Οι άθλιες φωτοτυπίες της Ιστορίας μας…
Γράφει ο συνεργάτης μας Αιθεροβάμων…
Είναι μήνες τώρα που ο κόσμος περνάει μια πολύ δύσκολη και τραγική κατάσταση.
Πολλοί είναι εκείνοι που σιωπηλοί προσπαθούν να συγκρατήσουν την οργή τους για όσα βλέπουν να συμβαίνουν.
Άλλοι γεμάτοι αγανάκτηση βγαίνουν στους δρόμους και διαδηλώνουν.
Τα κυρίαρχα συνθήματα των διαδηλωτών τους τελευταίους μήνες ήταν:
«Οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους πάνω από τις αγορές»,
«κανείς και τίποτα δεν θα τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους»,
«φέρτε πίσω τα κλεμμένα»,
«την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».
Δυστυχώς όμως, όλες τις κρίσεις, πρώτοι που τις πληρώνουν είναι οι εργαζόμενοι, οι μισθοσυντήρητοι και οι μικροσυνταξιούχοι.
Αυτό που μπορεί να συμπεράνει κανείς, χωρίς να είναι ιστορικός, είναι ότι η ιστορία μας, επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα, σε άθλιες φωτοτυπίες!
Μια κατάσταση που βιώνει ο Ελληνικός Λαός από την στιγμή που η Χώρα μας ελευθερώθηκε από τους Τούρκους.
Για του λόγου το αληθές θα πάμε 140 χρόνια πίσω και θα ρίξουμε μια ματιά σε άρθρο δημοσιογράφου εκείνης της εποχής:
|
……………………………………………………………………………………………………………… Εκείνοι τους οποίους έταξε ο νόμος φύλακες και κοσμήτορες της ιδανικής αυτής πολιτείας, οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι δήμαρχοι, οι νομάρχες, μεταβλήθηκαν σε μαστιγοφόρους τυράννους του λαού. Η άσκηση της εξουσίας δεν είναι πλέον λειτουργία, αλλά προσοδοφόρο επάγγελμα. Και όλοι οι τρόποι κρίνονται χρηστοί προς εκπόρθηση ή προς διατήρηση του πολυτίμου τούτου λαφύρου. «Δος μοι και σοί δίδω», «παρανόμησον και παρανομώ», ιδού τα ιερά συνθήματα, τα οποία διασταυρούνται σήμερον στη χώρα, στην οποία άλλοτε γράφτηκε με αίμα «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης.» ……………………………………………………………………………………………………………… Ό,τι σε άλλους είναι ευγενής άμιλλα και αμοιβαίος έλεγχος, σε εμάς μεταβλήθηκε σε τυφλή εμπάθεια και σε εμφύλιο πόλεμο. ……………………………………………………………………………………………………………… Υπάρχει ανιούσα κλίμακα διαφθοράς, που αρχίζει από τον τελευταίο ψηφοφόρο και καταλήγει στον πρωθυπουργό και στη στρεβλή αυτή κλίμακα είναι αδύνατο να μείνει κάποιος όρθιος και ακηλίδωτος. Το κέντρο δε της διαφθοράς, ο ασκός του Αιόλου, από τον οποίον εξαπολύονται επάνω στην Ελλάδα ο μαρασμός και η ατίμωση είναι το Ελληνικό Βουλευτήριο. Πόσοι ψηφίζουν κατά συνείδηση; Πέντε ή δέκα. Οι δε λοιποί; Σύμφωνα με τα ανταλλάγματα που υπόσχεται η πολιτεία, ή με τις ελπίδες που δίδει η αντιπολίτευση. Σε κανένα χρηματιστήριο πιστεύουμε να γίνονται τόσες δοσοληψίες όσες στον αχυρώνα εκείνο, τον οποίον στην Αθήνα καλείται Βουλευτήριο. Εφημερίδα «Νέα Ημέρα» Μάϊος 1870 |
***************************************************************************************************************************
Σημειώσεις:
1. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική.
2. Έχει γίνει αποκατάσταση του κειμένου στην καθομιλουμένη.
3. Το κείμενο έχει γραφεί πριν 140 χρόνια από τον Αναστάσιο Βυζάντιο (1839 – 1892)
4. Οι πίνακες είναι του Κώστα Τσόκλη.
*******************************
| Βιογραφικά στοιχεία |
Ο Αναστάσιος Βυζάντιος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Φεβρουαρίου του 1839. Γράμματα έμαθε στον σοφό διδάσκαλο του Γένους Λεόντιο Αναστασιάδη. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο. Συγγράμματά του δημοσίευε στην εφημερίδα «Νέα Ημέρα».
Πήρε ενεργό μέρος στην ανατροπή του θρόνου του Όθωνα συμμετέχοντας στο κίνημα του 1859. Φυλακίστηκε μαζί με τον Ιάλεμο και τον Παράσχο.
Νεότατος ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία.
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος τον προσέλαβε συνεργάτη στην έκδοση του «Έλληνα».
Το 1861 τον προσέλαβε ο Ισιδωρίδης Σκυλίτσης συντάκτη της «Ημέρας» της Τεργέστης. Του έδωσε δε και απόλυτη ελευθερία, με αποτέλεσμα από εκείνη την στιγμή να ξεκινήσει σφοδρός πόλεμος εναντίων των Ελλήνων πολιτικών.
Σταμάτησε την δημοσιογραφική του δράση το 1880, όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης τον κάλεσε να γίνει διπλωματικός πράκτορας στην Σόφια της Βουλγαρίας, και μετά από λίγους μήνες πολιτικός πράκτορας στην Αλεξάνδρεια.
Εκεί υπηρέτησε επί επτά χρόνια, και ακολούθως έγινε πρεσβευτής της Ελλάδας στην Ρώμη.
Ήταν δεινός πολιτικός δημοσιογράφος.
Ήξερε με ρητορική, ειρωνεία και κομψότητα λόγου να πληγώνει βαθύτατα τους αντιπάλους του, ενώ ταυτόχρονα έδινε την εντύπωση ότι τους θωπεύει. Διακρινόταν για την πρωτοτυπία της αντίληψης και την γοητεία της φράσης, αλλά και για το ακριβοδίκαιο της εκτίμησης περί της ιστορικής θέσης του χαρακτηριζομένου.
Οι νεκρολογίες του για τον Κοραή, τον Κανάρη, τον Δεληγιώργη, τον Όθωνα και άλλους είναι τελειότατα λογοτεχνικά αριστουργήματα της εποχής του.
Επέστρεψε από την Ρώμη στην Αθήνα στα τέλη του 1890, όπου απεβίωσε άρρωστος μετά από δύο χρόνια την 1η Ιουλίου 1892.
(Πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)
Ο Αιθεροβάμων
