Παρέμβαση Σωματείων Πρέβεζας και της Λαϊκής Συσπείρωσης στην Επιθεώρηση Εργασίας
Παρέμβαση στην Επιθεώρηση Εργασίας πραγματοποίησαν χθες, Δευτέρα 27 Απρίλη αντιπροσωπείες ταξικών Σωματείων της Πρέβεζας και της «Λαϊκής Συσπείρωσης».
Συγκεκριμένα, στην παρέμβαση συμμετείχαν ο Γιώργος Πούμπης, πρόεδρος του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων και μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου, ο Γιώργος Μισιρλής πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων στους ΟΤΑ και του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ, ο Ηλίας Μανίκης, μέλος της Επιτροπής Αγώνα εργαζομένων στον Επισιτισμό – Τουρισμό, ο Χρύσανθος Κυριαζής, γραμματέας στο Σύλλογο Υπαλλήλων στην Περιφερειακή Ενότητα Πρέβεζας, ο Θεόδωρος Βενετικίδης, ειδικός γραμματέας στο Σύλλογο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Πρέβεζας και ο Κώστας Κωτσαντής, περιφερειακός σύμβουλος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».
Η παρέμβαση έγινε μπροστά στην εφιαλτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί για τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού, που καλούνται για άλλη μία φορά να κάνουν θυσίες και να «πληρώσουν τα σπασμένα».
Οι εκπρόσωποι των ταξικών σωματείων και οι εκλεγμένοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, κατήγγειλαν αρχικά την παντελή έλλειψη ελέγχων στους χώρους δουλειάς από την πλευρά των ελεγκτικών κρατικών μηχανισμών με απόφαση της κυβέρνησης. Επίσης, μετέφεραν την απαίτηση των σωματείων και των εργαζομένων για εντατικούς ελέγχους, για τη στελέχωση της Επιθεώρησης Εργασίας με επαρκές προσωπικό.
Σε μια περίοδο μάλιστα που η εργοδοσία ξεσαλώνει καθημερινά σε βάρος των εργαζομένων, αξιοποιώντας τα μέτρα της κυβέρνησης τα οποία άναψαν το πράσινο φως στους εργοδότες του κάθε κλάδου για να εντείνουν την επίθεση στα δικαιώματά μας, καθώς με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου έχει ανασταλεί η υποχρέωση του εργοδότη να δηλώνει στο σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ» την υπερεργασία, αλλά και τη νόμιμη υπερωριακή απασχόληση. Αναστολή συμβάσεων εργασίας, μειώσεις κατά 50% της απασχόλησης και των μισθών των εργαζομένων, απολύσεις, σε πολλές περιπτώσεις δεν δόθηκε καμία άδεια ειδικού σκοπού σε εργαζόμενους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες ή η εργοδοσία καλεί τους εργαζόμενους να κάνουν χρήση των καλοκαιρινών αδειών.
Τόνισαν ότι σε πολλούς εργασιακούς χώρους έχουν ληφθεί, με ευθύνη της εργοδοσίας, ελλιπέστατα μέτρα προστασίας (γάντια, μάσκες, αντισηπτικά), ενώ επιχειρήσεις έκλεισαν και οι εργαζόμενοι βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα χωρίς να γνωρίζουν πότε, πόσα και με τις όρους θα πληρωθούν, αν θα πληρωθούν, αν η απουσία τους χαρακτηρίζεται άδεια, αν είναι κανονική ή άνευ αποδοχών.
Σημειώνεται ότι το προσεχές διάστημα θα κατατεθεί πλήρες υπόμνημα που θα υπογράφουν σωματεία και φορείς της περιοχής για τις συνθήκες εργασίας, τις εργασιακές σχέσεις και τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς στην Επιθεώρηση Εργασίας Πρέβεζας, στον αντιπεριφερειάρχη Πρέβεζας και το Τμήμα Επιθεώρησης Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία.
H εργασία είναι ο κύριος στόχος διωγμού στο ΕuroΕυρωενωσιακό μοντέλο, γιατί πρέπει να υπάρχουν οι μαζικοί θύλακες ανέργων για να συντηρούν και την Euro κοινωνικότητα, μέσω του γενικού κοινωνικού ισοδυνάμου που είναι το euroνόμισμα.
Για τούτο και επίσημα στην Ελλάδα- ώς προοίμιο του επερχομένου τότε euro – ap;o to 1997 θεσμικά νομοθετικά άρχισαν να εργανώνονται οι εναλλακτικές μορφές εργασίας και ευέλικτες απασχολησιμότητες μειωμένων κοινωνικών εδράσεων λογικά σε μισθοδοσία και ασφάλιση και ότι παραπέρα υπονοεί και εξασφαλίζει μια θέση εργασίας. Δεν ήταν η οικονομική και παραγωγική δήθεν δυσπραγία στην Ελλάδα που δεν μπορούσε να υποστηρίξει και να υπόσχεται θέσεις εργασίας, ήταν η πολιτική μεθόδευση και βούληση να αποδιοργανωθεί το Ελληνικό παραγωγικό κοινωνικό μοντέλο από τον συντελεστή εργασία, υπερ της εναλλακτικής απασχολησιμότητας. Και οι πρώτες ενδείξεις αυτού του σφαιρικού μοντέλου και επιδίωξης ήταν με τα νομοθετήματα του 1997, μισθωμένη ερασία ( δανεικοί εργαζόμενοι ) και ταυτόχρονα απαλλαγή αρχικά απ την υποχρέωση πλήρους διαφάνειας των όσων εργαζομένων σε ένα έργο με κατάργηση των καταστάσεων εργαζομένων που ώς τότε ίσχυαν.
Το επόμενο στάδιο που ασκήθηκε κατά μάζες τα επόμενα χρόνια ήταν η στατιστική νόρμα σύμφωνα με την οποίαο ημιαπασχολούμενος ή περιστασιακά απασχολούμενος κατεγράφετο στατιστικά ως εργαζόμενος πλήρους απασχόλησης με έστω και 1 μεροκάματο ( 2 τετράωρα ) τον μήνα. Και αυτό ήταν κοινή αναφορά των Ευρωπαικών στατιστικών και βέβαια και για τα Ελληνικά στατιστικά αρχεία.
ένας δανειακά μισθωτός σήμερα σε μια επιχείρηση παίρνει στην καλύτερη περίπτωση 690 ευρώ καθαρά, στην άριστη αμοιβή, πλέον την ασφάλιση και επ αυτού η εταιρεία που τον μισθώνει εισπράτει το φπα επί της συνολικής αμοιβής και βάζει και το επιχειρηματικό κέρδος της. Ο εργαζόμενος είναι πλήρους απασχόλησης, με τα 690 ευρώ το πολύ τον μήνα δεν μπορεί ούτε νοίκι να πληρώσει και παροχές και η εταιρεία μισθώσεως βγάζει το ανάλογο κέρδος απ την διαχείρηση της εργασίας του εργαζομένου. Τα κρατικά ταμεία , αποσπουν μέσω του ενδιάμεσου φπα μέρος της αξίας της εργασίας του εργαζομένου , για να μην μπορεί να ζήσει – ως Ευρωπαική πολιτική επιλογή και εφαρμογή – ο εργαζόμενος , τουτέστιν να δημιουργείται και να παράγεται και ενεργητικά και η μαζική ανεργία, ώς μορφή εργασίας απ την οποία όμως ούτε κατ ελάχιστο μπορεί να συντηρήσει ούτε την ατομική διαβίωση. Η κοινωνική επιδίωξη αυτής της Ευρωπαικής αθλιότητας είναι σαφής και στην γεννεαλογική βάση και πληθυσμιακή κατανομή κατασταλτικά , και εδώ υπάρχει η κύρια εξήγηση των απόψεων για την χώρα γερόντων που οδεύουν και θα είναι η Ελλάδα και άλλες χώρες της Ευρώπης, αλλά ταυτόχρονα και της κατασταλτικής ενίσχυσης των εκτελεστικών εξουσιών των κρατών μέσω του παράγοντα διαχείρηση των πόρων και των αξιών της εργασίας. Η άποψη για το ασφαλιστικό σύστημα του οποίου μία κατεύθυνση λύσης βρίσκεται στην γεννεαλογική και βιολογική ωρίμανση του πληθυσμού ( κατά τις Τσακαλώτιες Πρεβεζάνικες απόψεις), εδώ μέσα εξηγείται, ώς για την σαρδελοποίηση – σαν τις σαρδέλες Πρεβέζης μέσα στα τελάρα – του πληθυσμού γεννεαλογικά και ομαδοποιησή του ώς πληθυσμός γερόντων σε μια χώρα.Η ελάχιστη Μαρξιστική γνώση , μάλλον εξ αντανακλάσεως ιδεολογικής απ τον ψευτοαριστερό χώρο που υπηρέτησε ο εν λόγω εκ Πρεβέζης οικονομολόγος, λειτουργώντας επιδερμικά, του επέτρεψε σε αυτόν να μαρτυρηθεί ώς λειτουργικότητα – γιατί δεν καταλάβαινε τι έλεγε – του όρου » γεννεαλογική ωρίμανση του ασφαλιστικού συστήματος εν Ελλάδι ».
Και όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1996-1997, άσκησαν κατά κόρο και γιγάντωσαν το φαινόμενο της απασχολησιμότητας που το κατέγραφαν ώς θέσεις εργασίας, για να δείχνουν μειωμένη ανεργία στα στατιστικά στοιχεία. Ως πολιτική ιδεολογική βάση αυτού του φαινομένου, θα πρέπει να ανατρέξουμε στις συμφωνίες του Δουβλίνου τον Δεκέμβρη του 1996, όπου αποφασίστηκε με κύριο παράγοντα τον Κεντροευρωπαικό Εμπειρισμό ( την λεγόμενη τότε πολιτική επιτροπεία ), όπου ρητά και χωρίς παρέκληση έπρεπε να αυτοδεσμεύονται τα κράτη λειτουργικά νομοθετικά να μην επενδύουν ούτε και να παραγάγουν θέσεις εργασίας. Ήταν το πρώτο βήμα – και εδώ έγκειται η σημασία του συνδυαστικά των αποφάσεων αυτών σχετικά με το ενιαίο νόμισμα που ερχόνταν- μια και στη κοινωνική βάση του ενιαίου νομίσματος έπρεπε να υπάρχουν εργασιακές ομοείδιες. Και αυτές οι ομοείδιες δεν μπορούσαν να επιτευχθούν εφ όσον σε κάθε Ευρωπαική χώρα υπήρχαν διαφορετικές εργασιακές θεσμικότητες και κινήσεις εργασίας ( για τους λεγόμενους θεωρητικούς της οικονομίας ). Για τούτο στην προσπάθεια ενοποίησης του εργασιακού στοιχείου στις υπό Ευρωνομισματική ένωση χώρες, επιλέχτηκε η μέθοδος της νομοθετικής – πέρα από τα κανάλια παραγωγής και παραγωγικότητας ανά χώρα- παρέμβασης , για την ενοποίηση.
Όλο αυτό το σύμπτωμα επιδιώχθηκε να πιστοποιγθεί ώς μια ορθολογικότητα με την ισχύ ηθικής και ηθικών κανόνων για την εργασία συμπεριφορικά, και για τούτο η μόνιμη επωδός χρόνια και τσιτάτα ορθολογισμού στην παραγωγικότητα της εργασίας , και όχι στην κοινωνικότητα της εργασίας.
Δηλαδή επιδιώχτηκε – και εδώ είναι το περίεργο- η παραγωγικότητα της εργασίας μέσω της ασυνέχειας και του κερματισμού της εργασίας ώς λειτουργία για τον εργαζόμενο. Δηλαδή , η γραμμή παραγωγής ενός εργοστασίου θα έχει αυξημένη παραγωγικότητα αν οι εργαζόμενοι ανακυκλώνονται ανά 4ωρο !!!! Στην παροχή υπηρεσιών στα γραφεία, οι πολίτες θα εξυπηρετούνται καλύτερα αν η υπηρεσία δεν έχει αρχεία, ή έχει μη συνεχόμενα αρχεία διότι κάθε 4ωρα απασχολημένος θα έχει τον δικό του τρόπου αρχειοθέτησης και αντιμετώοπισης των αιτημάτων των πολιτών!!! Η σωρευμένη γνώση σε ένα αντικείμενο δεν χρειάζεται στον χρόνο για την εφαρμογή μιας εργασιακής κανονικότητας που επιτέπει την μαζικότερη παραγωγή εργασιακά.!!!! Οι απασχολούμενοι μέ βάση την ελλειπή διαβιωτικά μισθοδοσία , θα απασχολούν το μυαλό τους με τερτίπια διαβίωσης και άγχη καθημερινότητας βιωτικά- ακόμα και να πάρουν παπούτσια και κάλτσες- και μειωμένης ασφάλισης υγειονομικά, και αυτό θα εισφέρει στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας σε μια οικονομία!!!!!
Περίεργες κοινωνικές απόψεις χώρεσαν μέσα στον χώρο Ευρωνομίσματος- εργασίας- παραγωγής- παραγωγικοτητας , ώς διέκφανση της καθημερινότητας των ανθρώπων , που ονοματίσθηκαν πλέον ως πολίτες Ευρωπαικών κρατών. Μια και έπρεπε να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά των πολιτών ώς άνθρωποι.
Και εδώ ( πολίτες των κρατών ), ας ερευνηθούν οι μορφές που θα πάρουν οι κοινωνικότητες στα επόμενα χρόνια και που πήραν μέχρι στιγμής. Και ας μην θεωρούνται αυτές οι κοινωνικότητες ώς φυσιολογική ανεπαίσθητη εξέλιξη κανονικά. Η ανεργία, ο χρόνος ανεργίας, η μειωμένες αμοιβές εργασίας, η μειωμένη έως καθόλου ασφάλιση, ο χρόνος συνταξιοδοτήσεως, η απασχλοσιμότητα, το είδος αυτής, οι οικογενειακές δομές, οι ατομικές συμπεριφορικότητες στο κοινωνικό πλαίσιο, η ίδια η εργασιακή κοινωνικότητα, μέχρι και κοινωνική δημιουργία, η σπατάλη πόρων, δεν προκύπτουν αλλά παράγονται ώς τέτοιες.
Στην Ελλάδα καλά είναι να αναλογιστεί και μόνο κάποιος, ότι η δαπάνη πόρων συνολικά για την εκπαίδευση και την μαζική μετεκπαίδευση, στο πλαίσιο του εργασιακού ανταγωνισμού και συναγωνισμού, είναι μακροχρόνια ώς επένδυση και δεν υπονοεί πλέον αντίστοιχο παραγωγικό μακροχρόνιο μοντέλο απασχολησιμότητας για την γεννεαλογική αναπαραγωβγή της ίδιας της εργασίας και του κοινωνικού ασφαλισμού.
Σε παλαιότερες εποχές , σε λογικά επίπεδα, οι γονείς προκειμένου να μην μένει άνεργο το τέκνο , και με κάποιο φιλική επαγγελματική ή κοινωνική σχέση, δεχόνταν να απασχολείται το τέκνο στο γραφείο ή σε μικρομονάδα παραγωγική φίλια, και να πληρώνουν οι ίδιοι ( οι γονείς) τα έξοδα εν αγνοία του τέκνου βέβαια, γιατί και για το ίδιο το τέκνο ήταν θετικό και από κεί μπορούσε να υπάρξει μια επαγγελματική εισχώρηση του τέκνου σε έναν κλάδο της αγοράς και της οικονομίας. Ή ακόμη να κάμει το τέκνο την προγραμματική του υποχρεωτική κατά κλάδους προυπηρεσία “η εξάσκηση για να αποκτήσει το δίπλωμα ασκήσεως επαγγέλματος.
Όχι ότι το παραπάνω σύστημα ήταν γενικευμένο, αλλά συνέβαινε και είχε και θετικά αποτελέσματα γιατί το τέκνο εργαζόνταν ή απασχολούνταν και εισερχόνταν έτσι και προοπτικά στον κοινωνικό βίο.
Με τα χρόνια και αφού πλέον εξέπεσε η εργασία βρισκομένη στον
Ευρωνομισματικό διωγμό ώς μέσον επιβίωσης και παραπέρα κοινωνικής εξέλιξης ( οικογενειοποίησης ή και εργασιακής παραπάνω προόδου επαγγελματικά, θεμιτή μεγέθυνση επαγγελματική ) , με τα χρόνια και εφ όσον μέσω των εκάστοτε παρουσιαζομένων υποκαταστάτων ( ερζάτς ) για την εργασία ( απασχόληση, πάρτ ταιμ, 3ωρα- 4ωρα, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, επαγγέλματα εγγύτητας , αυτοσχεδιασμοί, σε αναγκαστικές άδειες, εκ περιτροπής εργασία, κατώτατοι και υποκατώτατοι μισθοί , ημιασφαλίσεις, χωρίς επικουρικότητες, χωρίς μισθολόγια, άροα μεροκάματο κόλλα, χωρίς ωράρια, κλπ κλπ υποκατάστατα ανάλογα ), με τα χρόνια λοιπόν πλησιάζει η εποχή που εφ όσον πρέπει κάποιος να εργαστεί πρέπει να πληρώνει- ( να καταβάλει προκαταβολικά) την αξία που θα εισπράξει στο χρόνο σε μελλοντική αξία υπολογισμένη, μαζί με το κέρδος του όποιου δήθεν εργοδότη στον χρόνο μπροστά υπολογισμένο, και τις συνεπείς παραπέρα ασφαλιστικό συνταξιοδοτικές αναλογούσες εισφορές και αυτές στον χρόνο υπολογισμένες, πλέον τις φορολογικές επιβαρύνσεις υπερ των κρατών και αυτές στον χρόνο μπροστά υπολογισμένες.
Οι αναλογιστές , με τους χρονικούς ανατοκισμούς των τρεχουσών καταβολών ( τα ποσά που πρέπει να πληρώνει προκαταβολικά ο δυνάμει εργαζόμενος: αμοιβή συνολική ( 1+ i) εις την n , όπου i το επιτόκιο και n o χρόνoς εργασίας, και τα κρατικά Ευρωπαικά ηλετρονικά στατιστικά και υπολογιστικά μοντέλα, που θα υπολογίζονται με εργασία απ το σπίτι, έχουν μέλλον λαμπρό.
Και ώς συνήθως , θα υπάρχει πλήρης ταύτιση – για να τεκμαίρεται ώς αλήθεια ο υπολογισμός- των Ευρωστατιστικών υπολογισμών και των Ελληνικών ή Ισπανικών ή Ολλανδικών π.χ στατιστικών υπολογισμών. Και έτσι εφ όσο η Ευρωνομισματική υπολογιστική θα είναι αληθής , άρα θα καλείται – χωρίς καμμία αμφιβολία άλλωστε- ο όποιος θέλει να ψιλοαπασχοληθεί- για εργασία δεν γίνεται λόγος- να προκαταβάλει το κόστος στον χρόνο μπροστά υπολογισμένο, και μετά να ψάχνεται γιατί δεν θα έχει να πάρει παπούτσια, κάλτσες, και να πληρώσει νοίκι. Διότι με αυτή την μέθοδο του Ευρωεργασιακού περιβάλλοντος που οργανώθηκε, ούτε οι γονείς θα έχουν να βοηθήσουν τα τεκνα, αν τους μένει τίποτα από συντάξεις, μια και θα έχουν προκαταβάλει τα χρήματα για να υποαπασχοληθεί το τέκνο.