Νηπιαγωγείο Νικιάνας: Απλοί τρόποι εξοικονόμησης νερού στην καθημερινότητά μας

Το νερό είναι ένα πολύτιμο κοινωνικό αγαθό. Από την άλλη παρατηρούνται όλο και πιο συχνά σε περιοχές του νησιού μας, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες που αυξάνεται κατακόρυφα ο πληθυσμός, πολύωρες διακοπές υδροδότησης είτε λόγω της ποσοτικής του ανεπάρκειας είτε λόγω των συχνών βλαβών στο δίκτυο ύδρευσης εξαιτίας των ανύπαρκτων συντηρήσεων και της έλλειψης αναγκαίων έργων υποδομών.

Απλούς τρόπους εξοικονόμησης του νερού στην καθημερινότητά μας προτείνουν τα παιδιά και οι δασκάλες του Νηπιαγωγείου Νικιάνας. Κι αυτοί είναι:

1. Κλείνω τη βρύση όταν πλένω τα χέρια μου.

2. Γεμίζουμε το πλυντήριο πιάτων πριν το λειτουργήσουμε.

3. Ξεπλένω τα δόντια μου με ένα ποτηράκι! (Όχι με ανοιχτή βρύση).

4. Πλένω το αυτοκίνητο με το νερό της βροχής (Μαζεύω όταν βρέχει σε κουβάδες!)

5. Δεν γεμίζω την μπανιέρα!

6. Μαμά – μπαμπά θα με βοηθήσεις;;;

Ο Γεώργιος Κ. Στουρνάρας, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών – Τμήμα Υδρογεωλογίας, Τεχνικής Γεωλογίας, Περιβαλλοντικής Γεωλογίας, σημειώνει μεταξύ άλλων πολλών στο site imerodromos.gr:

«Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι ένα σύγχρονο θέμα, που αναπτύσσεται παράλληλα με το γνωστό σε όλους «ο επόμενος πόλεμος θα γίνει για το νερό», ένας πόλεμος που έχει, ήδη, αρχίσει. […]

Η χρήση του νερού, πέραν της συμβατικής χρήσης για την επιβίωση των ζωντανών οργανισμών και τη διατήρηση του περιβάλλοντος, αυξάνεται λόγω αυξήσεως του πληθυσμού, βελτιώσεως του επιπέδου ζωής, που συνδέεται με τη χρήση νερού, διογκώσεως και επιμηκύνσεως των αρδεύσεων και από πολλά άλλα αίτια.

Παράλληλα, η κλιματική αλλαγή έχει μεταβάλει (τροποποιήσει) την προαναφερθείσα φυσική, χωρική και χρονική, υδατική ανισοκατανομή. Έτσι, π.χ. στην περιοχή της Μεσογείου [Stournaras, 2010], η οποία χαρακτηρίζεται, ήδη, από ξηρή, άνυδρη, χωρίς βροχοπτώσεις, περίοδο του έτους, η κλιματική αλλαγή έχει επιφέρει μείωση των βροχοπτώσεων και αύξηση των θερμοκρασιών, επομένως μεγαλύτερες απώλειες του (λιγότερου, πλέον) νερού, λόγω εξατμίσεων και εξατμισιδιαπνοών, παρατεταμένων αρδεύσεων, αυξήσεων στην κατανάλωση του νερού οφειλομένων στη βελτίωση του επιπέδου ζωής, συνδεδεμένης με την υδατική κατανάλωση, στην αύξηση του πληθυσμού, μόνιμου και εποχιακού, στον τουρισμό (την εποχή, μάλιστα, της ξηρής περιόδου του έτους) κ.α. […]

Η ιδιωτικοποίηση του νερού, πάντως, εμφανίζεται ως μια ενέργεια που καταργεί τον ανίκανο, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο δημόσιο τομέα (!) και παραδίδει την υδατική διαχείριση στον ιδιωτικό τομέα, τομέα του υγιούς ανταγωνισμού (!) και της κερδοφορίας (για ποιον;). Αν ο καθησυχασμός της κοινής γνώμης βασίζεται στη διαβεβαίωση ή και θεσμοθέτηση του ελέγχου της τιμολόγησης κατά χρήση και κατά χρήστη, αυτό, δεν δεσμεύει τον μελλοντικό διαχειριστή ή τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Ωστόσο, πέραν της τιμολόγησης, υπάρχουν και άλλα σοβαρά θέματα, όπως η δυνατότητα εξαγωγής νερού (αν η σύμβαση το επιτρέπει και αν ο διαχειριστής αναμένει μεγαλύτερα κέρδη, σε σχέση με την εσωτερική διάθεση του νερού), η απαγόρευση υδατοσυλλογής από ιδιώτες ή κρατικούς οργανισμούς αφού κάτι τέτοιο θα στερούσε, άμεσα ή έμμεσα, μέρος της πρώτης ύλης της επιχειρηματικής δραστηριότητας, η παρέμβαση στις χρήσεις γης, αν αυτές περιορίζουν την ποσότητα ή τη συγκέντρωση του υδατικού δυναμικού κ.α.