Σύλλογος Νυδρίου Βίλχελμ Νταίρπφελντ: 201 Χρόνια από την Παλιγγενεσία του Έθνους

201 Χρόνια από την Παλιγγενεσία του Έθνους – Οδηγός επιβίωσης η Μεγάλη Επανάσταση του 1821

Συνεχίζουμε από ένα πλέον σταθερό σημείο. Πέρυσι τα 200 χρόνια από την Επανάσταση των Ελλήνων μας άνοιξαν το μεγάλο βλέμμα στον χώρο και τον χρόνο. Και μιλάμε σήμερα για τα 200 χρόνια σαν ένα δεδομένο.

Γιατί μας δόθηκαν οι σημασίες: Ελευθερία και Τόλμη και Αρετή.

Μέσα στα κύματα της ιστορικής μας μνήμης βαπτιζόμαστε ξανά. Υπερβολές, θα έλεγε η σύγχρονη -λέε- αντίληψη της Ιστορίας. Ή η επιδερμίδα μας βαθειά ενυδατωμένη μαζί με την ανιστόρητη ελαφρότητα του είναι έμαθε να μην συμπεραίνει, ή πως να το πούμε, η προαναγγελθείσα φρίκη -λέει- δεν μας αφορά. Έτσι νομίζαμε για πολλές δεκαετίες. Ώσπου να έρθει ο λογαριασμός.

Τώρα που κοιτάζουμε γύρω μας, κοντά μας τη μεγάλη βλάβη του πολέμου. Στην γειτονιά μας, όπως λέγεται. Στην γειτονιά τους δηλαδή, εκεί που αυλές έγιναν κοιμητήρια. Στις αέναες αυτές γειτονιές δίπλα μας, παντού ξεβράζει η παραμελημένη από τον πολιτισμό των τυχερών και άτρωτων Ιστορία τους άτυχους με τα κρύα σώματα στις πλαστικές σακούλες. Ξέρει η Μεγαλόνησος από επίκαιρο όλεθρο.

Κοιτάζουμε όμως τη φρίκη με ένα μεγάλο σταθερό πλεονέκτημα. Αν θέλουμε βέβαια να είμαστε στην θέση τη πλεονεκτική. Σφυρηλατείς την εθνική σου μνήμη. Τα 200 χρόνια είναι το μεταξύ σφύρας και άκμονος σύμπαν ή το μεταξύ μας αιματηρό πεδίο, αιματηρό εγχειρίδιο αυτοθυσίας και εμφυλίων, προχωράει μέσα στις χιλιετίες. Ανοίγεις τα επεισόδιά του. Πως δηλαδή να δεις κατάματα τον (σταθερό) εχθρό, που καθημερινά παραβιάζει και θα παραβιάζει ουρανούς και λογική.

Πως να σωθούμε επίσης από τον εαυτό μας, τον οιονεί οπαδό που γρήγορα θέλει να συσπειρώνει την αντίληψη, την ύπαρξη στα στρατόπεδα των ξένων. Ενώ τώρα βλέπεις, είναι μόνος κανείς στο σκληρό πεδίο της μάχης, οι πληγές βαθειές χαίνουν στην πηγή των ψευδαισθήσεων.

Οδηγός επιβίωσης η Μεγάλη Επανάσταση του 1821.

Παιδεία, η μεγάλη έξοδος προς τη σημασία των καιρών.

Και τα πορτρέτα τους απαρατήρητα, χρόνια τώρα, στον ήσυχο χρόνο των καθημερινών σκιών. Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Νικηταράς, Ανδρούτσος, Μπότσαρης, Υψηλάντηδες, Καποδίστριας …

Ματωμένα βιογραφικά και οξεία βλέμματα κατεβαίνουν από τους σχολικούς τοίχους και μας τραβούν επιτακτικά στο νόημα: Χωρίς πατρίδα δεν υπάρχουμε.