Στους Σκάρους…

Στο δάσος των Σκάρων και σε τοποθεσίες που δεν είχαμε βρεθεί ποτέ ξανά στο παρελθόν με οδηγό έναν άριστο γνώστη της περιοχής που πέρασε ως βοσκός πολλά χρόνια της ζωής του στο βουνό. Πελελού Λαγκάδα (στου), Δετόρου το Παλιόρογγο (στου), Γελαδοκαλύβα, Σαρακαβού (στου), Πύργος, Καψάλια, Τράμπαλα, Πιατέλια, Τρύπες… Τοπωνύμια που άλλων η ετυμολογική προέλευση είναι προφανής και άλλων η σημασία χάνεται στα βάθη των αιώνων, σε εποχές που το δάσος αποτελούσε πλουτοπαραγωγική πηγή για τους ανθρώπους της ευρύτερης περιοχής και έσφυζε από ζωή.

Απομεινάρια της χειμερινής κτηνοτροφικής καλύβας του Χρήστου Μανωλίτση (Πατσούλια) στην περιοχή Γελαδοκαλύβα. Πιο δίπλα βρισκόταν η στάνη για τα πρόβατα, χωριστή για τα στείρα και άλλη για τα γαλάρια.

Φωτιά για ζέσταμα σε εποχές δύσκολες στην κουφάλα μιας γέρικης βελανιδιάς.

Γρανίτσα (τα φύλλα της είναι πιο πλατιά από του ρουπακιού και ο καρπός της πιο στενός), ένα από τα τέσσερα τουλάχιστον είδη βελανιδιάς που απαντώνται στο δάσος των Σκάρων.

Το κέντρωμα των αγραπιδιών είχε γίνει το 2015 και σήμερα όσα δεντράκια διασώθηκαν είναι γεμάτα απίδια (αχλάδια) διαφόρων ντόπιων ποικιλιών του τόπου μας (ονάδες, λευκαδικά, κοντούλες, χειμωνάπιδα). Στη φωτογραφία η ποικιλία λευκαδικά.