Για το Φεστιβάλ Λευκάδας – Μας περίσεψαν φέτος…

… τρία τέσσερα κοντάρια απ” ό,τι είδα. Ας όψεται η καπιταλιστική οικονομική κρίση! Ο στενός κορσές του Μνημονίου και του Καλλικράτη! Ή μήπως δεν είχαμε σημαίες; Ποιος να ξέρει! Μήπως βγήκε και ποτέ ένα πρόγραμμα της προκοπής; – τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια που το παρακολουθώ. Άλλες χώρες στην εδώ επίσημη (ο θεός να την κάνει) σελίδα του Πνευματικού Κέντρου Λευκάδας (διατηρεί παρεμπιπτόντως, όπως ήδη γράψαμε την αυτοτέλειά του ως ΝΠΔΔ), άλλες πάλι χώρες διαβάζουμε στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, που κυκλοφόρησε επίσης από το Πνευματικό Κέντρο. Αυτά, να με συμπαθάτε, μόνο εδώ στον τόπο μας γίνονται. Δεν είναι όμως μόνο αυτά.

49 χρόνια ζωής, θεσμός κάποτε, ο σημαντικότερος σίγουρα στο νησί μας -αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά σε αποκόμματα εφημερίδων περασμένων χρόνων-, έχει αρχίσει από καιρό τώρα να ξεφτίζει, να εκφυλίζεται. Οδεύει, με τη συνεπικουρία των κάθε λογής τοπικών ταγών, τα τελευταία χρόνια -ιδιαίτερα στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη εποχή που διανύουμε- με μαθηματική ακρίβεια στον ευτελισμό, αν δεν έχει ήδη ευτελισθεί. Εδώ τόσες δεκαετίες ούτε καν το πρόβλημα των ράτζων δεν έχουμε λύσει, τότε που υπήρχαν τα λεφτά.

Αλλά, όλο και πιο κοντά ακούγονται σήμερα τα ουρλιαχτά των λυσσασμένων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αρκούν άραγε σήμερα αυτού του είδους οι εκδηλώσεις -διοργανώνονται σωρηδόν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αξιολογότερες ενδεχόμενα, εκκινούμενες από τον ζήλο και τον ενθουσιασμό του πρωτάρη- «για την προώθηση της ιδέας της ειρήνης, της φιλίας, της συναδέλφωσης και της αλληλεγγύης των λαών του κόσμου»;

Τέλειωσε σας λέω, άποψή μου, απλά περιμένει κάποιον -ποιον άραγε;- να του δώσει τη χαριστική βολή…