Στη βρύση της Βαυκερής…

Πίσω απ΄ τον κόντρο τον ψηλό κρύβει τα κάλλη της η βρύση.
Προβάλλει σα νά ΄θελε να παίξει κρυφτό μαζί σου.
Καναλίζει ποτάμι το νερό απ΄ τα ρουθούνια της.
Σεκοντάρει απανωθέ της ο πλάτανος με τ΄ αεράτο φυλλοτράγουδο.
Το ισκιοδέντρι θέριεψε, γιγάντεψε.
Του δίνει όσο θέλει νερό το νεροβούνι Κακαβάκι.

Βαυκερίτες στη βρύση του χωριού το 1934. Οι περισσότεροι έπεσαν αργότερα θύματα των συνεργατών των Γερμανών

Φημίζονταν παλιά για τα νερά της η Βαυκερή. Η βρύση με τα πλυσταριά βρίσκεται στο έμπα του χωριού, στη στροφή και στα δεξιά του δρόμου που έρχεται από την Καρυά και τα Πλατύστομα. Λίγο πιο πέρα βρίσκεται ένας αιωνόβιος πλάτανος που έχει την εποχή αυτή ακόμη ριγμένα τα φύλλα του. Ποτάμι έτρεχαν κάποτε τα νερά. Τώρα ένα μεγάλο μέρος τους θα πρέπει να έχει χαθεί. Άλλοι λένε ότι φταίνε οι σεισμοί που άλλαξαν την ροή, κι άλλοι πάλι ρίχνουν την ευθύνη στα πεύκα που έχουν φυτρώσει λίγο πιο πάνω στην πλαγιά στο Κακαβάκι.

Σε ξεδιψάει μ΄ ένα φιλί η βρύση.
Το πρόσωπό σου λούζει, δροσίζει την ψυχή!
Τώρα είσαι έτοιμος να δώσεις και να πάρεις…

Γιάννης Αθηνιώτης – Οδοιπορικό Λευκάδος

Στη βρύση της Βαυκερής. Διακρίνονται τα νερά να τρέχουν ποτάμι.

Στη περίοδο μάλιστα της επτάχρονης δικτατορίας ήταν να υδροδοτηθούν από τις πηγές της Βαυκερής τα Πλατύστομα και τα χωριά του Αλεξάνδρου. Φτιάχτηκε σε μεγάλο βαθμό το δίκτυο ύδρευσης που έφτασε μέχρι το γειτονικό χωριό των Πλατυστόμων. Στα χωριά τα δικά μας, τα ορεινά χωριά της περιοχής του Αλεξάνδρου, έγινε την εποχή εκείνη το εσωτερικό δίκτυο και η δεξαμενή στον Μύλο που βρισκόταν μέχρι πριν λίγα χρόνια ακόμη σε χρήση. Τελικά όμως δεν ευόδωσε η προσπάθεια. Ξεσηκώθηκαν οι Βαυκερίτες που φοβήθηκαν πως το νερό δεν θα έφτανε το καλοκαίρι για τους κήπους που διατηρούσαν στην περιοχή. Ίσως να είχαν και καμιά άκρη…

Εκατοντάδες ήταν πριν λίγες δεκαετίες οι παλιές πηγές-βρύσες σε όλο το νησί της Λευκάδας. Δώδεκα υπήρχαν μόνο στην ευρύτερη περιοχή του Αλεξάνδρου. Ξεδιψούσαν σ΄ αυτές ζωντανά και διαβατάρηδες. Ο ερχομός του «πολιτισμού» τις έκανε αχρείαστες. Άρχισαν σιγά-σιγά να εξαφανίζονται. Άλλες από την εγκατάλειψη κι άλλες από τον εξωραϊσμό και την «ανακαίνισή» τους. Με εκείνες τις κίτρινες πλάκες που βγάζουν από μακρυά μάτι. Λες και χάθηκαν οι πέτρες του τόπου μας που αφθονούν πολλές φορές στα λίγα μόλις μέτρα.

(Οι δυο παλιές φωτογραφίες είναι από το λεύκωμα του Πανταζή Ν. Παπαδάτου «Ήρωες και Μάρτυρες της Λευκάδας»).

Άλμπουμ με 15 φωτογραφίες
Για να δείτε το άλμπουμ σε ξεχωριστό παράθυρο κάντε κλικ στον τίτλο