Δελφινάριο
Πολλά λέγονται και γράφονται για τη χθεσινή τελετή έναρξης και για να μη χάνουμε χρόνο με εισαγωγές καταγράφουμε ορισμένες σημειώσεις.
– Έχει κάτι από εμετό να ακούς τον Μακρόν – που δηλώνει έτοιμος να στείλει στρατό στην Ουκρανία, που ως τωρινός πρόεδρος της Γαλλίας φέρει τον τίτλο των φρικτών εγκλημάτων της Γαλλικής αστικής τάξης στην Αφρική και τη συμμετοχή σε θηριωδίες όπου γης – να μιλάει για την «Ειρήνη». Ανάμεσα σε αυτό και το υπόλοιπο concept της τελετής έναρξης δεν υπάρχει καμία «ασυμμετρία». Άλλωστε, ακόμα και για πρωταγωνιστή της τελετής, ο ρόλος ανατέθηκε σε μια φιγούρα από το assassin creed, ενός δημοφιλούς video game. Όλα στη σφαίρα του ανορθολογισμού κινούνται, ας πω κι εγώ για την Ειρήνη…
– Βέβαια αν το καλοσκεφτείς η μεγάλη εικόνα της εποχής μας από τη μία έχει το αίμα των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων και από την άλλη τον ιδεολογικό συρφετό του ατομικού δικαιωματισμού, της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης. Της τάξης που εδώ και έναν αιώνα βασανίζει όλη την ανθρωπότητα για να διατηρεί την εξουσία της, έχοντας μπει πλέον σε τέτοια φάση παρακμής που δεν διστάζει να μας τη δείχνει σε παγκόσμια μετάδοση.
– Η παρακμή των κρατούντων στην Ιστορία έχει το τέλος της Μαρίας Αντουανέτας, του μοναδικού στιγμιότυπου από τη χτεσινή τελετή έναρξης που ανέσυρε από τη μνήμη στο παρόν το λαμπρό έργο της αστικής γαλλικής επανάστασης και μάλιστα υπό τους ήχους των Gojira, της γαλλικής metal μπάντας που ανέλαβε να κάνει αισθητή την τομή στην Ιστορία που έφερε η γαλλική Επανάσταση και η γκιλοτίνα. Το ίδιο θα ξανακάνει η μελλοντική προλεταριακή Επανάσταση.
– Η αποκεφαλισμένη Μαρία Αντουανέτα και η αποτύπωσή της στη χτεσινή τελετή συγκέντρωσε το μίσος από διάφορους ακροδεξιούς, δήθεν πολέμιους του συστήματος, που βρήκαν τη συγκεκριμένη σκηνή «σατανιστική», όσο και από διάφορους «δικαιωματιστές» που εκτίμησαν την ίδια σκηνή ως «ό,τι χειρότερο»…
– Αν μη τι άλλο έχουμε να δώσουμε τα εύσημα στους συντελεστές της τελετής έναρξης. Δε θα περιμέναμε να προβληθεί η μοναδική κοινωνική δύναμη που είναι ικανή να σπρώξει μπροστά τον τροχό της Ιστορίας, ούτε βέβαια περιμέναμε να βρούνε την κατοχυρωμένη λαμπρή θέση τους στην Ιστορία της Γαλλίας και του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος οι κομμουνάροι του Παρισιού. Άλλωστε τη βία τους την «ευλόγησε» ο αγώνας για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η επαναστατική ιδεολογία, η ιδεολογία που αποκάλυψε πως «μονάχα διδασκόμενοι απ΄ την πραγματικότητα μπορούμε την πραγματικότητα να αλλάξουμε» σε αντιπαράθεση με τις σημερινές, κυρίαρχες στην καπιταλιστική «Δύση», θεωρίες του μεταμοντέρνου, της συνειδητής διαστρέβλωσης της αντικειμενικής πραγματικότητας, της πολιτικής των ταυτοτήτων, του κατακερματισμένου, αποκομμένου από κάθε αντικειμενικό προσδιορισμό, ανθρώπου. Έτσι που να μη λέμε πια τη σκάφη, σκάφη…
– Το θετικό είναι ότι πλέον βγάζει μάτι για τις πλατιές λαϊκές μάζες ότι δε βρίσκονται ούτε κατά διάνοια σε κάποια λεπτομέρια τελετών, όπως η χτεσινή ή η Eurovision. Είναι πολύ – πολύ μυστικός ο δείπνος τους. Από την άλλη βέβαια το σκηνικό που έστησαν οι συντελεστές της τελετής έναρξης και οι άρχοντές τους απλά θυμίζουν πόσο δίκιο έχουν τα λόγια της Διεθνούς, που γεννήθηκαν στην Κομμούνα του Παρισιού το 1871 και ακόμα καίνε:
“Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες / με πλάνα λόγια μάς γελούν / της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες / μοναχοί τους θα σωθούν…”
– Η θερμή υποδοχή των Παριζιάνων στην αποστολή της Παλαιστίνης, το γιουχάισμα στην αποστολή του Ισραήλ και οι σκηνοθετικές εφευρέσεις για να μη βγούνε αυτά στη ζωντανή μετάδοση αποτελεί και μια καλή υπενθύμιση, σαν να ακούς πως «εντάξει παιδιά, απολαύστε τα «διαφορετικά» παιχνίδια που σας δίνουμε, αλλά έχουμε και μια γενοκτονία να κάνουμε. Άλλωστε το Ισραήλ είναι το περικυκλωμένο προπύργιο της Δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή»…
Καλή επιτυχία στους αθλητές της ελληνικής αποστολής.
(902.gr)
