Μέσα σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης το «τελευταίο αντίο» στον Σταύρο Λίτσα
Μέσα σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης σύντροφοι, συγγενείς, συνάδελφοι και φίλοι αποχαιρέτησαν τον σ. Σταύρο Λίτσα, ο οποίος έφυγε απ΄ τη ζωή το Σάββατο μετά από σύντομη αλλά παλικαρίσια μάχη, σε ηλικία μόλις 44 ετών. Το φέρετρό του ήταν σκεπασμένο με την κόκκινη σημαία του ΚΚΕ, του Κόμματος το οποίο υπηρέτησε με συνέπεια, μέχρι τέλους της σύντομης ζωής του.
Στην πολιτική του κηδεία, στο Κοιμητήριο Ελευσίνας, παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΓΓ Δημήτρη Κουτσούμπα, του ΚΣ της ΚΝΕ, του ΠΑΜΕ, της Ομοσπονδίας και του Συνδικάτου Οικοδόμων, συνδικάτων και σωματείων από εργοτάξια και άλλους χώρους δουλειάς.
Στην τιμητική φρουρά, καθ΄ όλη τη διάρκεια της κηδείας του, εναλλάσσονταν οι σύντροφοι και συναγωνιστές του, ανάμεσά τους και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Με τα δάκρυα στα μάτια, αλλά και με την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουν το παράδειγμα της αγωνιστικής ζωής, της καθημερινής ακούραστης δράση του, για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον αποχαιρέτησαν με τα αγαπημένα του τραγούδια: «Τα οχυρά της Νάουσας» (Δείτε βίντεο ΕΔΩ), «Σε μια στοίβα καλαμιές» και «Σε ψηλό βουνό» (ριζίτικο), ενώ δύο Κρητικοί είπαν μαντινάδες (Δείτε βίντεο ΕΔΩ). Ριζίτικα τραγούδια ακούγονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής.
Με λίγα λόγια αποχαιρέτησαν τον σ. Σταύρο, ο Θοδωρής Χιώνης μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, ο Νίκος Λάππας, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ και η Ντόρα Βουτσίδου, μητέρα της Λώρας, συντρόφου στον αγώνα και στη ζωή του Σταύρου.
Δεκάδες και τα στεφάνια, από την ΚΕ του ΚΚΕ, το ΚΣ της ΚΝΕ, την Επιτροπή Περιοχής ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, το Συμβούλιο Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ, της ΤΕ Κατασκευών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, την ΚΟΒ Τεχνικών Εταιρειών της ΚΟΑ του ΚΚΕ, την Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας, το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, την ΠΣΟ, την ΕΓ του ΠΑΜΕ, την ΟΓΕ, την Uitbb (Trade Unions International of Building, Wood, Building Materials and Industries) Διεθνή Οργάνωση Οικοδόμων, το προσωπικό του ΕΚΑ, τη διοίκηση του ΕΚΑ, το Συνδικάτο Φαρμάκου Αττικής, την Επιτροπή Αγώνα Μισθωτών Τεχνικών, την Ομοσπονδία Φαρμάκου, την ΠΑΣΚΕ ΕΚΑ, τη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων, από εργαζόμενους στο εργοτάξιο ανακαίνισης του «Αστέρα» Βουλιαγμένης, από εργαζόμενους στο εργοτάξιο ανάπλασης Φαλήρου, από εργαζόμενους στα εργοτάξια του «ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ», από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων ΑΜΕΑ Αττικής και Νήσων και από συγγενείς.
Αποχαιρετώντας το σ. Σταύρο, ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε:
«Σύντροφε Σταύρο
Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ, μαζί με την οικογένειά σου, οι συνάδελφοι, οι φίλοι, οι σύντροφοί σου για να σε αποχαιρετήσουμε. Δεν το κρύβουμε ότι μας είναι πολύ δύσκολο. Το φευγιό σου είναι βαρύ. Δεν είναι τόσο το αναπάντεχο, την αρρώστια σου την πάλευες παλικαρίσια, όπως εσύ ήξερες, όσο τ” άδικο.
Έφυγες νωρίς, ρε Σταυρή. Πώς να δεχτούμε ότι δεν θα σε ξαναδούμε, δεν θα νιώσουμε τη σεμνότητά σου. Έτσι όπως ήσουν, αυθεντικός κι ατόφιος.
Πώς να δεχτούμε ότι θα λείπεις, εσύ που δεν έλειπες ποτέ, απ΄ όπου σε χρειάστηκε το Κόμμα και η τάξη σου. Πώς να δεχτούμε ότι δεν θα σε έχουμε μαζί μας, εσένα που ήσουν στις πρώτες επιλογές όταν χρειαζόμασταν συντρόφους αποφασισμένους και ικανούς για δύσκολες αποστολές κι ενέργειες.
Το ξέρουμε ότι δεν θα “θελες να λέμε κουβέντες, σε αυτές ήσουν πάντα μετρημένος. Θα μας επιτρέψεις όμως εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, της ΕΠ της ΚΟΑ να εκφράσουμε τον πόνο, τη θλίψη μας, πάνω απ΄ όλα τη βαθιά εκτίμησή μας για την αγωνιστική σου πορεία, την περηφάνια μας που ήσουν και θα μείνεις για πάντα σύντροφός μας.
Το ΚΚΕ σήμερα, δίπλα στην οικογένειά σου, αποχωρίζεται έναν από τους καλύτερους εργάτες, ένα άξιο στέλεχός του. Έναν σταθερό αγωνιστή της εργατικής τάξης που πάλεψε για αυτήν στην πρώτη γραμμή, με πίστη κι αφοσίωση στις κομμουνιστικές αξίες και ιδανικά.
Ο Σταύρος γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα και τις πρώτες αγωνιστικές εμπειρίες τις απόκτησε μαθητής. Εργατόπαιδο, από νωρίς στη βιοπάλη, βρέθηκε να εργάζεται τελικά στις οικοδομές. Δεν είχε δει και περάσει λίγα. Ως οικοδόμος εντάχθηκε στις γραμμές του εργατικού κινήματος και το 2001 οργανώθηκε στην ΚΝΕ. Η μέχρι τότε πείρα του, η σιγουριά που ένιωθε για την απόφασή του, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη που βρήκε, τον έκαναν να πέσει με τα «μούτρα» στη δουλειά. Μια άλλου είδους όμως δουλειά. Από νωρίς το πρωί στο μεροκάματο, αλλά και συνεχώς να «χτίζει» την οργάνωση, τις προϋποθέσεις για την απελευθέρωση από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς. Δίνοντας έτσι ένα νέο, ανώτερο νόημα και περιεχόμενο στη ζωή και στη δράση του.
Γρήγορα συγκέντρωσε τις προϋποθέσεις για να αναλάβει γραμματέας του Τομέα Κατασκευών της ΚΝΕ, να γίνει μέλος του ΣΠ της Αθήνας και στο 9ο Συνέδριο της ΚΝΕ, μέλος του ΚΣ. Το 2003 ήδη είχε οργανωθεί στο Κόμμα και το 2007 πέρασε στη δουλειά του Κόμματος ως γραμματέας της Αχτίδας Κατασκευών και μέλος της ΕΠ της ΚΟΑ από το 2009. Το 2013 ανέλαβε πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Αττικής, ενώ ταυτόχρονα ήταν εκλεγμένος στο ΔΣ της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και στο ΔΣ του ΕΚ Αθήνας.
Ο σύντροφος Σταύρος Λίτσας ήταν μαχητικός κι ακούραστος. Είχε συνείδηση της επιλογής ζωής που είχε κάνει, ώστε και η κάθε επιλογή του να είναι σε αρμονία με τον αγώνα που διεξάγουμε.
Καλός οργανωτής, με αισθητήριο του ανθρώπου της πράξης. Τον Σταύρο τον γνώριζαν και τον εκτιμούσαν χιλιάδες οικοδόμοι, πράγμα που το κέρδισε με τη στάση και τη δράση του, μέσα στα εργοτάξια, στους τόπους δουλειάς, στα γιαπιά. Στο πρόσωπό του οι εργάτες αναγνώριζαν την αδιαλλαξία απέναντι στα αφεντικά, τη δύναμη του δίκιου και της οργάνωσης.
Ξεχώριζε για την απλότητα και τη σεμνότητά του. Σύντροφος για τους συντρόφους, αντίπαλος για τους αντιπάλους.
Με πείσμα αναμετριόταν με δυσκολίες που αντιμετώπιζε σε πολλά μέτωπα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής: Στο βιογραφικό του αναφέρει ότι «έως τα 27 μου χρόνια τα μόνα βιβλία που είχα διαβάσει ήταν στο σχολείο». Δεν τ΄ άφησε έτσι, το ανέτρεψε κι εκτιμούσε βαθιά ότι μέσα στο Κόμμα του καλλιεργήθηκε η διάθεση για διάβασμα, η επιμονή στη γνώση της θεωρίας μας και σημείωνε ότι «με βοήθησε πολύ στον τρόπο σκέψης αλλά και γενικότερα στη στάση ζωής μου».
Σεβόταν και προσπαθούσε συνεχώς να γνωρίσει ιδιαίτερα την Ιστορία του Κόμματος. Μάλιστα είχε προσωπική συμβολή τόσο στην έμπνευση, στη δημιουργία της πρώτης μακέτας όσο και στην κατασκευή του Μνημείου του ΔΣΕ στη Λυκόρραχη, στο Γράμμο.
Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στον «Ριζοσπάστη» για την κατασκευή του Μνημείου, ανάμεσα σε άλλα ανέφερε: «Ήμασταν προετοιμασμένοι για τις δυσκολίες, κύρια σε ό,τι είχε να κάνει με τις καιρικές συνθήκες. Για να κατορθώσουμε να είμαστε εντός του χρονικού πλαισίου χρειάστηκε να δουλέψουμε υπό βροχή, ακόμα και τη νύχτα. Και αυτό με χαμόγελο και τραγούδι, χωρίς να υπολογίζουμε κούραση και αναποδιές, αλλά με πείσμα και περηφάνια για το Κόμμα μας και την Ιστορία του».
Έτσι θα σε θυμόμαστε Σταύρο.
Στη μητέρα σου τη κ. Ρένα, στις αδερφές σου, στην οικογένειά σου ευχόμαστε κουράγιο και δύναμη. Να μην ανησυχείς, έχουν να ακουμπήσουν.
Συντρόφισσα Λώρα, ο αγαπημένος σου, το ξέρεις, θα βρίσκεται όπου οι εργάτες θα παλεύουν για να γκρεμίσουν τ” άδικο και να χτίσουν μια νέα ανθρώπινη ζωή.
Σύντροφε Σταύρο, εδώ, σ” αυτό τον τελευταίο αποχαιρετισμό, σου λέμε τούτο: Τα δάκρυά μας, θα γίνουν μνήμη η οποία θα είναι ζωντανή στον αγώνα που θα δυναμώσουμε για να γίνει πράξη ο σκοπός στον οποίο δόθηκες μέχρι τον άδικο θάνατό σου, τα ιδανικά για τα οποία πάλεψες.
Σ” αυτό το τελευταίο «αντίο» σου τραγουδάμε τούτο:
«Να χτίζεις μη θαρρείς που ΄ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι / Μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες / κ η οικοδομή ανεβαίνει, μ έφοδο τον ουρανό κυριεύει / ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα».
Καλό ταξίδι!»
Η Ντόρα Βουτσίδου, μητέρα της Λώρας, συντρόφου στον αγώνα και στη ζωή του Σταύρου σημείωσε:
«Αγόρι μου γλυκό, λεβέντη μου, παλικάρι μου,
Θα σφίξω τα δόντια, θα πνίξω το λυγμό μου και θα προσπαθήσω να σου πω αυτά που δεν πρόλαβα να σου πω και να σου δείξω στο σύντομο διάστημα που ήλθες κοντά μας.
Είναι κρίμα να φεύγουν άνθρωποι νέοι, αλλά και περισσότερο κρίμα να φεύγουν άνθρωποι σαν και σένα παιδί μου. Άνθρωποι καθαροί, ανιδιοτελείς, με ιδανικά, με στόχους, με κοινωνικές ευαισθησίες, κοινωνική προσφορά, που τολμούν να βγουν από «τα τείχη που έκτισαν άλλοι για αυτούς» που δεν συμβιβάζονται, που αγωνίζονται. που παλεύουν για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, για ένα καλύτερο αύριο.
Ο δρόμος σου στον κόσμο αυτό δυστυχώς δεν ήταν μακρύς όπως αξίζει σε ανθρώπους σαν εσένα, ήταν αλίμονο μικρός, αλλά άφησε το πέρασμά σου το αποτύπωμά σου. Το είδα στο ενδιαφέρον, στην αγάπη των ανθρώπων των συναδέλφων, των συντρόφων σου που ήταν κοντά σου από την πρώτη στιγμή στη μάχη που έδινες για τη ζωή σου και ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που σε συντρόφεψαν, που αγωνιούσαν και που έμειναν κοντά σου από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή.
Αυτό ήταν το κέρδος σου αγόρι μου, οι άνθρωποι που είχες κατακτήσει με τον υποδειγματικό τρόπο της ζωής σου, με το ήθος σου, με την καθαρή σου ματιά που κέρδιζε όσους σε γνώριζαν.
Αυτά τα μάτια σου, αγόρι μου, που είχαν το χρώμα του μελιού, που στάζανε μέλι, αγάπη, καλοσύνη! Το βλέμμα σου, το γοητευτικό, το καθαρό μαγνήτιζε τους γύρω σου. Είχες μια όμορφη αύρα, αγαπημένο μου παιδί, που διέλυσε από την πρώτη στιγμή τις επιφυλάξεις που είχα πριν σε γνωρίσω.
Μου φώναζε αγαπώ, αγαπώ τον κόσμο, θέλω να δώσω αγάπη, ευτυχία.
Στην κόρη σας και σε όσους αγαπά. Και μας έδωσες αγάπη και ευτυχία, πολλή ευτυχία, παιδί μου.
Με αποκάλεσες μάνα σου σε μία όμορφη μαντινάδα που έστειλες στην κόρη μου.
Και ναι, ήσουν το παιδί μου, το όμορφό μου αγόρι.
Ευτύχισα να σε έχω για λίγο κοντά μου και πιο κοντά μου στις ημέρες της προσπάθειας που έκανες για να πολεμήσεις την ασθένεια που ήλθε ανεπάντεχα στις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής σου.
Είδα με πόσο κουράγιο και θάρρος έδινες τη μάχη σου, πόσο γενναία, πόσο αγόγγυστα το αντιμετώπιζες, πόσο δυνατός, πόσο αισιόδοξος, πόσο υπομονετικός, αλλά και πόσο ερωτευμένος και ευτυχισμένος ήσουν μέσα σ” αυτόν το δυσάρεστο χώρο που τον κάνατε να μοιάζει με ερωτική φωλιά.
Αγάπη μου, παιδί μου, αγάπες μου, παιδιά μου καλά!, που ευτυχίσατε να σμίξουν οι δρόμοι σας, να ζήσετε την απόλυτη ευτυχία, αυτήν που μόνο οι τυχεροί και οι ευλογημένοι μπορούν να ζήσουν.
Πόσο σκληρό, πόσο άδικο…
Μας έφυγες, αγόρι μου γλυκό, πέταξες μακριά μας και μας άφησες ξαφνιασμένους, μόνους, θλιμμένους, αλλά γεμάτους, γεμάτους από σένα, γεμάτους από την αγάπη σου, γεμάτους από το κέρδος και την ευλογία που είχαμε να σε γνωρίσουμε.
Έφυγες, αγόρι μου, πολύ νωρίς, έφυγες στο πρώτο σκαλί… αλλά όπως λέει και ο ποιητής:
«Εδώ που έφθασες λίγο δεν είναι,
τόσα που έκαμες μεγάλη δόξα».
Ναι, λίγο δεν είναι! Ήταν μεγάλο, δυνατό, πολύ δυνατό, αξίζει μια μεγάλη, μια ολόκληρη ζωή.
Πέταξες, αετέ μου, γιατί λαβώθηκες από την αρρώστια, και πέταξες όσο πιο γρήγορα μπορούσες, γιατί δεν σου άξιζε, δεν σου έπρεπε, γιατί δεν ήθελες να ζεις ζωή μισή συμβιβασμένη με τη λαβωματιά σου.
Γιατί ήσουν Παλικάρι, γερό, δυνατό και έτσι θέλεις να μείνεις στη μνήμη μας.
Καλό σου ταξίδι, καλό σου πέταγμα, αετέ, Σταυραετέ μας».
