Στο Υπουργείο Παιδείας και ο Αντιπεριφερειάρχης καθώς και ο Δήμαρχος Λευκάδας για το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων

Οι αντιδράσεις είναι, όπως αναμενόταν άλλωστε, έντονες από όλους τους αρμόδιους φορείς δίχως πάντως να έχουν κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα καθώς προφανώς όλοι το έχουν πάρει απόφαση πως η υπόθεση είναι εκ προοιμίου χαμένη και απλά με τις εκατέρωθεν αλληλοκατηγορίες και μεταθέσεις ευθυνών αναλώνονται σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων. Η δική μου άποψη είναι διαφορετική από την κρατούσα. Δεν διαφωνώ με τη λογική της κατάργησης των εκατοντάδων «τμημάτων και παραρτημάτων» σχολών που, στο όνομα της ανάπτυξης, ξεφύτρωσαν την τελευταία δεκαετία σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή σε κάθε πόλη αλλά και κάθε κατσικοχώρι της περιφέρειας επειδή οι τοπικές αρχές είχανε κάποια άκρη στο υπουργείο ή οι τοπικές κοινότητες αγωνίστηκαν για την «αναβάθμιση» της περιοχής τους . Η λογική της περιφερειακής ανάπτυξης μέσω της διασποράς φοιτητών πέραν του ότι είναι στρεβλή υποβαθμίζει βάναυσα αυτή ακριβώς την έννοια της εκπαίδευσης. Εξαιτίας αυτής της στρεβλής λογικής εξάλλου προέκυψε και το αρνητικότατο φαινόμενο της εισαγωγής σε ανώτερες -όπως είναι χαρακτηρισμένα τα ΤΕΙ- σχολές σπουδαστών με μέσο όρο βαθμολογιών στις εξετάσεις χαμηλότερο και από πολική θερμοκρασία!! Σε σχολές μάλιστα των οποίων οι υλικοτεχνικές υποδομές και η στελέχωσή τους με προσωπικό ήταν τουλάχιστον πρόχειρες και σε καμιά περίπτωση τέτοιες που να προσφέρουν ουσιαστική εκπαίδευση. Σε κάθε λογική και πολιτισμένη κοινωνία, που επενδύει ως οφείλει στην παιδεία, υπάρχουν μεγάλες, οργανωμένες πανεπιστημιουπόλεις όπου προάγεται η επιστημονική έρευνα και η παραγωγή και ανταλλαγή γνώσης και βέβαια υπάρχουν και οι κατάλληλες υποδομές υποδοχής και εξυπηρέτησης φοιτητών όπως ξενώνες, βιβλιοθήκες κλπ. Δεν υπάρχουν ατάκτως εριμμένα τμήματα τα οποία το μόνο που προσφέρουν είναι μια οικονομική ανάσα στους ιδιοκτήτες κατοικιών προς ενοικίαση και στους καταστηματάρχες, κυρίως αυτούς που δραστηριοποιούνται στους τομείς της εστίασης και της διασκέδασης. Σαφώς και απαιτείται ανάπτυξη των περιφερειών που στενάζουν υπό το βάρος της ολοένα αυξανόμενης ανεργίας λόγω έλλειψης θέσεων εργασίας αλλά η μεταφορά χρημάτων από τη μια πόλη στην άλλη στη λογική του «σου στέλνω φοιτητές μου στέλνεις τους δικούς σου» είναι αδιέξοδη. Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το μέλλον των λιγότερο προνομιούχων περιοχών οφείλουν να διεκδικήσουν πραγματικά αναπτυξιακά έργα και να επενδύσουν σε αυτά, έργα πνοής με παρόν και μέλλον που θα εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας στους νέους. Μέσα από μια τέτοια διαδικασία θα προκύψει πραγματικός και όχι επίπλαστος πλούτος. Δεν αποτελεί επένδυση για το μέλλον η λειτουργία σχολών που δυστυχώς το μόνο που κάνουν είναι να παράγουν στρατιές ελλιπώς εκπαιδευμένων, άνεργων πτυχιούχων, όπως δεν αποτέλεσε και η διασπορά στρατοπέδων κατά το παρελθόν η οποία το μόνο που άφησε πίσω της είναι κουφάρια εγκαταλειμμένων κτιρίων μέσα σε χορταριασμένα οικόπεδα και ένα ομιχλώδες τοπίο γύρω από το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους. Αν λοιπόν όλες αυτές οι καταργήσεις σχολών δεν γίνονται χάριν μιας ραγιαδικής υπηρέτησης των επιταγών του μνημονίου αλλά εντάσσονται σε μια συνολικότερη αναθεώρηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας τότε καλώς πράττουν. Κάποια στιγμή σ’ αυτή τη χώρα έπρεπε έστω και βίαια να αποφασίσουμε αν θέλουμε να αναβαθμίσουμε την παιδεία μας ή αν θέλουμε απλά να τη χρησιμοποιούμε για μικροπολιτικά συμφέροντα. Και για όσους διαφωνούν με την προσέγγισή μου θα τους παραπέμψω στις διεθνείς αξιολογήσεις των πανεπιστημίων όπου τα Ελληνικά «λάμπουν» στο σύνολό τους δια της απουσίας τους την ώρα που η «υπανάπτυκτη» γείτονα Τουρκία έχει δύο τουλάχιστον στα 200. Αν όλα αυτά δεν είναι συνέπεια των χρόνιων άστοχων πολιτικών επιλογών στο θέμα της παιδείας, τότε τι είναι;