Σπυραντώνης Βλάχος (Ντόνας): Ένας από τους παλιούς φωτογράφους της περιοχής του Αλεξάνδρου

Η ταυτότητά του γράφει ακόμα επάγγελμα φωτογράφος. Το όνομά του Σπυραντώνης Βλάχος (Ντόνας), γεννημένος στον Αλέξανδρο Λευκάδας.

Ήταν ένας από τους παλιούς φωτογράφους της ευρύτερης περιοχής του Αλεξάνδρου και όχι μόνο, τα τέλη της δεκαετίας του ΄50. Ο άλλος, πιο παλιός αυτός, ήταν ο Σπύρος Μανωλίτσης (Δίας). Στα Κολυβάτα, τον μικρότερο μαχαλά της κοινότητας Αλεξάνδρου, έκανε περιστασιακά τον φωτογράφο και ο Κώστας Βλάχος (Γέροντας). Αυτός όμως, μας λέει, δεν το έκανε επαγγελματικά.

Άσκησε το επάγγελμα του φωτογράφου, παράλληλα με αυτό του πλανόδιου πωλητή παγωτών, από το 1957 μέχρι το 1965, που έφυγε και πάλι για την Αθήνα, όπου είχε πρωτοπάει κάνοντας διάφορες δουλειές το 1953.

Επέστρεψε στο χωριό του με μια φωτογραφική μηχανή Kodak Retinette, με φακό Schneider Kreuznach Reomar 1:4,5 50 mm, που την είχε αγοράσει στην Ομόνοια. Την έχει ακόμα. Έπαιρνε φιλμ κασέτα με 36 στάσεις. Το φιλμ κόστιζε γύρω στις 20 με 22 δραχμές -δεν θυμάται ακριβώς-, ενώ ο ίδιος πουλούσε κάθε φωτογραφία γύρω στις τρεις δραχμές.

«Έβγαζα διπλό μεροκάματο», εξομολογείται ο ίδιος. Με ένα παλιό μηχανάκι αλώνιζε την περιοχή του Ξηρομέρου μέχρι τη Ζαβέρδα πουλώντας παγωτά. Παράλληλα έβγαζε και φωτογραφίες στις παραλίες ή όπου αλλού τον καλούσανε. «Ακόμη και σήμερα πιστεύω ότι αν πήγαινα στα μέρη αυτά κάποιοι θα με αναγνώριζαν. Θα φώναζαν ο παγωτατζής!».

Τα παγωτά τα αγόραζε από τους αδελφούς Ράπτη, τον Ντίνο και τον Γιώργο, που είχαν «εργοστάσιο» στην πόλη της Λευκάδας. Τις φωτογραφίες τις εμφάνιζε στον Μενέλαο Ιασωνίδη που είχε φωτογραφείο στη συνοικία της Αγίας Παρασκευής. Σκοτεινό θάλαμο ο ίδιος δεν είχε. Εκεί αγόραζε και τα φιλμ, χύμα. «Μπαίναμε στον σκοτεινό θάλαμο, έκοβε ο Μενέλαος το φιλμ και το έβαζε στην κασέτα».

Τα αρνητικά τα φύλαγε σε δύο μεγάλες κούτες στην Αθήνα που είχε μετακομίσει. Τα πέταξε κάποτε η γυναίκα του θεωρώντας τα ότι είναι άχρηστα. «Δεν ήξερε ότι τα θέλω», λέει ο ίδιος. Με αυτό τον τρόπο χάθηκε για πάντα ένα κομμάτι της σύγχρονης κοινωνικής ιστορίας του τόπου μας. Δυστυχώς, δεν διασώθηκε επίσης ούτε το φωτογραφικό αρχείο του Σπύρου Μανωλίτση (Δία), που θα ήταν και μεγαλύτερο. Μόνο όσες φωτογραφίες βρίσκονται σήμερα στα χέρια των κατοίκων της περιοχής, που τις περισσότερες φορές είναι αδιευκρίνιστο και ποιος τις έχει τραβήξει.

Πορτραίτα Αλεξανδριτών από την δεκαετία του 1960