Η … κόπρος των δανείων
Η υποκρισία χτυπάει «κόκκινο» με αφορμή τον κυβερνητικό βουλευτή – «κοράκι» των «κόκκινων» δανείων. «Πέφτουν από τα σύννεφα» όσοι έχουν συνυπογράψει το πραγματικό έγκλημα: Την πολιτική που νομιμοποιεί την κερδοσκοπία, τους πλειστηριασμούς σε βάρος των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και των βιοπαλαιστών επαγγελματιών.
Ολοι παριστάνουν πως δεν ξέρουν για τον «φόνο»: Ούτε το ΠΑΣΟΚ, που ως κυβέρνηση «άνοιξε τον χορό», αίροντας την όποια προστασία υπήρχε για την πρώτη κατοικία από τους πλειστηριασμούς.
Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, που νομοθέτησε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς με το πάτημα ενός κουμπιού και έκανε «ιδιώνυμο» αδίκημα τον αγώνα εναντίον τους. Με δικούς του νόμους διώκονται σήμερα συνδικαλιστές.
Ούτε βέβαια η κυβέρνηση της ΝΔ, που στήριξε με κάθε τρόπο τα «κοράκια» των funds και νομοθέτησε τη… δεύτερη ευκαιρία στον εκβιασμό των επαγγελματιών και τη μετατροπή τους σε νοικάρηδες στα σπίτια τους.
Κι όμως, αυτή η πολιτική οδήγησε σε πάνω από 40.000 πλειστηριασμούς μόνο το πρώτο δεκάμηνο του 2022 και έπεται συνέχεια!
Κάνουν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν για τις δεσμεύσεις που υπέγραψαν όλοι μαζί στα μνημόνια και «μεταμνημόνια» για την «ελάφρυνση» των τραπεζών από τα «κόκκινα» δάνεια, ώστε «άσπιλες και αμόλυντες» να προχωρήσουν σε έναν νέο γύρο χρηματοδότησης και δανεισμού των επιχειρηματικών ομίλων.
Ούτε για την πολιτική που ρίχνει εκατομμύρια κόσμου στα «νύχια» των κορακιών. Που θωρακίζει τα κέρδη των τραπεζών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων με κάθε είδους διευκολύνσεις, ενώ στους δανειολήπτες σφίγγει τη θηλιά στον λαιμό για να πληρώνουν διπλά και τρίδιπλα – όσοι και αν τα καταφέρουν.
Το ίδιο κάνουν ξανά σήμερα, με τη λεγόμενη «στεγαστική» πολιτική τους, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.
Οι «λύσεις» που προτείνουν όλοι για την πανάκριβη κατοικία έχουν στον πυρήνα τους τον δανεισμό από τις τράπεζες και το «ασήμωμα» των κατασκευαστικών ομίλων με χρήματα από τις εισφορές των εργαζομένων, στο όνομα μάλιστα της «πράσινης» ανάπτυξης.
Ποιος ευθύνεται όμως για τα πανάκριβα σπίτια; Μήπως δεν είναι οι ίδιοι που φόρτωσαν διαδοχικά τη λαϊκή κατοικία με απανωτά χαράτσια και φόρους, όπως ο ΕΝΦΙΑ, που όλοι «θα» καταργούσαν και όλοι διατηρούν;
Μήπως δεν είναι η πολιτική στήριξης των επιχειρηματικών – τουριστικών κερδών, που εκτοξεύει τα νοίκια και κάνει ολόκληρες περιοχές απροσπέλαστες για τα λαϊκά στρώματα;
Αυτό είναι το «ψητό» που μυρίζονται τα κοράκια: Τα χρέη που φούσκωσαν και ξαναφουσκώνουν, εξαιτίας της πολιτικής που τσακίζει το λαϊκό εισόδημα και της στέγης – πανάκριβο εμπόρευμα, φαντάζουν στα μάτια τους ως «ευκαιρία» για νέα κέρδη, κάνοντας «μπίζνες» με την αγωνία και το «στρίμωγμα» του λαού στο καναβάτσο.
Η υπόθεση του κυβερνητικού βουλευτή, πράγματι σκανδαλώδης, δεν είναι παρά μόνο το καπάκι του υπονόμου. «Απορούν» και τσακώνονται για τα «φυντάνια» που φυτρώνουν στην «κοπριά», που όλοι μαζί συσσώρευσαν. Και, ταυτόχρονα, κλείνουν τις μύτες τους και θέλουν τα αρπακτικά των funds, αλλά… με τάξη, «ηθική» και έλεγχο στο «πόθεν έσχες».
Αυτήν την κόπρο του Αυγείου μόνο ο λαός μπορεί να την καθαρίσει και όχι οι κυβερνητικοί και επίδοξοι «σωτήρες».
Δυναμώνοντας τον αγώνα για να «κοπούν από τη ρίζα» τα χέρια των αρπακτικών που «πετάνε» λαίμαργα πάνω από τη λαϊκή κατοικία. Για απαγόρευση πλειστηριασμών, διαγραφή τόκων και χρεών για τα λαϊκά σπίτια, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, συνολικά του λαϊκού εισοδήματος.
Αυτά τα αιτήματα βρίσκονται στην προμετωπίδα της μεγάλης πανελλαδικής απεργίας στις 9 Νοέμβρη, κι είναι ένας ακόμα λόγος να αφήσει τη σφραγίδα της παντού!
(902.gr)
Ένα περίεργο καθεστώς συμβαίνει στην Εληνική πολιτεία και πραγματικότητα με τις δανειακές συμβάσεις που εκχωρούνται για διαχείρηση και εκτέλεση ( πλειστηριασμούς) πλέον των περίεργων σε κάθε ώρα της μέρας πιέσεων πρός τους δανειολήπτες. Μαζί με την εσκεμένη δυσκολία και απροθυμία για πληροφόρηση των δανειοληπτών απ αυτές τις εταιρείες διαχειρήσεως, και μαζί την ωμή κορο’ι’δία των πελατών από τις τράπεζες ότι δεν ξέρουν για το δάνειο , μια και έχει εκχωρηθεί πρός διαχείρηση.
Είναι πρωτοφανές το όλο σκηνικό , πέρα απ την ουσία του ώς οικονομικότητα και εισοδηματικότητα και αξίες ακινήτων εχεγγύων των δανείων για 12 χρόνια τώρα απ την αρχή της κυρηχθείσης χρεωκοπίας ή ύφεσης, που ουσιαστικά δημιούργησε το εισοδηματικό πρόβλημα, δημιουργώντας έτσι και το πρόβλημα των δανείων.
12-13 χρόνια στην Ελληνική πολιρτειακή δημοκρατία, υπήρχε και υπήρξε και υπάρχει μόνο η πλευρά των δανειζομένων ώς υπεύθυνη του δανεισμού, που πρέπει να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του πιστωτή, χωρίς ποτέ το επίσημο κράτος και η πολιτειακή οργάνωση ( ώς δήθεν δημοκρατική) να αναφέρεται στις παραμέτρους του πιστωτή – τράπεζα που καθόρισε τις αξίες ακινήτων εχεγγύων κάθε μορφής και τους όρους των δανείων , αξιολόγησης των τζίρων για τις συμβάσεις αντίστοιχα, και ύψους αξιών όπως αυτές καταβαθρώθηκαν μέσα στα χρόνια απ την οικονομική κρίση.
Και με »δημοκρατικούς νόμους» ερήμην των πολιτών – δανειοληπτών εκχώρησαν την διαχείρηση των δανείψβ σε αγνώστης στους δανειολήπτες προέλευσης εταιρείες , οι οποίες ενεργούν την νεοδιαχείρηση των δανείων, και παρά τις υπάρχουσες δικαστικές αποφάσεις – που και που λένε οι δικηγόροι για ναρμοδιότητες διαχείρησης ώς εκτέλεση των δανειακών συμβάσεων από τους διαχειριστές , που αγόρασαν ή τους εκχωρήθηκαν για διαχείρηση τα δάνεια. Γιατί βγαίνουν και τέτοιες αποφάσεις, που όμως στο συνολικό σκηνικό διαχείρησης των δανείων( χωρίς προοπτική σε ηλικιακά εισοδηματικά αξιακλά των εχεγγύων χαρακτηριστικά, και τα όσα ώς τώρα έχουν καταβάλει οι δανειολήπτες) μαζί με την παλαβή των τραπεζών ώς κύριοι των δανειακών συμβάσεων , έχει αρχίσει και παραβρωμάει, και παραλασπώνει. Και αν λόγω προεκλογικής περιόδου πάψουν λίγο οι τεχνικές διαχείρησης του θέματος των δανείων, γιατί θα κοστίζει και θα κοστίζει ώς πιθανότητα σε εκλογικά ξεροκούκια, εν τούτοις παραμένει στις ίδιες και χειρότερες συνθήκες και μετά την πάροδο του εσκεμένα αυτού χρόνου.
Το φαινόμενο παίρνει και καθαρά υστερόβουλες κυβερνητικά διαστάσεις, μια και πρόσθετα στην περίπτωση των δανείων των εγγυημένων απ το Ελληνικό δημόσιο ( σεισμοδάνεια που και στην Λευκάδα υπάρχουν) τα ληξιπρόθεσμα χρέη δεν εκχωρούνται για είσπραξη στο δημόσιο τακτά , ώς κατά την σύμβαση δανεισμού ισχύει , γιατί δεν βολεύει και τις κυβερνήσεις να παρουσιαστούν χρέη στις φορολογικές μερίδες των πολιτών δανειαληπτών, γιατί αυτό μπορεί να στοιχίσε- και θα στοιχίσε- σε ψήφους.
Και διότι αν τα χρέη εμφανιστούν στο δημόσιο, οι πολίτες μπορούν να κάνουν ρυθμίσεις μακροχρονιώτερες ή το δημόσιο να επεκτείνει τον σήμερα χρόνο ρυθμίσεων για την αποπληρωμή τακτικά μέσα στα πλαίσια των οικογεειακών προγραμματικά εισοδημάτων.
Για δε την σκόπιμη φιλολογία των πονηρών του τραπεζικού και κυβερνητικού συστήματος, περί επαγγελματιών κακοπληρωτών για τα δάνεια, είναι μύθος και σκέτη κορο’ι΄δία φασιστικού τύπου και αυταρχισμού. Διότι με βάσει τις ηλεκτρονικές ευκολίες τραπεζών – τειρεσία- κράτους ανά πάσα στιγμή το κράτος κύρια και οι τράπεζες ξέρουν την πλήρη οικονομική εισοδηματική περιουσιακή κατάσταση του κάθε πολίτη, και μπορούν να καταλάβουν ποιοί είναι οι κακοπληρωτές επαγγελματίες και ποιοί δεν είναι.
Για τούτο και οι πονηρές απόψεις περί δήθεν κακοοπληρωτών Ελλήνων δανειοληπτών είναι σκέτος πιθαναγκαστικός αυταρχισμός.
Μόνο και μόνο το ότι με επίσημα στοιχεία το 2005 -2008 οι έλληνες δανειολήπτες ήταν οι καλύτεροι στην Ευρώπη , με μόνο 5%-7% ληξιπρόθεσμα χρέη , έναντι άλλων χωρών αρκεί για να καταδείξει τις φιλολογικές σκόπιμες και πονηρές απόψεις του κρατικό τραπεζικού αυταρχισμού- και των εμποροσαράφηδων που ανέλαβαν την διαχείρηση των δανείων- σε βάρος των πολιτών.
Η παρούσα κυβέρνηση ( δεν το έκανε η προηγούμενη- ούτε οι προηγούμενες απ όταν προέκυπτε το πρόβλημα λόγω κρατικής χρεωκοπίας) η παρούσα κυβέρνηση και αυτή κάνει την παλαβή ή στοχεύει να δημιουργήσει νέςες κοινωνικές τάξεις μεταπρατών εκ της εμπορίας των δανείων , ώς αστικές τάξεις με βάση την διαχείρηση των δανείων των ακινήτων. Και αν θέλει να προστατεύσει την ίδια την δημοκρατική οργάνωση της χώρας και τους πολίτες της , θα πρέπει να αντιμετωπίσει όχι με προεκλογικές αναστολές των πιέσεων και εκτελέσεων του θέματος των δανείων. Γιατί και η υπαρκτή σκοπιμότητα των διαχειριστών αυτών των δανείων, ότι ηλικιακά οι πολίτες δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στην πληρωμή των δανείων, και άρα προσβλέπιυν στα ακίνητα , όπως και προσβλέπουν σε όσα μετρητά εισπράξουν ώς καταβολές δόσεων ή προκαρταβολές για ρυθμίσεις ( χωρις προοπτική αυτές οι καταβολές για τους δανειολήπτες κύρια) , οι υπαρκτές σκοπιμότητες δεν υποστηρίζουν καμμιά δημοκρατική οργάνωση και αγαθό κοινωνικής διαβίωσης και ανάπτυξη για την Ελληνική κοινωνία.
Και αν η κυβέρνηση καταφύγει στην προεκλογική τακτική – χωρίς πιέσεις των δανειοληπτών απ τους διαχειριστές για τα δάνεια- για να μην χάσει ψηφολογικά ξεροκούκια, δεν θα κάνει τίποτα άλλο παρά να αυταρχικοπιεί το σύστημα των μεταπρατών και σαράφηδων της αγοραπωλησίας δανείων. Και η κυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπίσει το θέμα στην βάση του στις αξιακότητες δανείων εχεγγύων εισοδημάτων υπερ της αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας.