της μεταμόρφωσης!
Η πεμπτουσία της παντομίμας!
Ό,τι αποκρύπταμε με επιμέλεια τόσο μα τόσο καιρό, το βγάζουμε, επιτέλους, στη φόρα!
Το φέρνουμε στο φως!
Παύουμε να είμαστε εξαρτημένοι από το δυνάστη και τύραννο εαυτό μας!
Γινόμαστε ξανά ικανοί να στηθούμε στα πόδια μας!
Να δυναμώσουμε εκ νέου την αυτοπεποίθησή μας!
Ξεπερνούμε αναίμακτα το υπαρξιακό άγχος του αποχωρισμού από το «εγώ» μας, υπερβαίνουμε τη μοναξιά μας, ανοίγουμε δρόμους εκεί που ποτέ δεν υπήρχαν (Αννίβας), γκρεμίζουμε κάθε θεμέλιο λίθο που μας συνέδεε με το στείρο και ανιαρό μας χθες!
Γινόμαστε δέντρα χωρίς ρίζες!
Δεν έχουμε πλέον συνείδηση και παρελθόν, διότι αλλάξαμε πια ταυτότητα, ενδυθήκαμε μία άλλη, δεν υποτασσόμαστε άλλο στην πρότυπη!
Μπλεκόμαστε σε νήματα που κινούμε πλέον εμείς!
Γινόμαστε τα είδωλα που ανέκαθεν εποφθαλμιούσαμε!
Βαρεθήκαμε να είμαστε οι πρωταγωνιστές της πληκτικής τηλενουβέλας μας, έτσι ανερμάτιστοι και εκκρεμείς που αποδειχθήκαμε!
Έτσι άβουλοι και άδειοι, νωθροί και ρευστοί, χωρίς αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνάμεις μας!
Τόσο κατώτεροι των περιστάσεων και ελλιπείς!
Θέλουμε από κάπου να πιαστούμε! Εδώ και τώρα!
Για να απαλλαγούμε από το φορτίο των αξιών που μεταφέρουμε!
Από την κατεργασμένη και σχεδόν σχηματοποιημένη ύλη των ιδεωδών μας!
Για να τραφούμε από τα ψιχία της φυσιογνωμίας ενός άλλου!
Μπας και αποσπάσουμε λίγες εφήμερες, κολακευτικές εντυπώσεις και από κενοί που ήμασταν γίνουμε σε κάτι καινοί!
Απ’ το να αναμασάμε και να μηρυκάζουμε τον εαυτό μας, προτιμούμε να κοπιάρουμε κάποιον άλλο!
Βαρεθήκαμε να λέμε όλο «ναι» στους άλλους!
Διότι δεν το κάνουμε με ολόψυχη συγκατάθεση, αλλά υποκινημένοι από φόβο, υστεροβουλία, κομφορμισμό!
Ο γνήσιος εαυτός μας φοβάται να μείνει μόνος, να πολεμήσει ενάντια σε όλους, να αντισταθεί!
Γίνεται εκ πεποιθήσεως κομπάρσος των άλλων, ακόλουθος του πλήθους, υποτελής των μαζών και, μοιραία, συνθηκολογεί…
Γι’ αυτό μασκαρευόμαστε και μουτζουρωνόμαστε με στάχτη.
Για να μην μας κλέψουν το αληθινό μας πρόσωπο.
Το δικαίωμά μας -ή, έστω, το προνόμιο- να ορίζουμε το αυτεξούσιο, δηλαδή τη δυνατότητά μας να σκεπτόμαστε, να κρίνουμε, να διατηρούμε τη δική μας φωνή, τη δική μας έκφραση.
Αρκετές εξαρτήσεις έχουμε από πρόσωπα και καταστάσεις!
Φτάνουν πια!
Απαιτούμε -έστω κάποιες μέρες τον χρόνο- να έχουμε την ελευθερία να επιλέξουμε την ελευθερία μας!
Γι’ αυτό καρναβαλώνουμε!
Για να πάψουμε να λειτουργούμε βάσει υποδείξεων, όπως τα τηλεκατευθυνόμενα και τα κομπιούτερ.
Για να απαλλαγούμε απ’ την περιχαρακωμένη μας ζωή, την πνευματική μας ομηρία και τα συστήματα εξωκατεύθυνσης.
Γι’ αυτό φοράμε προσωπεία.
Για να πάψουμε να είμαστε απρόσωποι και παρωπιδικοί.
Εμπρός, λοιπόν, ξεφαντώστε αδέρφια! Απόκριες έχουμε!
Άλλωστε -όπως θα έλεγε και ο Σολωμός- κάλλιο μια «ψεύτρα λευτεριά»… από μια κάλπικη ζωή!
(Φωτό: Max Beckmann: Karneval (1942-1943), Bayerische Staatsgemäldesammlungen, Fotoabteilung, University of Iowa Museum of Art, Iowa City).
