Ο φόβος της εκλογικής ήττας

Της
Κωνσταντίνας Κούρτη

Γη των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών, της τεράστιας ακτογραμμής και των χιλιάδων νησιών-βραχονησίδων, γη της ελιάς και του αμπελιού, του φωτός και του γαλάζιου, του απέραντου ορίζοντα και του ανοίγματος, Ελλάδα των αντιθέσεων και των εκπλήξεων, Ελλάδα του χτες και του σήμερα!

Ο απόηχος από τα ιστορικά γεγονότα των 100 χρόνων μοιάζει στις μέρες μας μακρόσυρτος και δυνατός καθώς βιώνουμε κατ΄ επανάληψη την παράνοια της ερντογανικής επεκτατικής φρενίτιδας εν μέσω απειλών, βαρύτονων δηλώσεων και ανεδαφικών κατηγοριών, απόρροια ενός σκληρού τακτικισμού, που θέλει τον πρόεδρο της Τουρκίας νικητή σε μια κρίσιμη γι’ αυτόν προεκλογική μάχη.

Το τεράστιο οικονομικό ζήτημα της γειτονικής χώρας που το νόμισμά της διαρκώς υποτιμάται οδηγώντας τον λαό της σε αυξανόμενη φτωχοποίηση, συνδυάζεται με τις εσωτερικές πιέσεις της αντιπολίτευσης στα εθνικά θέματα, κατάσταση που καθιστά σαφές ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών ολοένα και διολισθαίνουν.

Οι βαρύγδουπες δηλώσεις ότι η Τουρκία εξελίσσεται σε μία νέα παγκόσμια δύναμη, ότι ο αιώνας που διανύουμε της ανήκει, η διττά υποστηρικτική στάση του Τούρκου σουλτάνου στον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας, η μειονεκτική θέση του αμυντικού τεχνολογικού εξοπλισμού της χώρας του έναντι της δικής μας και το αφόρητα ασφυκτικό προεκλογικό καθεστώς που επιζητά κυριαρχία στα ελληνικά νησιά και παράλληλα ρόλο ειρηνευτή, είναι σοβαρές ενδείξεις φόβου, ανασφάλειας και αγωνίας για την επικράτηση του, συναισθήματα μιας διαταραγμένης πολιτικής φυσιογνωμίας που αυτοκαθιστάται επικίνδυνη, προκλητική και απρόβλεπτη.

Η φτωχοποίηση ενός λαού που πληθυσμιακά αυξάνεται και γαλουχείται στον εκφοβισμό, στον αυτοπεριορισμό, στην ανελευθερία, στον θρησκευτικό εγκλεισμό και στην καλλιέργεια ενός γιγάντιου εθνικού φανατισμού, εύκολα τον μετατρέπει σε μάζα που άγεται και φέρεται από την εξουσιαστική αχορταγιά του ηγέτη του.

Δημιουργείται λοιπόν εύλογα το ερώτημα πόσο μπορούμε οι Έλληνες να ελπίζουμε ή να επενδύουμε σε μια φιλική γειτνίαση, όταν το 30% του πληθυσμού της Τουρκίας μας θεωρεί εχθρούς, δολοφόνους μεταναστών και παράλληλα καταπατητές των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου;

Στάση που προκύπτει ως αποκύημα ενός ανηλεούς βομβαρδισμού παραποιημένων εικόνων, δημοσιευμάτων και στοχευμένης επιθετικής λεκτικής επικοινωνίας έναντι της Ελλάδας, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος αποπροσανατολισμού και τελικά θυματοποίησης. Ο θύτης σε ρόλο θύματος.

Κι ερχόμαστε στα ημέτερα…

Στην αμυντική δύναμη των Rafal, των F16 – F35, καθιστώντας τον αμυντικό εξοπλισμό μας καλύτερο από ποτέ και τις ένοπλες δυνάμεις μας σε απόλυτη προετοιμασία και επιφυλακή.

Η ισορροπία σε τούτο το τεντωμένο σκοινί μοιάζει ανέφικτη αν και μέχρι ώρας διατηρείται εφικτή. Το ξάγρυπνο μάτι του παραποιητή της ιστορίας και των συνόρων καραδοκεί ένα λάθος ποντάροντας στην εθνική μας ευθιξία, στον παρορμητισμό της στιγμής, στην κόπωση της συνεχούς πρόκλησης.

Κι όμως η ελληνική αντοχή σε τούτον τον τροχό δοκιμασίας απτόητη και ψύχραιμη συνεχίζει το έργο της αποτροπής του λάθους.

Η Ελλάδα έχει ρόλο πλέον στην διεθνή σκακιέρα, προστατεύει τα ευρωπαϊκά σύνορα, καλλιεργεί συμμαχικές σχέσεις, επικαλείται το διεθνές δίκαιο, δυναμώνει, διαμορφώνει γεωπολιτικά σημεία.

Σε μια τόσο σημαντική ιστορική συγκυρία σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της πατρίδας μας οφείλει να χαράξει σε κλίμα συνεργασίας και ομόνοιας την εξωτερική και αμυντική πολιτική. Να συμφωνήσει σ’ έναν μακρόπνοο σχεδιασμό όπως ορίζουν τα δύσκολα δεδομένα της συνύπαρξης στο Αιγαίο.

Κι αν ο αμυντικός μηχανισμός της χώρας είναι καθόλα προετοιμασμένος για το αναπόφευκτο και απευκταίο που δεν πρέπει να υποτιμάμε ποτέ, η ελληνική κοινωνία είναι προετοιμασμένη; Σε μία σκληρή καθημερινότητα που γι’ άλλους κύριο όγκο καταλαμβάνει το άγχος του κόστους διαβίωσης και γι’ άλλους η έγνοια της υλικής απόλαυσης, πώς μπορούμε να αφυπνιστούμε δημιουργικά για εμάς και τα παιδιά μας;

Μήπως έφτασε η στιγμή να δούμε τα θέματα της εκπαίδευσής μας με περισσότερη ευαισθησία; Μιλάμε όλοι για έλλειμμα παιδείας εννοώντας εκπαίδευσης, αλλά αρκούμαστε σ’ αυτό.

Θέλουμε εκπαίδευση σε καθεστώς καταιγισμού πληροφοριών, μιμητισμού και αποστήθισης ή σε περιβάλλον κριτικής και δημιουργικής σκέψης, ανθρωπιάς, ιστορικής συνείδησης και ιστορικής ταυτότητας που σέβεται τα ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΟΣΙΑ του εαυτού της;

Ας επανεξεταστεί η λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα της ποιότητας της σημερινής εκπαίδευσης μας. Πρωταρχικά ποιοτικά χαρακτηριστικά η γλώσσα μας επομένως η σκέψη και επικοινωνία μας, η αναγνώριση και αποδοχή των συναισθημάτων μας άρα η ποιότητα της σχέσης με τον εαυτό και τους γύρω, η βιωματική διδασκαλία της ιστορίας μας που θα υποκαταστήσει με αναστοχασμό, επίγνωση, νέα στάση ζωής, επαναστατικότητα, δράση, τον καθόλα υποτιμητικό για την ύπαρξη παπαγαλισμό της.

Η χάραξη ενός κοινού προγραμματισμού εκπαίδευσης όπως και εξωτερικής πολιτικής που θα ξεφύγει από τα στενά πλαίσια των υποτιθέμενων κόκκινων γραμμών των κομμάτων μπορεί να καταστεί η δυνατότερη λύση διάσωσης της εθνικής μας ταυτότητας και ύπαρξης. Ειδάλλως ας αποδεχτούμε την κατάληξή μας σε αποικία τρίτων.

Ας συγκροτηθεί επιτέλους ένα ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, μια ενιαία εθνική στρατηγική για την αντιμετώπιση κρίσεων όπως αυτή που διανύουμε, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν δύο παραμέτρους

α) η γείτονα χώρα εκπαιδεύει τις ειδικές δυνάμεις της παρέχοντας τρίχρονη εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, την οποία χρησιμοποιούν στην επαγγελματική τους θερινή δραστηριότητα στα ελληνικά νησιά.

β) η ιστορία της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ελληνικό στοιχείο, απόδειξη ο δανεισμός των συμβόλων της τουρκικής σημαίας από το Βυζάντιο του 5 ου μ.Χ. αιώνα. Αρχικά η υιοθέτηση της ημισελήνου από τους Σελτζούκους Τούρκους, η σωστή ονομασία της οποίας είναι αμφίκυρτος σελήνη αφού πρόκειται για το ήμισυ της ημισέληνου. Μέχρι τον 18ο μ.Χ. αιώνα αυτό διατήρησε, προσθέτοντας κατόπιν και το άστρο.

Η αμφίκυρτος με το άστρο συναντάται στα αρχαιότερα ελληνικά νομίσματα της Κάτω Ιταλίας περί τον 6ο π.Χ. αιώνα.

Ο πολιτισμός μας και η ελληνική κυριαρχία μέσω αυτού, είναι το πιο δυνατό σημείο μας που οφείλουμε να διαφυλάξουμε χρησιμοποιώντας το ως δόρυ προστασίας στα σχέδια κάθε άκρατου επεκτατισμού. Δεν μπορεί να υπερτιμάται από τους αλλότριους και να υποτιμάται από εμάς τους ίδιους.

Ο προγραμματισμός, ο σχεδιασμός, η αποδοχή και η υλοποίηση σε συνύπαρξη.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΚΑΛΗ ΓΕΝΙΑ!

https://m.youtube.com/watch?v=G9rsA2OcCTQ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΡΤΗ

ΝΙΚΑΙΑ 9/10/2022