Τρισάθλιοι ψεύτες…
Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Κύλησαν τα «γομάρια» και βρήκαν τα «γαϊδούρια»
Στην Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού του 2011, στον Πίνακα 5.7 (σελίδα 72) αναγράφεται:
«Καθαρά Έσοδα: 55,56 δισ. ευρώ».
Στην ίδια Εισηγητική Έκθεση και στον ίδιο Πίνακα αναγράφεται επίσης:
«Τόκοι και λοιπές δαπάνες δημοσίου χρέους: 15,920 δισ. ευρώ».
Δυο σελίδες παρακάτω και στον Πίνακα 5.9 της Εισηγητικής Έκθεσης, αναγράφεται:
«Χρεολύσια μεσομακροπρόθεσμου χρέους: 28,130 δισ. ευρώ».
«Πρόβλεψη εξόφλησης βραχυπρόθεσμου χρέους: 18 δισ. ευρώ».
Τι σημαίνουν όλα τα προηγούμενα:
Πρώτον: Με βάση τον προϋπολογισμό του 2011 το ελληνικό κράτος θα πρέπει εντός του έτους να έχει καταβάλει σε ομολογιούχους, σε κερδοσκόπους, σε ντόπιους και ξένους τοκογλύφους το συνολικό ποσό των 62,050 δισ. ευρώ για τόκους, χρεολύσια και λοιπές δαπάνες μεσομακροπρόθεσμου και βραχυπρόθεσμου δημοσίου χρέους.
Δεύτερον: Την ίδια ώρα, και μετά την -έως την ώρα σύνταξης του προϋπολογισμού- λεηλασία του ελληνικού λαού, τα συνολικά κρατικά έσοδα δεν ξεπερνούν τα 55,56 δισ. ευρώ. Δηλαδή: Το συνολικό ποσό των εσόδων του κράτους υπολείπεται κατά πολύ των τοκογλυφικών.
Τρίτον: Το κράτος του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Λοβέρδου, του ΛΑ.Ο.Σ., της Μπακογιάννη, του ΣΕΒ, των μονοπωλίων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των θιασωτών της ΕΕ, δεν κόβει μισθούς, δεν κόβει συντάξεις, δεν αυξάνει τους φόρους και δεν επιβάλλει χαράτσια για να μαζέψει λεφτά ώστε να «σώσει», τάχα, τη χώρα. Τα κάνει όλα αυτά, αφανίζοντας το λαό, για να μαζεύει λεφτά και να τα δίνει σε ομολογιούχους. Μαζεύει λεφτά από το υστέρημα του λαού για να τα δίνει σε κεφαλαιοκράτες κερδοσκόπους και σε καπιταλιστές τοκογλύφους.
Τέταρτον: Τα δάνεια που συνάπτει το κράτος της πλουτοκρατίας, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της, δεν συνάπτονται για λογαριασμό των μισθωτών και των συνταξιούχων. Συνάπτονται για να επιστρέφουν -κατευθείαν- σε πιστωτές, σε δανειστές και σε επιχορηγούμενους καπιταλιστές. Συνάπτονται για να καλύπτονται οι δανειστές και να εξασφαλίζεται ρευστότητα στο κεφάλαιο, με το λαό να φορτώνεται τους νέους τόκους και τα νέα χρέη.
Οι αριθμοί είναι δικοί τους. Ο προϋπολογισμός είναι δικός τους. Δικός τους και ο ποταμός του ψεύδους και της απάτης με την οποία πασχίζουν να βαφτίσουν το μαύρο – άσπρο.
Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με την ελεεινή προπαγάνδα περί «δανείων που δίνει η τρόικα και που τα εξασφαλίζει η κυβέρνηση για να πληρώνονται οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι».
Οι πτωχευμένοι, πλέον, μισθωτοί και συνταξιούχοι το βιώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο:
Δεν είναι τα δάνεια μέσω των οποίων πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις.
Είναι ο χρεοκοπημένος λαός που
– με τους κομμένους μισθούς, τις κομμένες συντάξεις, τους κεφαλικούς φόρους, τα αλλεπάλληλα χαράτσια, τις χιλιάδες απολύσεις –
πληρώνει τα δάνεια.
«Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε»
Θέλω να πω, δίχως περιττούς προλόγους, ότι το βιβλίο «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε», του Νίκου Μπογιόπουλου, αποτελεί ένα σύνολο εκπλήξεων, από τις οποίες καμμία δεν είναι δυσάρεστη (…)
Αλλά τί πράγμα είναι τούτο το βιβλίο; Δεν είναι εύκολο να κολλήσεις μια ταμπέλλα σε ένα σύγγραμμα κάπου πεντακοσίων σελίδων, αλλά μπορούμε ανώδυνα να πούμε ότι το «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» αποτελεί το εγκόλπιο της οικονομικής κρίσης για κάθε κοινό νου. Το βιβλίο απευθύνεται στην κοινή λογική του αναγνώστη, όχι με φωνές, συνθήματα και τσιτάτα, αλλά με πειθώ κι επιχειρήματα, προκειμένου να του αποκαλύψει όσα πρέπει -και θέλει- να γνωρίζει για την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη συνίσταται στον τρόπο γραφής. Ο Μπογιόπουλος γράφει ως μαρξιστής (οι αναφορές στα κείμενα των Μαρξ και Λένιν είναι άφθονες) αλλά υποχρεώνει ακόμα και τον αντικομμουνιστή αναγνώστη να παρακολουθήσει με προσήλωση τα λεγόμενά του. Όσοι έχουν μάθει να μέμφονται τον τάχα «ξύλινο λόγο» των κομμουνιστών, σίγουρα θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη, μιας και η κοινή λογική δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη στον παρατιθέμενο ορυμαγδό επιχειρημάτων και στοιχείων. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» διαβάζεται ηδονικά ακόμη κι από τον πλέον αμύητο στα πολιτικά ή στα οικονομικά πράγματα αναγνώστη.
Πράγματι, σ” αυτό το βιβλίο ξεδιπλώνεται το πανόραμα της σημερινής κεφαλαιακής κρίσης με όλα τα στοιχεία της. Στο πρώτο μέρος του, ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η εκδήλωση της κρίσης σε Ελλάδα και ευρωζώνη. Και στο τρίτο -και τελευταίο- μέρος, ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Επαναλαμβάνω ότι το «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» απευθύνεται στον απλό αναγνώστη. Επομένως, εδώ δεν πρόκειται να βρείτε βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις. Εδώ θα αφεθείτε στην απόλαυση της ανάγνωσης και, τελειώνοντας, θα αισθανθείτε πράγματι σοφώτεροι.
Ελπίζω ότι, με όλα όσα αράδιασα παραπάνω, σας έπεισα ότι αξίζει να θυσιάσετε κάπου 15 ευρώ για να αποκτήσετε αυτό το βιβλίο και να «τεστάρετε» την σιγουριά σας ότι έχετε μάθει τα πάντα για την κρίση από τους «αναλυτές» των καναλιών και των «έγκυρων» κυριακάτικων φυλλάδων. Οι δυο εκπλήξεις, στις οποίες αναφέρθηκα πρωτύτερα, δεν είναι τίποτε μπροστά στις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που σας περιμένουν σελίδα με σελίδα και θα σας κάνουν να απορείτε πως «αλλοιώς μας τα έχουν πει»…
(από το Cogito ergo sum, 9/10/2011)