«Κυρά Φανερωμένη», ποίημα του Κώστα Γ. Σταματέλου

Κυρά Φανερωμένη

Χαρούμενα τα μάτια σαν κοιτάζουν
απ΄ της Κυράς το βράχο εδώ ψηλά,
κι όλα τα άδικα καταλαγιάζουν
μπρος τη δική της τη ματιά!

Παίρνουν ζωή τα όνειρα στη χάρη της
κι ολόγυρα στη μυρωμένη αυλή της,
ας ήμουν για μια νύχτα το φεγγάρι της
η αποσπερίτης στη σιγή της.

Κυρά! του κόσμου παρ΄γοριά,
δώσ΄ μου τη δύναμη να ΄ρθω κοντά σου,
του κόσμου χόρτασα την απονιά
τα πάντα μάταια μακριά σου.

Ω! Θείο κάλλος,
Μάνα μου γλυκιά του Λευκαδίτη
μείνε Αγιοκέρι, πρώτη στερνή μου πεθυμιά
πιάσε με κράτα μου το χέρι,

να μην σκοντάψω μέσα στης ζωής
τ΄ άνυδρο το στενό το μονοπάτι,
τ΄ άχραντο βλέμμα σου πηγή πνοής
στο δισκοπότηρο σου κεροπάτι.

Κώστας Γ. Σταματέλος