Για τον φίλο, για τον άνθρωπο Φώτη Μπάλτσα… (του Μήτσου Γαρύφαλλου)

Πέρασαν λίγοι μήνες για να βρω την δύναμη να γράψω δυο λόγια για το παλικάρι που έφυγε χωρίς να το καταλάβουμε. Δίχως να μπορεί να το πιστέψει κανείς, και ιδιαίτερα οι δικοί του άνθρωποι, η οικογένειά του, έφυγε ο άνθρωπος, ο συμπολίτης, ο φίλος, ο κουμπάρος -όπως με φώναζε- Φώτης Μπάλτσας, ο Μπούλιας για τους συντοπίτες του.

Ήταν τον προηγούμενο Οκτώβρη, λίγο πριν του Αγίου Δημητρίου, όταν χαιρετηθήκαμε για τελευταία φορά, μια και θα πήγαινε να αντιμετωπίσει την φουρτούνα την πιο δύσκολη, η οποία έμελλε να είναι και η πιο καταστροφική. Δεν βρήκα την δύναμη να τον αγκαλιάσω. Του είπα μόνο «καλό δρόμο» και με το καλό να γυρίσει.

Έριξα μια τελευταία ματιά προς τα πίσω και πέρασε από το μυαλό μου όλη η κοινή μας διαδρομή, από τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε στα χορευτικά.

Φίλε Φώτη, δεν υπάρχει τρόπος να αποτυπώσω όλα αυτά που συζητούσαμε, τις σκέψεις για την ζωή μας, για τα παιδιά μας, για την καθημερινότητά μας.

Για μένα ήσουν κομμάτι της οικογένειάς μου, μια και η κουμπαριά με τον ξάδερφο μας έφερε ακόμη πιο κοντά.

Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω το χαμόγελό σου, το κουράγιο που μου έδινες όταν μου έλεγες «Ρε, ένα καλοκαίρι είναι, θα περάσει κι αυτό, μην αγχώνεσαι!» Και γω αντλούσα δύναμη από σένα που αντιμετώπιζες το μεγαλύτερο πρόβλημα σαν να ήταν μια απλή μαθηματική πράξη.

Ελπίζω ότι εκεί πάνω βρήκες την υπόλοιπη παρέα των ψαράδων και τώρα τις καλάδες θα τις πηγαίνετε με τα σημάδια, το φανάρι του Κάστρου θα φαίνεται από ψηλά και όταν με αγναντεύεις να περνάω θά ‘χεις το νου σου!

Σήμερα έχει φουρτούνα του Γαρμπή…

Ο φίλος σου, Μήτσος Γαρύφαλλος