Σαν σήμερα το 1905 διεξάγονται βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα
Ο Ευάγγελος Τσαρλαμπάς και ο Πέτρος Φίλιππας Πανάγος που είχαν εκλεγεί βουλευτές Λευκάδας
Σαν σήμερα, το 1905, διενεργούνται βουλευτικές εκλογές. Ήταν η εποχή που ο δικομματισμός βρισκόταν στο απόγειό του και από τα έδρανα της Βουλής ξιφουλκούσαν ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ηγέτης του πολιτικού σχηματισμού «Εθνικόν Κόμμα», και ο Γεώργιος Θεοτόκης με το «Νεωτερικόν Κόμμα»1.
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης και ο Γεώργιος Θεοτόκης
Οι Δηληγιαννικοί («Κόμμα Εθνικόν», Θεόδωρος Δηλιγιάννης) κερδίζουν 142 έδρες, έναντι 78 των Θεοτοκικών («Κόμμα Νεωτερικόν», Γεώργιος Θεοτόκης), 13 των Ζαϊμικών («Τρίτον Κόμμα», Αλέξανδρος Ζαΐμης) και 2 ανεξαρτήτων. Ο Θεόδωρος Δεληγιάννης αναλαμβάνει πρωθυπουργός για τελευταία φορά.
Στην Λευκάδα βουλευτές εκλέγονται οι: Περ. Σ. Βαλαωρίτης με το κόμμα του Γ. Θεοτόκη, ο Ευάγγ. Θ. Τσαρλαμπάς με το κόμμα του Θ. Δηλιγιάννη και ο Π. Π. Φίλιππας με το κόμμα του Γ. Θεοτόκη.
Στην εφημερίδα ΣΚΡΙΠ (Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 1905) διαβάζουμε:
«Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ κ. ΒΑΛΑΩΡΙΤΟΥ
ΛΕΥΚΑΣ, 24 Φεβρουαρίου (Τηλεγραφικώς εκτάκτου ανταποκριτού). Η υποδοχή του κ. Βαλαωρίτου υπήρξε πρωτοφανής. Χιλιάδες λαού μετά μουσικής αναμένοντες αυτόν υπεδέχθησαν πανηγυρικώς εν εξάλλω ενθουσιασμώ και περιήγαγον αυτόν ανά την πόλιν ραινόμενον δι΄ ανθέων. Κατέληξαν εις την οικίαν του οπόθεν ωμίλησαν ο κ. Βαλαωρίτης και ο Δήμαρχος κ. Βερροιώτης ενθουσιάσαντες τα πλήθη. Η πόλις πανηγυρίζει. Την εσπέραν γενήσεται έκτακτος λαμπαδηφορία και γενική φωταγώγησις της πόλεως».
Γελοιογραφία στην εφημερίδα ΣΚΡΙΠ για τον εκλογικό καταποντισμό του Δηλιγιάννη στην Κέρκυρα
Ανάμεσα στα ευτράπελα των εκλογών διαβάζουμε (Εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 1905):
«ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΛΠΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΝ
Ο αστυνόμος Κεφαλληνίας τηλεγραφεί ότι εις τον δήμον Ομαλών οι εκλογείς ένοπλοι εισελθόντες εις το εκλογικόν τμήμα του χωρίου Βαλσαμάτα ανέτρεψαν και κατέστρεψαν τας κάλπας.
Παρ΄ ολίγον δε να γίνη συμπλοκή πολιτών και της υπό τον υπολοχαγόν κ. Μαλέαν δυνάμεως. Αι αρχαί Κεφαλληνίας ειδοποιηθείσαι έσπευσαν επί τόπου. Η εκλογή εις το τμήμα τούτο, συνεπεία των σκηνών αυτών, θα ακυρωθή».
Ο Περικλής Βαλαωρίτης (1851-1926) ήταν γιος του Σπύρου Βαλαωρίτη και της Μαρίας – Ρόζας Στεφάνου. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια Βαλαωρίτη και από την πλευρά της μητέρας του από την παλιά ζακυνθινή οικογένεια Στεφάνου. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Κέρκυρας στις εκλογές του 1890 και επανεξελέγη βουλευτής Λευκάδας στις εκλογές του 1892, 1899, 1902, 1905 και 1906. Στις εκλογές του 1910 εξελέγη για τελευταία φορά βουλευτής Κέρκυρας. Ήταν παντρεμένος με την Ερριέτα Σκαραμαγκά και είχαν αποκτήσει την Λένα Βαλαωρίτου – Σκαραμαγκά.
Ο πατέρας του, Σπυρίδων Ευστ. Βαλαωρίτης (1820-1887), ήταν γιος του Ιππότη Ευσταθίου Χαρ. Βαλαωρίτη και της Μαρίας Τουρληνό. Γεννήθηκε το 1820 στη Λευκάδα. Διδάκτωρ Νομικής της Ιονίου Ακαδημίας συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι. Είχε εκλεγεί πληρεξούσιος Λευκάδος στην Ιόνιο Βουλή το 1849. Μετά την ένωση της Επτανήσου εξελέγη και πάλι βουλευτής το 1868 και διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Μπ. Ρούφου (1866) και Θρ. Ζαΐμη 1869) και υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Δ.Βούλγαρη (1868). Το 1874 διορίστηκε πρεσβευτής της Ελλάδος στο Λονδίνο με ειδική αποστολή να πείσει την αγγλική κυβέρνηση να συγκατατεθεί στη μεταβολή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, περιορίζοντας τις ελευθερίες του λαού, αλλά στη συνέχεια ανακλήθηκε από τον πρωθυπουργό Χ. Τρικούπη. Επανεξελέγη βουλευτής τον Δεκέμβριο του 1881, ακολουθώντας τον Τρικούπη μετά το θάνατο του Κουμουνδούρου, και διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής την περίοδο 1882-1883. Είχε παντρευτεί την Μαρία Ρόζα, το γένος Παναγιώτη Στεφάνου, με την οποία είχαν αποκτήσει τρία παιδιά: την Ονορίνα, τον Ευστάθιο-Ερρίκο και τον Περικλή. Πέθανε και ετάφη στην Αθήνα το 1887.
Ο Πέτρος Φίλιππας Πανάγος (1859-1935) γεννήθηκε στην Εξάνθεια. Σπούδασε γιατρός και εγκαταστάθηκε πρώτα στους Σφακιώτες και ύστερα στην πόλη της Λευκάδας. Αναμείχθηκε στην πολιτική και εξέφρασε τις διεκδικήσεις της οινοπαραγωγικής βόρειας Λευκάδας. Εκλέχθηκε βουλευτής (1905, 1910, 1915, 1935) και υποστήριξε τις αγροτικές διεκδικήσεις (προβλήματα κατασχέσεων, διακανονισμός παλαιών χρεών, δάνεια) και έγινε ο ιδρυτής του Ταμείου Αμύνης Οινοπαραγωγών Λευκάδας Τ.Α.Ο.Λ. (1915). (Πηγή: Ημερολόγιο του Συλλόγου Λευκαδίων Ηλιούπολης υπό την επιμέλεια του ιστορικού Τριαντάφυλλου Ε. Σκλαβενίτη).
(Πηγές: 902.gr, Βικιπαίδεια, Εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, Ε.Λ.Ι.Α., mikros-romios.gr)
___________________________________________
1 Ο δικομματισμός και οι γέροι Πρόεδροι. (Δες εδώ). [… Την ημέρα που θα ξεκινούσε τις συνεδριάσεις της η Βουλή και θα διαβαζόταν ο καθιερωμένος βασιλικός λόγος η θέση έπρεπε να παραδοθεί σε έναν προσωρινό Πρόεδρο. Αλλά ποιος θα ήταν αυτός; Οι «Θεοτοκικοί» ήθελαν τον Δημήτριο Τραυλό και οι «Δηλιγιανικοί» τον Ευάγγελο Τσαρλαμπά. Αμφότεροι ήταν άνω των 80 ετών, αλλά το κάθε κόμμα εμφάνιζε τον δικό του γηραιότερο του άλλου. Υπερτερούσαν όμως από θέση οι «Θεοτοκικοί», αφού κατείχαν τη Βουλή και τα κλειδιά και αρνούνταν να δεχτούν οιαδήποτε συναλλαγή..]. .
Η Προτομή του Φίλιππα Πανάγου στην Πλατεία του Αγίου Μηνά και μπροστά , από μάρμαρο σμιλευμένη, άποτελεί εξαίρετο έργο τέχνης – το καλύτερο ίσως γλυπτική αναφορά που υπάρχει στην Λευκάδα.
Δεν ήταν φειδωλός ο τεχνίτης στην απόδοση της ιστορικότητας που σύρει το γλυπτό , για τον τόπο μέσω της σοβαρότητας του προσώπου ( με απουσία της όποιας προσποιητής ακαμψίας της σοβαροφάνειας), και το στέρεο στήσιμο ( όχι άκαμπο συνολικά) που παρουσιάζει η προτομή ως ολότητα.
Στα χαρακτηριστικά του όλου έργου δεν απουσιάζει- ίσα ίσα υπάρχει απαραίτητος μορφικός ρεαλισμός για τον άνθρωπο και τα χαρακτηριστικά του των χρόνων αναφοράς του όλου έργου – με κύρια αναφορά τις αναλογίες χαρακτηριστικών στο ίδιο το πρόσωπο και σχετικά γενικά τις σωματικές αναλογίες στην ολότητα της προτομής.
Το Θαυμάσιο αυτό – αριστουργηματικά βέλτιστα υπερφυσικό για να λειτουργεί στον χώρο ως εκ του φυσικού- ( γλύπτης είναι αυτός που σε κρατά στην ζωή κατά τον αρχέτυπο βασικό κανόνα της γλυπτικής), το θαυμάσιο αυτό γλυπτό φθείρεται με τα χρόνια και την επιβάρυνση απ τα καυσαέρια των αυτοκινήτων στην περιοχή και την καιρική πρωτογενή επίδραση στο μάρμαρο μακροχρόνια.
Θα μπορούσε να εξετασθεί η μεταφορά του σε κάποιο χώρο τέχνης ή μουσείο του τόπου ή να αντικατασταθεί με ακριβές αντίγραφο από κατάλληλο υλικό , για να λειτουργεί έτσι το στοιχείο ιστορικής αναφοράς που τώρα εκπροσωπεί το γλυπτό.
Βασικό αίτημα σε κάθε γλυπτό που σηματοδοτείται και απ το υλικό του ( εν προκειμένω μάρμαρο) είναι να αποφεύγεται η στο χρόνο αλλοίωση των χαρακτηριστικών του έργου, μέσω της φυσικής φθοράς του υλικού.
Διότι τότε χάνεται και το έργο και η ιστορική μνήμη που σηματοδοτεί.
Σύμφωνα με πληροφορία που μετέφερε από την Ρώμη φίλος, η σορός του Γλύπτη-εικαστικού Γιάννη Κουνέλη, εκτέθηκε σε λα’ι’κό προσκύνημα σε ένδειξη τιμής και αξίας για τον θανόντα , το έργο του και την κουλτούρα του για την αποδοχή της Ιταλικής παιδείας, μέχρι και Εθνικότητας- αν είχε πολιτογραφηθεί Ιταλός δεν το γνωρίζω- αλλά σίγουρα είχε αναδεχτεί και την Ιταλική παιδεία και για τούτο είμαι προσωπικός γνώστης.
Τον Πειραιώτη Γιάννη Κουνέλη, δεν τον αναδέχτηκε το ψευτοαναπτυξιακό ουσιαστικά μεταπολεμικό και μεταεμφυλιακό κοινωνικόακαδημα’ι’κό πανεπιστημιακό αφερέγγυο και αστοιχείωτο ουσιαστικά κύκλωμα του πανεπιστημιακού κατεστημένου. Δεν τον ήθελε η Ελληνική σχολή καλών τεχνών, γιατί μόνο από καλές τέχνες δεν γνώριζαν οι μισθοδοτούμενοι τρόφιμοι ως δήθεν ιντελιγκέντσια καθηγητικοπνευματική και κύριοι των σημασιών, των όρων »πέρασε ή δεν πέρασε στην σχολή».
Είναι το ίδιο σύμπτωμα της επιτυχοαποτυχίας ( κοινωνικής και μόνο τάξεως λειτουργία το κάθε φαινόμενο επιτυχίας ή αποτυχίας) και ευκαιρία για την ψευτοξεφτύλα της κλιμάκωσης της επαγγελματικής μεταπολεμικής Ελληνικής οργάνωσης, ως πυρήνα της κοινωνικής τα χρόνια αυτά διαβίωσης και μέχρι τις μέρες μας.
Γκλαμουριά και φωνασκίες κοινωνικότητας από τους επιτηδίους φωνασκούντες για την κάλυψη των παρασπονδιών των , μόνο και μόνο για να μην θίγεται το τσεπικό που είχε στηθεί πάνω στην κοινωνιόεπαγγελματικά αυτή- εξόχως αντιαισθητική χρόνια δομή-.
Και κάποιος που είχε κάποια σχέση με την αισθητική ( όπως ο Γιάννης Κουνέλης) δεν είχε άλλο δρόμο, παρά την αναζητήσή της παραπέρα και σε άλλη χώρα.