Πολτοποίηση βιβλίων (της Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου)
Της Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου
Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για την πολτοποίηση όλων των βιβλίων, που υπήρχαν στις αποθήκες του εκδοτικού οίκου ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ από τις πιστώτριες τράπεζες! Απίστευτο και όμως γεγονός! Μετά το θάνατο του εκδότη Σάμη Γαβριηλίδη, δεν κατέστη δυνατόν να γίνει κάτι, ώστε τα βιβλία τόσων καταξιωμένων συγγραφέων στην Ποίηση και την Πεζογραφία να μην πολτοποιηθούν, να μην καταλήξουν στα μηχανήματα. Πόσο οδυνηρό για την εποχή μας και πόση αγανάκτηση μου δημιούργησε! Άρθρα στα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ, συνεντεύξεις συγγραφέων που δεν ενημερώθηκαν και δε ρωτήθηκαν μήπως ήθελαν τα βιβλία τους, αντιδράσεις κομμάτων και συλλόγων και τελικά όλα τα βιβλία ένας πολτός με συγκεκριμένη χρηματική αξία. “Ο tempora, o mores” μου ήρθε στο μυαλό η σοφή και διαχρονική ρήση του Κικέρωνα, γιατί για ποια ήθη και ποιες αξίες μιλάμε πια στην εποχή μας;
Διαχρονικά το βιβλίο είναι το μεγαλύτερο πνευματικό επίτευγμα του ανθρώπου. Εκεί αποτυπώνει τη σκέψη του, ενημερώνει, ταξιδεύει, ψυχαγωγεί, δεν εγκαταλείπει κανένα στη μοναξιά του. Δεν είναι επομένως ένα κουτί ή ένα άψυχο αντικείμενο, που μπορεί ο καθένας να καταστρέφει. Όλοι γνωρίζουμε για τις περιόδους της Ιστορίας, που τα βιβλία κατέληγαν στην πυρά. Το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Μάρκους Ζούσακ «Η κλέφτρα των βιβλίων» και αργότερα η μεταφορά του στον κινηματογράφο καθώς και άλλα βιβλία που διάβασα, για να δω την ταινία, μου άφησαν μια πικρή γεύση, για να μην πω μου προκάλεσαν αηδία για κάποιους ανθρώπους και τις πράξεις τους. Άλλες εποχές, άλλα ήθη είπα τότε και αισθάνθηκα τυχερή που δεν έζησα εκείνες τις εποχές. Αλλά τώρα ντρέπομαι πραγματικά για ό,τι έγινε και γιατί δεν κατέστη δυνατόν αυτά τα βιβλία να διασωθούν σε βιβλιοθήκες ή να πουληθούν σε τιμή κόστους, ώστε να συγκεντρωθούν κάποια χρήματα για ιδρύματα και άλλους φιλανθρωπικούς σκοπούς. Και σε τελευταία ανάλυση να κληθούν όσοι από τους συγγραφείς ήθελαν να αναλάβουν κάποια πρωτοβουλία.
Δε θα αναφέρω ονόματα γνωστών συγγραφέων, που είδαν τα βιβλία τους να πολτοποιούνται, γιατί είναι γνωστά από τα ΜΜΕ. Θα πω όμως με μεγάλη μου θλίψη πως τέσσερα βιβλία μου (τρεις ποιητικές συλλογές και μια συλλογή διηγημάτων) ήταν ανάμεσά τους, ενώ το πέμπτο (μια συλλογή διηγημάτων) δεν πρόλαβε να τυπωθεί. Κι ούτε πιστεύω πως σε τούτη τη στιγμή χρειάζεται να μακρηγορήσω, θα εκφράσω όμως την ευχή κάτι να προβλεφθεί σε αυτές τις περιπτώσεις από τους αρμόδιους, ώστε να μη συνεχιστούν άλλες τέτοιες ενέργειες από τις ψυχρές πιστώτριες τράπεζες. Κι αυτό για το καλό όχι μόνο των ανθρώπων που γράφουν και διαβάζουν βιβλία, αλλά για την τιμή και τη διάσωση των αξιών της Ανθρωπότητας!
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ – ΝΤΑΝΟΥ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στη φωτογραφία διακρίνονται: ο Λευκαδίτης ποιητής Στέφανος Μεσσήνης (έφυγε πρόσφατα), η Κατερίνα Λιβιτσάνου, η Λευκαδίτισσα εκπαιδευτικός Αργυρώ Βερυκίου και ο φιλόλογος Παναγιώτης Δεμέστιχας στην τελευταία παρουσίαση του βιβλίου «ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ», που έγινε στην αίθουσα του Γαβριηλίδη το Νοέμβριο του 2018.
Κάποτε και οι τράπεζες – ώς εταιρείες- εμπνεόνταν από την δημόσια διοίκηση για να ετοιμάσουν τα οργανογραμματά των. Πλέον η δημόσια διοίκηση παύει να αποτελεί πρότυπο για την οικονομία.
Το μάναντζμέντ μέσω στόχων – ιδέα που ήρθε περίπου από το 1970 κύρια απ τις ΗΠΑ, δεν είναι τίποτα άλλο για την Ελληνική πραγματικότητα , παρά η οργάνωση του αυταρχισμού ώς τρόπος διοίκησης για να τεθεί τέλος στις σχέσεις εξουσίας στο κοινωνικό παιχνίδι , μέσω της συμμετοχής.
Οι στόχοι θα τίθονται από μια κοινότητα ατόμων με σταδιοδρομίες, βαθιές πεποιθήσεις, και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, η οποία κοινότητα ατόμων οφείλει να επανατοποθετήση τα θεμέλια διαχείρησης των επιχειρήσεων , στην βάση του δρόμου που χάραζει η οικονομική διαχείρηση για την επίτευξη των στόχων, και ο διαρκής έλεγχος εργασίας και εργαζομένων.
Ο έλεγχος επίτευξης των στόχων χωρίς όμως έλεγχο των ελεγκτών.
Οι δημόσιες αναγκαιότητες – ούτε ώς κοινωνική εταιρική ευθύνη- δεν ενδιαφέρουν διόλου την ηγετική ομάδα ( με τα κοινά ανακυκλούμενα χρακτηριστικά ανθρώπων) που διοικούν στις μέρες μας το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Το επιτρέπει όμως αυτό και σε μεγάλο βαθμό η πολιτική διαχείρηση, η οποία δεν θέλει να ξεκαθαρίσει τον ρόλο των οικονομικών αξιών και οικονομικών μεγεθών στην οικονομία, αλλά και γιατί βρίσκει μέσα στο διοικητικό τοπίο των τραπεζών τις υψηλές ευκαιριακές θέσεις εργασίας, για να ικανοποιήσει όλο το κλειστό κοινωνικό εξαρτησιακό φιλικό κύκλωμα, για την παραγωγή των στελεχών που τα επόμενα χρόνια θα στελεχώσουν και θα τρέξουν την ίδια την κοινωνική διοίκηση.
Ελάχιστη κατανόηση για την λειτουργία του τωρινού τραπεζικού συστήματος να υπάρχει , θα γίνεται κατανοητή η επιθυμία των διοικούντων ( αυτής της κοινωνικής ομάδος ) για αποξενωσή του απ την λειτουργική κοινωνική , διαχείρησης των αποταμιεύσεων με κανόνες που η ίδια αυτή ομάδα αποφασίζει ( για τούτο και εν μέσω χρεωκοπίας και παμδημίας αυξήθηκαν οι καταθέσεις από το πουθενά σύμφωνα με τις απόψεις των διοικούντων ), εξυπηρέτησης των ιδιωτικών χαρακτηριστικών κοινωνικής ένταξης και συνέχισης της παρεμβασής της τα επόμενα χρόνια αυτής της διοικητικής κοινότητας, και ουσιαστικά καμμία γνώση για την καρδιά της διαχείρησης του χρήματος ακόμη και υπό την μορφή της τραπεζικής συγκροτησής του ( άλλο χρήμα και άλλο τραπεζικό χρήμα και άλλο κοινωνικό αναπτυξιακό χρήμα).
Τα παραδείγματα είναι πολλά , ένα από αυτά είναι και η Γκεμπελίστικου και Μεταξικού τύπου καταστροφή – πολτοποίηση- μιας εκδοτικής και συγγραφικής προσπάθειας, στο όνομα εκκαθάρισης ή διαχείρησης του ρηχού χρηματικού στοιχείου διαχειριστικά, μια και το αξιακό μέρος αυτής της διαχείρησης, ούτε είναι ικανοί και ικανές ώς ανεπαρκείς και γνωσιακά να καταλάβουν, και έτσι μόνο ώς λυμφατικοί ( οπορτουνιστές και πορτουνίστριες ιδιωτικά) μπορούν να λειτουργήσουν.
Γιατί και Διότι, αν την ελάχιστη γνώση επαγγελματικά είχαν ώς διαχείρηση επιχειρήσεων , ή και διαχείρηση τραπεζικής πίστης, το προ’ι΄’ον της εταιρείας που υπήχθει σε τραπεζική αναγκαιότητα ώς εκκαθάριση ή δέσμευση της περιουσίας της, δεν θα το κατέστρεφαν.
Πέριξ στην Ιερουσαλήμ και στην Βαβυλώνα , είναι γνωστό τι συμβαίνει μέσα , και τι μορφές ενδύεται αυτό το υπάρχειν και είναι μέσα.
Η ομάδα αυτή, πρός πιστποποίησιν της αποτελεσματικοτητάς της, ξέχασε να δώσει στην δημοσιότητα , το πλήθος ( αριθμό , ποσότητα, βάρος , ) των βιβλίων που καταστράφηκαν. Κοινώς δεν έδωσε τα αποτελέσματα επίτευξης της δικής της αυτοστοχοθεσίας. Και αυτό είναι μια παράλειψη.
Για την ιστορία , στις 10 Μα’ί’ου του 1933, στην πλατεία της Όπερας στο Βερολίνο βραδυνές ώρες κάηκαν τα βιβλία των τότε» εκφυλισμένων συγγραφέων » κατά το καθεστώς, και τις επόμενες μέρες ο ελεγχόμενος απ τους Ναζί τύπος και οι οικοιοθελώς υποστηρίζοντες τους Ναζί εκδότες εφημερίδων, δημοσίευσαν και αναλυτικά τα βιβλία πλήθος και τίτλους έργων που κάηκαν. Και μάλιστα μια τότε εφημερίδα έγραψε » για το Εθνικό φώς απ την λάμψη της φωτιάς των καμένων βιβλίων που φώτιζε την νύχτα».
Το 1936 και το Μεταξικό καθεστώς καλούσε από μέρες τους πολίτες της πρωτεύουσας και του Πειραιά για τις 8 Αυγούστου, στις Στύλες του Ολύμπίου Διό, στα Προπύλαια του πανεπιστημίου και στο Πασαλιμάνι στον Πειραιά ( ώρα 07:00 μμ) για την καύση των βιβλίων. Και είχε δοθεί και υπηρεσιακή εγκύκλιος για την οργάνωση της καύσης των βιβλίων στις πόλεις όλης της χώρας , την 16 Αυγούστου 1936, όπως και έγινε.
Στην Μεταξική Ελλάδα και βέβαια λόγω του όχι τόσο οργανωμένου διοικητικά κρατους, ακριβείς καταγραφές και πλήθος ποσότητητα βιβλίων που κάηκαν δεν έγινε, αλλά απλά τίτλοι αναφέρθηκαν, και μεταξύ αυτών ήταν και το βουκολικό αγροτικό ανάγνωσμα , που κάποια εποχή ήταν και βιβλίο νεοελληνικών του Δημοτικού, »τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Στο διοικητικό μέρος της πολτοποίησης βιβλίων απ τις τράπεζες, θα υπάρχουν εγκύκλιοι και σχετικά έγγραφα που θα μεθοδεύουν τον όγκο περιγραφικά σε κιβώτια πολτοποίησης και τις διαδικασίες πολτοποίησης. Μπορεί και για λόγους διοικητικής πληρότητας, αυτές οι διοικητικές ομάδες διαχείρησης των τραπεζών, να έχουν κάνει ακριβή περιγραφή των τίτλων των βιβλίων και των ποσοτήτων τους. Και τούτο για να δείξουν αυτές οι διοικητικές ομάδες το δήθεν έργο που επιτελούν ώς διοικήσεις σύμβουλοι γενικοί διευθυντές και γενικές διευθύντριες , και για να δικαιολογήσουν τις υψηλές αποδοχές και την κοινωνική τους στον χώρο υπόσταση. Γιατί με κάτι τέτοια θέματα ( κολητιλίκι και τζιβιτζιλίκι ) ώς εκδηλώσεις, αυτές οι ομάδες οργανώνονται και λειτουργούν και χωροταξικά περιορισμένα εντός της Ιερουσαλήμ – Πρωτεύουσας, στο σύστημα ηλεκτρονικής πλέον στοχοθεσίας και ελέγχου της στοχοθεσίας πρός τους εργαζόμενους, και όσοι έχουν μείνει πλέον ώς εργαζόμενοι.
Συγκεντρώνονται και σε διάφορα wine μπαράκια ή εστιατόρια δήθεν γκουρμέ , αυτές οι ομάδες, και κεί οργανώνουν ομοιοπαθητικά δίκην αναγκαστικών ψυχολογικών θεραπευτικών ομάδων- ουσιαστικά κοινωνικά άσυλα – την διοικητικό διαχειριστική των πρακτική.
Θα αποτελεί δείγμα αναποτελεσματικότητος στην διαχείρησης τους, αν δεν δοθούν στην δημοσιότητα και οι τίτλοι και οι συγγραφείς και οι ποσότητες βιβλίων που πολτοποιήθηκαν.
Γιατί πώς, αυτές οι διοικητικές του τραπεζικού συστήματος ομάδες, θα αποδείξουν το έργο τους??
Tα ονόματα των διοικούντων αυτά τα τραπεζικά ιδρύματα, που ασφαλώς νόμιμα πολτοποίησαν τα βιβλία , Πρόεδρων διοικητικών συμβουλίων, Διευθυνόντων συμβούλων, μελών των διοικητικών συμβουλίων , μαζί και υψηλών υπηρεσιακών παραγόντων στους οποίες έχουν εκχωρηθεί καθήκοντα λειτουργικής, όλα αυτά τα ονόματα.. γιατί δεν δίδονται στην δημοσιότητα.
Γιατί το διοικητικό απρόσωπο, που αυτές οι ομάδες αποφασίζουν μεταξύ τους και σίγουρα μέσα στις αποφάσεις προστατεύουν και ικανοποιούν και τις ιδιωτικοτητές των, το διοικητικό απρόσωπο, αφήνει χωρίς κοινωνική γνώση την ποιότητα, επάρκεια, όλων αυτών των ομάδων σχημάτων σχετικά με το αποφασίζειν ώς απόρρειες για την κοινωνική πληρότητα.
Εκτός και στο αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, που οι ίδιοι οι βουλευτές ώς αντιπρόσωποι είναι επώνυμοι και περισσότερο εκτίθενται για πράξεις ή παραλήψεις μέχρι και ελέγχονται, εκτός λοιπόν και στο αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, αυτές οι ομάδες αποαμβάνουν την προνομοία της ανωνυμίας, των αποφάσεων χωρίς έλεγχο ( μόνοι των αποφασίζουν , μόνοι τους στα Διοικητικά συμβούλια εγκρίνουν , μόνοι τους καθορίζουν τις αμοιβές των με αποφάσεις Διοικητικών συμβουλίων που παίρνουν όλοι ), μόνοι των καθορίζουν τους στόχους ( πόσα βιβλία θα πολτοποιηθούν), και όλα μόνοι των.
Ποιοι είναι οι πρόεδροι και οι διευθύνοντες σύμβουλοι και τα μέλη των Δ.Σ που απεφάσισαν εν προκειμέμνου να πολτοποιήσουν τα βιβλία.
Γιατί αυτό είναι δοκιμή… και σε λίγο οι ίδιοι θα πολτοποιούν και περιουσιακά άλλα στοιχεία άλλα και ανθρώπους.
Πίσω απ την απόφαση για πολτοποίηση μη ευπαθών προ’ι’όντων ( αυτών που είχαν προέλθει ) και που αυτά ήταν βιβλία , κρύβεται η δοκιμή που πραγματοποιούν συγκεκριμένοι τύποι διαχείρησης του τραπεζικού συστήματος και ομάδες με κοινά συμφέροντα αυτών των τύπων, για την παραπέρα πολτοποίηση και της Ελληνικής περιουσιακότητας και αχρήστευση και της ίδιας της κινωνικής προσπάθειας , για να παράξει προ’ι’όντα. Για τούτο πολτοποίησαν και τα βιβλία ώς προ’ι’όν.
Και τα επόμενα προοδευτικά χρόνια η Ελληνική κοινωνία και οι πολίτες, θα βρίσκονται ολοένα έρμαια στα χέρια των αποφάσεων διαχείρησης των σχέσεων τους με το πιστωτικό τραπεζικό σύστημα της χώρας, από αποφάσεις που θα παίρνουν απρόσωπα αυτές οι ομάδες και οι τύποι και τύπισες διοίκησης και διαχψείρησης του τραπεζικού συστήματος.
Ποιοί ονομαστικά ώς διοίκηση τραπεζικών ιδρυμάτων πολτοποίησαν τα βιβλία ( ώς προ’ί’όντα) ??
Η δεκαετία – ώς πυρήνας αναφοράς- της χρεωκοπίας , θα αποτελέσει και αποτελεί άλλοθι αλλαγών δήθεν – για να μην αλλάξει τίποτα-.
Και τούτο διότι , με αναφορά στην δεκαετία του 2010 ώς χρεωκοπική, οι ομάδες αυτές επιδιώκουν αλλαγές δήθεν , μέσα στις οποίες εντάσσουν τους εαυτούς τους, μια και οι ίδιοι ήταν οι διαχειριστές ώς σύστημα και την προχρεωκοπική εποχή , που οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία. Και όποιες ενσωματώσεις νέων προσώπων έγιναν μέσα στην δεκαετία για αντιχρεωκοπική ανανέωση, ή γίνονται και τώρα την νέα δεκαετία, είναι μέσα στην πεπατημένη του συστήματος αναπαραγωγής του, των ίδιων διαδικασιών και νορμών συντήρησης αυτών των ομάδων και του κοινωνικού φιλικού οικογεειακού και ευρύτερου χώρου ενδιαφερόντων.
Οι σημερινές διοικήσεις των τραπεζών, δεν ήταν απ έξω του ευρύτερου συστήματος διανομής θέσεων ρόλων και ερμοδιοτήτων σε υψηλές θέσεις του ίδιου του επιχειρηματικού ευρύτερα τραπεζικού και εξαρτησιακού απ το τραπεζικό σύστημα φάσματος των επιχειρήσεων. Οι ίδιοι αποδεχόνταν και αναδεχόνταν τις θέσεις αυξημένης διοικητικής ευθύνης , με υψηλές αμοιβές που δημιουργούσε το ίδιο το σύστημα αυτό με τους παλαιότερους στο σύστημα πάτρωμες και σχέσεις πατρωνίας , και απλά ήρθαν ηλικιακά στις θέσεις ώς γεννεαλογικό διάβα.
Έτσι εμφανίζονται ωρισμένες εκδοχές που ερμηνεύουν την ύπαρξη της συνέχειας ώς στόχευση και αυτοσκοπό αυτών των ομάδων , άσχετα των εξελίξεων της κοινωνικοικονομικής ζωής.
Η στοχοθεσία δανειακής χορήγησης -επέκτασης των τραπεζών , υπερφίαλη για χρόνια μέχρι σημείου που τροφοδότησαν μια υπερθέρμανση της οικονομικόκοινωνικής ζωής φούσκα, εξ ού ήρθε και η χρεωκοπική κατάρρευση, οι ίδιες οι ομάδες αυτές απ τις θέσεις μέσα από το σύστημα , στοχοθετούν τώρα – με σκοποό την επιβιωσή τους και μόνο- την δήθεν αναγκαστικότητα της επανείσπραξης απ την δανειακή έκθεση των τα προηγούμενα χρόνια. Χωρίς καμμία αναφορά στις αξίες και στις προσαρμογές αξιών και εισοδηματικότητες που συνέβησαν όλα τα χρόνια της δεκαετίας του 2010. Ακόμη και η αναφορά σε μακρύτερα μεγέθη χρονικά , που ικανοποιούνται ώς χρόνος δεκαετίας, σύμφωνα με τα οποία το ΑΕΠ της χώρας καθηλώθηκε , και άρα η υπαξίωση ή η προσαρμογή των στοιχείων της οικονομικής περιουσιακής πραγματικότητας είναι δεδομένη, ακόμη και αυτή η πραγματικότητα δεν αγγίζει όλο το διαχειριστικό των ομάδων αυτών του πιστωτικοότραπεζικού συστήματος της χώρας. Γιατί στόχος των ομάδων αυτών δεν ήταν και δεν είναι η αποτίμηση και η λειτουργική του τραπεζικού συστήματος σε όρους πραγματικούς επιχειρηματικούς και εξυπηρετικούς παραγωγικά της κοινωνίας, αλλά η διάσωση των θέσεων διαχείρησης και των νορμών και δεδομένων ύπαρξης αυτών των θέσεων, μέσα στον Εθνικό κοινωνικό χώρο του μειωμένου δραστικά ΑΕΠ και των προβλημάτων αξιών και εισοδημάτων ( ανεργίας) που υπονοεί αναγκαστικά και ερμηνεύει το χαμηλό ΑΕΠ.
Αυτό το φαινόμενο, ομάδες διαχείρησης της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, να θέλουν να διατηρούν και να διοχετεύουν γεννεαλογικά τα συμφεροντά τους, ακόμη και συνθήκες χρεωκοπικής καθίζησης του ιστού που συγκροτεί το ΑΕΠ, δεν είναι ανεξήγτο, και εξηγείτε απ την ακόμη και πρόσφατη κοινωνικόοικογενειακό γεννεαλογική συγκρότηση και διάρθρωση της χώρας τα τελευταία χρόνια, και παρά τις τομές που επιχειρήθηκαν θεσμικά μετά το 1974, και ανανεωτικά σε πρόσωπα, στο πολιτικό κοινοβουλευτικό τοπίο. Το οποίο δομικά πολιτικό βουλευτικό τοπίο, έχει μεγαλύτερη διαφάνεια μια και η επωνυμία των βουλευτών είναι δεδομένη, όπως και κάποιος έλεγχος και κρίση για αυτούς. Εν τούτοις και αυτό το διαφανέστερο λειτουργικά πολιτικό τοπίο, αδυνατεί να ελέγξει – και κάπου δεν θέλει -ή και επιδιώκει να μην ελέγξει, όλο αυτό το σύστημα ομ΄δων και θέσεις ομαδοποίησης της διαχείρησης χρόνια.
ΚΟντολογίς ακόμη και το διαφανέστερο πολιτικό τοπίο, μ΄σω της θεσμικότητας δεν μπορεί να ελέγξει αυτές τις ομαδούλες διαχείρησης της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, και τούτο και στα άκρα ακόμη και αν ήθελε- διότι, οι ομάδες αυτές είναι οι λειτουργιστές της νομοθετικής θεσμικότητας. Και μέσα στον πυρήνα κάθε θέσμιας νοοθεικότητες , εφαρμοστικά λειοτυργικά τοποθετούν και την δική τους πρώτα και εμπειρικότητα και στόχευση στην εφαρμογή της θέσμισης.
Το φαινόμενο ένα τραπεζικό πιστωτικό καταθετικό σύστημα της χώρας, κατ εξοχήν διακινητής της εγχρηματοποίησης του πλούτου της χώρας, να μην θέλει να λειτουργήσει σε όρους ποσοτήτων και αξιών στην βάση του ΑΕΠ ( δηλαδή τον πλούτο) της χώρας είναι περίεργο και πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία.
Για τούτο και οι ίδιες αυτές οι ομάδες του περίργου αυτού συστήματος πιστωτικών και καταθετικών επιχειρήσεων, διατυμπανίζουν την υγεία αυτού του συστήματος ( βρήκανε υπερμεγένθυση καταθέσεων επίσημα ώς εξαγγέλουν) σε μια οικονομική ζωή με χώρα εκ δεκαετίας συρίκνωσης του ΑΕΠ χρεωκοπικά , και ταυτόχρονα κλειστη λόγω πανδημίας παραγωγικά. Αυτή είναι η σαφέστερη ένδειξη της εικονικότητας των λόγων – σε όρους υγιούς κίνησης του πλούτου ώς ΑΕΠ της χώρας και τραπεζικής αγοράς χρήματος απ τους πολίτες. Η κατάθεση είναι αγορά χρήματος από τους καταθέτες. Και αν για τον οποιοδήποτε λόγο βρεθεί εκ των ομάδων αυτών κάποιος και υποστηρίξει ότι η αυξητική των καταθέσεων είναι στην βάση του κοινωνικού αποθησαυρισμού, τότε άμεσα έπρεπε πολιτικά να εγερθεί απ το κυβέρνηση η παρέμβαση, γιατί τότε θα σήμαινε ότι η χώρα βρίσκεται σε ανώμαλες κατοχικού τύπου συνθήκες και νομισματικής επικινδυνότητας, γιατί οι πολίτες καταφεύγουν στον αποθησαυρισμό. Και αυτό καλά είναι να το γνωρίζουν οι ομαδούλες και κλίκες των κυρίων και των κυριών ή δεσποινίδων που διαχειρίζονται το τραπεζικό- πιστωτικο σύστημα. Και που αν δεν το γνωρίζουν, τότε και με τις τελευταίες δηλώσεις αυτών των ομάδων για την υπερεπάρκεια των καταθέσεωων ( σε χρεωκοπημένη και παμδημικά κλεισμένη χώρα), θα έπρεπε και τα πολιτικά κοινοβουλευτικά κόμματα και η εποπτεύουσα αρχή η Τράπεζα της Ελλάδος( αν δεν ανήκει στην ίδια ομαδοποίηση αυτή), να μηνύσει στους εκπροσώπους αυτών των διαχειριστικών ομάδων του τραπεζικού συστήματος να μην προκαλούν, την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.
Οι πολίτες αναμένουν απ τις εκλεγμένες κυβερνήσεις την άσκηση του πραγματικού και ρεαλιστικού. Μπορεί στοχεύσεις και ομαδοποιήσεις ομάδων διαχειριστικών – και δή σε εποπτευόμενες απ το κράτος επιχειρήσεις- να επιθυμούν την αναπαραγωγή των και την διαδιχικότητα στην διαχείρηση, αλλά αυτό δεν αφορά την πραγμτική οικονομική κοινωνική και πολιτική οργάνωση της χώρας.
Είναι πονηρές οι ρήτρες των ομάδων αυτών διαχείρησης του τραπεζικού πιστωτικού συστήματος της χώρας, που υπονοούν την ευμάρεια του συστήματος με αποθησαυρισμού σε χώρα που έχει ανάγκη την επένδυση και την υγιή στην βάση της πραγματικότητας χρηματοδότηση για επενδύσεις. Αυτές οι ομάδες όμως αγνοούν την υγιή χρηματοδότηση γιατί ήταν οι ίδιες ομάδες οι οποίες τροφοδότησαν την φούσκα υπερτιμημένη χρηματοδότηση στην προχρεωκοπική περίοδο που οδήγησε και αυτή στην χρεωκοπία.
Τουτέστιν αδιέξοδο, ή »” το σύμπτωμα μηδενισμού του Ελληνικού τραπεζικοπιστωτικού συστήματος».