Το παλιό λευκαδίτικο «κόκκινο» σκόρδο (;)
Τα είχε πλέξει πλεξούδες και τα είχε απλωμένα για λιάσιμο. Όπως μας είπε, ο σπόρος είναι ο παλιός λευκάδίτικος. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα το μικρό σχετικά κεφάλι, το κοκκινωπό χρώμα των λουβιών του (σκελίδων) και η έντονη καυστική του γεύση. Της ζητήσαμε και μας υποσχέθηκε πως θα μας κρατήσει λίγο σπόρο… Ο σπόρος πάντως διατηρείται σε τράπεζες γενετικού υλικού, όπως είδαμε με μια πρόχειρη αναζήτηση που κάναμε. Η επιστημονική του ονομασία είναι Άλλιον το ήμερον (Allium sativum).
Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια το σκόρδο καλλιεργείται στην Ελλάδα από τα αρχαία χρόνια και το περιγράφουν ο Ηρόδοτος και ο Αριστοφάνης. Ο Θεόφραστος το αναφέρει ως σκόρδον ή σκόροδον και ο Διοσκουρίδης ως σκόρδον το ήμερον. Υπάρχουν πολλές λαϊκές παραδόσεις σχετικά με το σκόρδο. Έτσι μία πλεξούδα από σκόρδα σε ένα σπίτι ή χωράφι διώχνει το μάτιασμα.Στα χωράφια κρεμούσαν σκορδοπλεξάνα για να μη βασκαθεί. Άμα κάποιος θαυμάζει κάτι για να μη το ματιάζει συνηθίζεται η έκφραση «σκόρδα στα μάτια σου» κι έτσι αποτρέπεται το μάτιασμα. Στην έγκυο γυναίκα και στο νεογέννητο βρέφος τοποθετείται ένα σκόρδο για να φύγει το κακό μάτι.
Η έντονη μυρωδιά του του οφείλεται στο κύριο συστατικό του σκόρδου που είναι η Αλλισίνη. Είναι δύσοσμη και δημιουργείται κατά την κοπή και την πολτοποίηση του σκόρδου ή μασώντας το. Αποβάλλεται με τα ούρα και δια της αναπνοής, έτσι το άτομο που έχει φάει σκόρδο μπορεί εύκολα να εντοπιστεί από την αναπνοή του. Το αιθέριο λάδι του σκόρδου αποβάλλεται κατά πολύ από το δέρμα και τους πνεύμονες και διατηρείται επί 24ωρο. Για την απαλλαγή από τη δυσάρεστη αναπνοή που προκαλεί το σκόρδο, οι επιστήμονες προτείνουν δυνατό καφέ, μέλι, γιαούρτι ή γάλα.
Το σκόρδο έχει επίσης εκπληκτική φήμη στην παραδοσιακή ιατρική. Χρησιμοποιείται παραδοσιακά ως αντισηπτικό, εφιδρωτικό, διουρητικό, αποχρεμπτικό και διεγερτικό,τονωτικό, καρδιοτονωτικό, αντικαταρροϊκό, αντιμεθυστικό, αντιπυρετικό, εναντίον της πιέσεως και άλλων παθήσεων, όπως είναι του αναπνευστικού συστήματος, όπως το άσθμα, τον βήχα, την δυσκολία αναπνοής, την χρόνια βρογχίτιδα, τη λέπρα, την στροβιλιστική κατανάλωση, τον κοκκύτη, τον σκώληκα, την επιληψία, τους ρευματισμούς και την υστερία.
Ο θρύλος του για τις θεραπευτικές του ιδιότητες έχει περάσει από γενιά σε γενιά εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έχουν βρεθεί στοιχεία ότι το σκόρδο μαζί με το κρεμμύδι χρησιμοποιήθηκαν στη διατροφή, σε θρησκευτικές τελετές και στην ιατρική στην αρχαία Σουμερία (4000 π.Χ.) ακόμα στους τάφους της αρχαίας Αιγύπτου (3200 π.Χ.). Επίσης στο παλάτι της Κνωσού στην Κρήτη και στα ερείπια της Πομπηίας (100 μ.Χ.) απεικονίζονται βολβοί σκόρδου. Έχουν βρεθεί σε σανσκριτικές καταγραφές ότι χρησιμοποιόταν τουλάχιστον από το 3000 π.Χ. και οι Κινέζοι το χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον για 3000 χρόνια. Ο αιγυπτιακός ιατρικός πάπυρος The Codex Ebers που χρονολογείται κοντά στο 1500 π.Χ. αναφέρει 24 συνταγές για πονοκέφαλους, πονόλαιμο και σωματική αδυναμία.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος στο Historia Naturalis αναφέρει συνταγές με το σκόρδο για 61 αρρώστιες, όπως γαστρεντερικές διαταραχές, δαγκώματα από σκυλούς και φίδια, τσιμπήματα από σκορπιούς, άσθμα, ρευματισμούς, αιμορροΐδες, έλκη, απώλεια όρεξης, σπασμούς, τρέμουλο και φθίση. Ο Ιπποκράτης χορηγούσε το σκόρδο ως καθαρτικό και διουρητικό, για θεραπεία του όγκου της μήτρας, σαν αντιμεθυστικό και αντιπυρετικό.Ο Διοσκουρίδης το αναφέρει ως ένα από τα πλέον εύγευστα και τονωτικά φάρμακα, γι’ αυτό και οι Αρχαίοι Έλληνες, αλλά και οι παρά τις ακτές της Μεσόγειου λαοί, το μεταχειρίζονταν πολύ.
Στην αρχή του αιώνα οι αλοιφές, οι κομπρέσες και εισπνεόμενα φάρμακα από σκόρδο ήταν το πλέον προτιμότερο φάρμακο κατά της φυματίωσης. O πρώτος που σημείωσε την αντιβιοτική του δράση ήταν ο Λουί Παστέρ το 1858. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το σκόρδο χρησιμοποιούνταν κατά του τύφου και της δυσεντερίας και η βρετανική κυβέρνηση το 1916 έβγαλε γενική απολογία να προωθεί το σκόρδο στο κοινό για τοις απαιτήσεις του πολέμου, ενώ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Βρετανοί γιατροί που θεράπευαν τα τραύματα της μάχης με σκόρδο ανέφεραν πλήρη επιτυχία σε περιπτώσεις σηπτικής δηλητηρίασης και γάγγραινας και ονομάστηκε από την κυβέρνηση της Ρωσίας, ρωσική πενικιλίνη όταν ξέμεινε από αντιβιοτικά.
(Πληροφορίες από την Βικιπαίδεια)
