Αγρυπνία στον ερειπωμένο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Πέραμα Καλλιγονίου
Γίνεται γνωστό ὅτι τήν ΤΕΤΑΡΤΗ, 31 ΙΟΥΛΙΟΥ πρός ΠΕΜΠΤΗ, 1Η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019 θά τελεσθεῖ -καιροῦ ἐπιτρέποντος- ΥΠΑΙΘΡΙΑ ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Ἁγίων Ἑπτά Μακκαβαίων καί τῇ εἰσόδῳ μας στήν ἐκκλησιαστική περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στό Πέραμα Καλλιγονίου Λευκάδος. Ὁ Ἱ. Ναός, ἐξωκλήσιο τῆς Ἐνορίας μας, παραμένει ἐρειπωμένος μετά τόν καταστρεπτικό σεισμό τοῦ 1948.
Κατ’ αὐτήν θά ψαλεῖ ὁ Μέγας Ἑσπερινός, ὁ Ὄρθρος καί θά τελεσθοῦν ἡ Θεία Λειτουργία καί ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ τῆς νεομηνίας.
Ἔναρξη: ὥρα 09.00 μ.μ. – Πέρας ἱ. ἀγρυπνίας: ὥρα 00.30 π.μ.
Προσκαλοῦνται πάντες οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοί.
(Ἀπό τό Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο)
Γιατί να μην γίνονται λειτουργίες παντού στο ύπαιθρο στην, απ ότι φαίνεται, νέα συνθήκη του Βυζαντινισμού διαχείρησης της εκκλησίας και του αντίστοιχου νεο-βυζαντινού Πάρθεν ( Ζαμπέλιος) που ενέσκηψε και διογκώθηκε ώς μεταφυσικό αντίδοτο τα τελευταία χρόνια της χρεωκοπίας της χώρας καιτων ανασφαλειών των ανθρώπων.??
Μόνο που σε όλο αυτό το σύστημα της πρόσκαιρης και ρηχής καταφυγής ( μέσω διαχείρησης της εκδοχής της θεολογικής πίστης ) απουσιάζει η μέθεξη για την κοινωνική κινητροποιό πίστη ώς πλατύτερη θρησκευτικότητα για την έστω και μικροιστορική των ημερών κίνηση.
Δεν είναι μόνο η αναγκαιότητα το ακούμπημα των ανθρωπίνων θεμιτών ανασφαλειών στον ουρανό ( δηλαδή στον θεό ) που ασφαλώς υπάρχει και αυτό ,αλλά και η έδραση των ανθρωπίνων ανασφαλειών σε ένα κοινωνικό όσο πλατύτερο διεκδικητικό καθημερινό όλον, μια καιοι άνθρωποι-με τις ανασφαλειές των είναι φορείς της ιστορικής κίνησης ώς δρώντα υποκείμενα.
Και αυτή την πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης πρέπει να υποδαυλίζει και να αναδικνύει η διαμεσολάβητική διεργασία ( ακόμα και αοό το ιερό βήμα και τον άμβωνα )των εκπροσώπων του θεού επί γής.Το ιερό βήμα σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να ενδύεται την αίσθηση του φοβερού βήματος.
Με τις μεταφυσικρς πολλαπλασιαστικά καταφυγές σε υπαρκτούς ή ανιχνεύσιμους πιθανούς χώρους λατρείας και μεταφυσικών συλλογικών μαζώξεων και ανθρωπίνων καταλαγών , η κοινωνική συλλογική διεκδίκηση ενδύεται και την μορφή του τενάγους και της παραλυτικής άπνοιας και ακινησίας του. Συνθήκη ( αυτή η ακινησία ) που είναι μακρυά από την έστω και περιοδικά στην ιστορία εξεγερτική και διεκδικητική κοινωνικά συνθήκη ώς Ελληνικότητα.
Καλά είναι και οι εκπρόσωποι του θεού επί γής να μην το παρακάμπτουν αυτό ώς πυρήνα και του τυπικού και του λειτουργικού εκκλησιαστικού διαχειριστικού.