«Θα χαιρόμουν αν…» (Της Σεμίνας Διγενή)

Της Σεμίνας Διγενή

Θα μπορούσαν να είναι μέρες χαράς, η σημερινή και η αυριανή.

Δύσκολη υπόθεση όμως η χαρά, όταν καταρρέει το σύμπαν γύρω σου. Όταν οι φίλοι κι οι γνωστοί σου υποφέρουν, έχουν χάσει τις δουλειές τους ή δουλεύουν μέσα στον κίνδυνο.

Όχι, δεν γίνεται να είμαι χαρούμενη κι ας έχει επιπεδωθεί η καμπύλη των θανάτων.

Φέτος νιώθω ασύμβατη με την εορταστική ατμόσφαιρα και δεν με ενδιαφέρουν οι ανταλλαγές ευχών και τα αναστάσιμα γλέντια, που έτσι κι αλλιώς απαγορεύονται.

Θα ήμουν χαρούμενη και θα γιόρταζα, αν διαπίστωνα πως αυτοί που πρέπει, υπερασπίζονται το αγαθό της υγείας, που είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου.

Πώς με πράξεις -κι όχι λόγια και κακοστημένες θεατρικές παραστάσεις-, παρέχουν καλής ποιότητας δημόσια υγεία σε όλους. Και πιο πολύ σε ευπαθείς ομάδες, άστεγους, φυλακισμένους, άπορους, πρόσφυγες.

Θα γιόρταζα, αν γιόρταζαν μαζί μου οι γιατροί, οι νοσηλευτές, όλοι οι υγειονομικοί και δεν θα στέλνονταν μαζικά να νοσήσουν, απροστάτευτοι απέναντι στον ιό. Αν η κυβέρνηση είχε επιτάξει ιδιωτικές κλινικές και νοσοκομεία, με τις κλίνες, τα κρεβάτια ΜΕΘ, τον εξοπλισμό, τα εργαστήρια και το προσωπικό τους…

Θα ήμουν χαρούμενη, αν ο κόσμος της τέχνης, όλοι μου οι φίλοι εκεί και οι οικογένειές τους,έβλεπαν κάποιο φως στο αδιανόητο αδιέξοδό τους… Αν τους εργαζόμενους των 400 ευρώ στα super markets, τους εκτεθειμένους στον ιό και στην εργοδοτική αυθαιρεσία, κάποιος τους υπερασπιζόταν…

Και τόσους ακόμη…

Θα χαιρόμουν πραγματικά, αν αυτοί οι κάποιοι, όπως βρέθηκαν στους καταυλισμούς των Ρομά, βρίσκονταν με την ίδια ευαισθησία και στους χώρους των δομών φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών, εκεί που δεν πλησιάζει ψυχή…

Οι Ρομά, μπορεί να είναι δυστυχώς, πολίτες β΄ κατηγορίας, αλλά ψηφίζουν. Οι άλλοι, όχι. Θάπρεπε λέτε, να έχει σημασία αυτό;

Δε φτάνει πιστεύω, ένας επιστήμονας με κύρος, που δείχνει να μην ξέρει από ρατσισμούς κάθε είδους, θεατρινισμούς και χρήση πολιτικών εργαλείων, να μας ενημερώνει μόνο και να μας συμβουλεύει…

Θάθελα, αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο κεντρικός σχεδιαστής αντιμετώπισης της πανδημίας, να ενώσει -με τον τρόπο που θα επιλέξει ο ίδιος-, τη φωνή του, μαζί μας.

Να διεκδικήσει το δικαίωμά μας για ένα σοβαρό δημόσιο σύστημα Υγείας, που δεν υπάρχει. Για επίταξη των ιδιωτικών κλινικών για τον κορονοϊό, που δε γίνεται. Να απαιτήσει κρεβάτια νοσοκομείων για να φιλοξενούνται ασθενείς με άλλες παθήσεις και να μην ακυρώνονται τα σοβαρά χειρουργεία τους, που κι αυτό δεν γίνεται.

Από τότε που ξεκίνησε η επιδημία, «πάγωσαν» η διάγνωση και η αντιμετώπιση των ασθενών με κακοήθεια.

Παρακολουθώντας μάλιστα, στοιχεία της Ελληνικής Εταιρείας Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας, διαπιστώνω πως έχουν μειωθεί κατά 1/3 τα ραντεβού των ακτινοθεραπειών, δηλαδή αναμονή έως και 4 μήνες. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος να περιμένει ο καρκίνος;

Είναι ανεπίτρεπτα πράγματα αυτά. Και δεν αντιμετωπίζονται με την καραμέλα της ατομικής ευθύνης…

Στο δημόσιο σύστημα Υγείας χρειάζονται: χρηματοδότηση, εξοπλισμός, επάνδρωση.

Θέλουμε όλα εκείνα που δικαιούμαστε εμείς κι αυτά που αξίζουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές…

Τότε το φετινό «Καλή Ανάσταση» θα αποκτούσε νόημα.

Για όλους μας.

(902.gr)