«ΕΛΛΑΣ», ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη

ΕΛΛΑΣ

Λέξη σπουδαία, στιβαρή, άξιο τ’ όνομά σου
το ΕΛ μπροστάρης δυνατός στο πρωτονόημά σου
ίδιος το φως, η αρετή, η θέρμη, η ζωντάνια
που ο Θεός εχάρισε ως φυσικά φιρμάνια

το ΕΛ παρόμοιο του ΗΛ με σταθερή την χάρη
νομός ΗΛΕΙΑΣ πέτυχε εξάρες εις το ζάρι
στέλνοντας μήνυμα αστραπή στην πόλη Ολυμπία
ΑΡΧΑΙΑΣ ρίζας γόητρο, μητέρα και Κυρία
που ‘χει του ηλίου την πνοή τ’ αστραφτερό
χρυσό του
ζωή να δίνει ξέθαρρα στους κείμενους στο πλευρό του

Το -ΛΑΣ προσδιορίζεται διττό στη σημασία
η πρώτη του είναι η θωριά κόντρα στην ανομία
συνώνυμο της θέασης προς τον Θεό ή τον Ήλιο
κι αυτός που φανερώνει την στον γήινο τον σπήλιο
ως ευλαβής στους θεϊκούς τους νόμους και κανόνες
που άτρωτοι παρίστανται του σύμπαντος θαμώνες.

Η δεύτερη η έννοια, τόσο κι αυτή πανώρια
η πέτρα η αθάνατη που κρύβει μύρια σπόρια
του σώματος που αγαπά το φως βαθιά εντός του
και φλέγεται και πολεμά σαν να ‘ναι εκεί ο εχθρός του
Ψυχή την ακουρμαίνεσαι, τ’ ανθρώπου μεγαλείο
που ζει και συμπορεύεται ως χρήσιμο εργαλείο
των αρετών και των παθών, του ύψους και του βάθους
των λιγοστών και των πολλών αποφυγών του λάθους.

ΛΑΟΣ και τούτη η έννοια την πέτρα εξωραΐζει
αφού σε δράση και δουλειά να μπει αποφασίζει
πολυπληθής και γόνιμος ο λίθος ή λιθάρι
καθώς ερρίφθη στο φευγιό κι αυγάτισε ως στάρι
του Δία η καίρια συμβουλή, κατακλυσμός η αιτία
γι αυτό κι ο Δευκαλίωνας την όρισε αιθρία
κι η Πύρρα την εδέχτηκε, την έκανε ευρεία

μαζί κι οι δυο ξοπίσω τους ερίξαν τα λιθάρια
κι άνθρωποι βλαστήσανε σε νέα χλωρά κλωνάρια.

Κωνστ. Κούρτη

Κάβαλλος 4/7/24