«Το έρημο σπίτι» (ποίημα του Κώστα Γ. Σταματέλου)

ΤΟ ΕΡΗΜΟ ΣΠΙΤΙ

Το σπίτι που ζήσαμε είναι κλειστό
Στη σκάλα και στην αγκάλη του
Δεν τρέχουν βιαστικά παιδιά
Ούτε βασιλικά τις γλάστρες πλημμυρίζουν
Ανάρια – ανάρια γύρω του φύτρωσε χαμομήλι
Π’ ανοίγει στον αυγερινό και κλείνει εκεί στο δείλι
Η αυλή που μεγαλώσαμε δεν καρτερά κανέναν
Κι ούτε τραγούδια ακούγονται στο καθαρό του αγέρα
Μονάχο στέκει ταπεινό, βουβό και λυπημένο
Μοιάζει πετράδι ζηλευτό στον κάμπο πεταμένο
Παντού πλανιέται μ’ αρχοντιά το πάτημα της μάνας
Κι η λατρευτή φωνούλα της, ήχος γλυκιάς καμπάνας
Στην άκρη της ξερολιθιάς πνιγμένο απ’ τον κισσό
Το πέτρινο που κάποτε ξεδίψαγα πηγάδι
Με χαραγμένο πάνω του με βότσαλ΄ακριβό….
“Ξένε διαβάτη πιές νερό από τα σωθικά μου
Μα φύλαξε στα στήθια σου καλά τα μυστικά μου”
To σπίτι που μας ανάθρεψε στέκει μεσ’ τον αγέρα
Και βλέπει πιά ξένα παιδιά που παίζουν όλη μέρα
Τριγύρω στην έρμη του αυλή, στ’ απόσκια μιας ελιάς
Στέκουνε γλάστρες έρημες και τ’ άνθια μιας τριανταφυλλιάς
Στο πλάι το χαγιάτι του, χορταριασμέν’ η σκάλα
Και παρακύθε μια συκιά, κρύβει πικρό το γάλα
Το σπίτι όπου ζήσαμε, είναι κλειστό, κλαίει βουβό παντέρ’μο
Δεν έχει ποιόν να καρτερά, ποιόν να ξεπροβοδίσει
Μονάχ’ αγρίμια και πουλιά φωλιάζουν στην ποδιά του
Και μέσ’ σε μια χελιδονοφωλιά κρύβει τα όνειρά του.