«Ένα τραγούδι κι ένα παράπονο για την Κύπρο» (του Κωνσταντίνου Γ. Σταματέλου)

Κείνα τα μάτια

Πενήντα καλοκαίρια,
πενήντα μαχαιριές στο ψαχνό…

Πέρασ’η ζωή μας πάνω στη κόψη τ’ανήμερου κύματος, αντίκρυ στην ανείπωτη τραγωδία της Φυλής μας, που αυτομαστιγώνεται για να επιβεβαιώνει το πεπρωμένο της και τον κακό της τον καιρό.

Ναί, πέρασ’ η μισή ζωή κι εκειά τα μάτια της Κύπριας μάνας ακόμη καίνε τα φυλλοκάρδια μου.

Όχι, ποτέ δεν θα ξεχάσω τα μάτια κείνης της χαροκαμενης μάνας, π’ αποχαιρέτησε απόγιομα το λεβεντογιό της….

Νιό ακόμη βλαστάρι, που δε πρόκαμε να χαρεί στου σπιτικού της τον ίσκιο…

Της φέρανε χρόνια μετά ένα κομμάτι ματωμένης φανέλας κι ένα σακούλι κόκκαλα.

Να! της είπανε, βρέθηκ’ ο γιος σου.
Έπειτα σιωπή.

Τα λουλούδια μαράθηκαν και τα πουλιά δεν ξαναφάνηκαν στο φτωχικό της.

Πέρασαν τόσα «καμένα χρόνια»,
μ’αυτή….παίρνει ακόμα μπονόρα-μπονόρα τα βήματά της, πριν φανεί το φωτοστέφανο του ήλιου πάνω απ’της Πάφου τ’ανάρια ακροκέραμα,για να ποτίσει τις γλάστρες του γιου της που κρατά Θερμοπύλες με τα μαυρόφρυδα μάτια του στο κοιμητήριο των Αθανάτων.
Στην αμασχάλη της κρατά τη ματωμένη του φανέλα.
Τη χαϊδεύει και της μιλά και τότε…
τότε το αίμα γίνεται ποτάμι και θεριό ανήμερο.
Γίνεται ποτάμι κι οργή που δε ζητά τίποτ’άλλο, παρά μόνο ΕΚΔΙΚΗΣΗ και διέξοδο στο πέλαγος.
Δε ζητά τίποτ’άλλο παρά μόνο το ΔΙΚΙΟ του ποταμού και της Φυλής.

Πως να ξεχάσω τα μάτια της μάνας,
που το βλέμμα της πέτρωσε πια πάνω στο λευκό μάρμαρο που κρατά στην αγκάλη του τα κόκκαλα και τ’άγουρα όνειρα του λεβεντογιού της.

Του παιδιού της, που δεν δείλιασε κείνο τ’απόγιομα,
π’ ο ήλιος έχασε το χαμόγελό του απ’της κακιάς μοίρας το σεργιάνι.

Αλοίμονο σ’όλους εσάς, που ξεχάσατε αυτές τις μάνες κι αυτό τον καημό της Κύπρου.
Ανώνυμε κι Επώνυμε ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΕ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ποτέ δεν θα ξεχάσω τα μάτια της μαυροφορούσας σου μάνας, που’φυγε με το δάκρυ στο μάγουλο και το μεγάλο παράπονο στα χαροκαμένα της χείλη.

Κοιτώ τα οδοφράγματα απόψε στης Λευκωσίας τη σιγή.
Απόψε….. που ο πόνος κροταλίζει σαν τα πολυβόλο κείνου τ’Αλωνάρη στις ψυχές ολάκαιρης της Κύπρου.
Απόψε….που το φεγγάρι δεν κρύβει το δάκρυ του και στα χείλη μου γινατεύει η μεγάλη κατάρα γι’αυτούς… που κατέλησαν της Δημοκρατίας τον ιστό το 1974, αφήνοντας τα όρνια, ν’αλωνίσουν ανενόχλητα πάνω στην Πέτρα του Ρωμιού…τα τρισκατάρατα.

Κώστας Γ. Σταματέλος