Παραδοθήκαμε σ’ άξεστους οιωνοσκόπους…
Γράφει ο Αιθεροβάμων
Παραδοθήκαμε σ’ άξεστους οιωνοσκόπους…
Το’ χουμε ξαναγράψει: η ποίηση του Κώστα Φωτεινού* πάντα επίκαιρη, πάντα καίρια, πάντα δίπλα στον ανθρώπινο πόνο, ιδιαίτερα σήμερα που οι καιροί είναι χαλεποί.
Και φυσικά δεν χρειάζεται κανένας σχολιασμός γιατί η αληθινή Ποίηση τα λέει όλα!
| Άλλοτε τον φώναζαν λαό και ξεχύνονταν τάχα μου παντοκράτορας κι άλλοτε πλήθος και τον ταπείνωναν κι ως ληστή τον στήναν στον τοίχο γιατί μεγάλη η αμαρτία του και τα κρίματά του ανομολόγητα. Ανελέητοι ιδεολόγοι παζάρευαν την ευτυχία κι ανομολόγητα αίσχη βρόμιζαν τα κρυφά πεζοδρόμια. |
| Γιατί παραδόθηκε σ’ άξεστους οιωνοσκόπους που μετράνε το μέλλον του στα σαράφικα του κόσμου «να πλερώνει» λένε «τα χρέη του για τη δική του ζωή». |
| Μέσα στην πενία του πνιγόταν και δοκίμαζε το ξερό ψωμί μουσκεμένο στην άρμη την ελιά που του’ φρυγε το στόμα, |
| κι όμως χάραζε τα βουνά με την πέτρα μαζεύοντας το χώμα σπυρί σπυρί |
| για να φτιάξει τον παράδεισό του. Στις ατέρμονες σιωπές έτριζε η πέτρα κάτω απ’ τις ρίζες των δένδρων του |
| και πάλι μουρμούριζε πως ευλογημένη η γη του γιατί κι ο ήλιος παντοκράτορας στο ναό της και χιλιάδες οι άγγελοι τα μελτέμια, οι ζεστές όστριες |
| κι ο λεβάντες που σφύριζεν ασίκικα ψηλά σα λεβέντης που χόρευε σε μαρμαρένια αλώνια κι η κόρη που τον αγαπά |
| κι η κόρη που τον θέλει την πλεξούδα της δάγκωνε να κρατήσει τη χαρά της και φτού στον κόρφο της να μη βασκάνουν τα ποτάμια των μαλλιών της που φωτοστέφανο έσμιγαν σύριζα στ’ αντικέφαλό της. |
| Μα πάλι μουρμούριζε πως ευλογημένη η γη του |
| κι αν κάποτε τον διώχνει, οι ρίζες του στις ικμάδες των βράχων για να κρατάνε ακοίμητη τη λαχτάρα του νόστου και των δακρύων την ανάμνηση τις ώρες του μισεμού. |
| Και πάλι μουρμούριζε πως ευλογημένα τα έργα των χειρών του οι αιμασιές που κρατούσαν το λίγο των χωμάτων |
| τ’ αμπέλια που διψούσαν τον Αύγουστο κι έσταζαν μέλι τον καρπό τους κατεβατά προς την θάλασσα. |
| Το αλώνι που μάζευε σπυρί σπυρί την ανάσα του ανέμου για να διαλέξει τον καρπό του χρυσίζοντας τον με το φως του ήλιου. |
| Κι αν η γη του τον παίδευε η δύναμή του να την κάνει να τρέφει την προσμονή και τ’ αλλόκοτα όνειρα που παγίδευαν το μυαλό του τις μεγάλες σχόλες του χειμώνα απαντοχή κι ευτυχία του ήταν και δεν την απαρνιόταν. ………………………………………………… |
| Πικρό το ψωμί μου μα θα το γλυκαίνει η αγρύπνια τώρα που βυσσοδομούν οι δαίμονες και λικνίζονται ψεύτικες υποσχέσεις, για το λίγο της σιωπής και της σκέψης μακρύς ο δρόμος τώρα και το νήμα δε φτάνει ως το τέλος. |
| Εκεί τα τέρατα και οι άγριοι Μινώταυροι τα μητρώα στα μεγάλα τους τεφτέρια για να μην ανασαίνουν οι άνθρωποι κι η ψυχή ν’ ανιχνεύεται στις αστραπές των ματιών τους. |
| Δίσεχτοι χρόνοι κι ανελέητοι μα θα’ ρτει ο καιρός της ευκαρπίας των δένδρων Και η ευκρασία θα’ ρτει των ανέμων. |
*Απόσπασμα από τη συλλογή ποιημάτων του Κώστα Φωτεινού «Οι δρόμοι της Αριάδνης»
Αιθεροβάμων
Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε όλες τις αναρτήσεις του Αιθεροβάμωνα |
