Οι ταινίες του Σαββατοκύριακου

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ

Με τους: Τομ Χανκς, Μαρκ Ράιλανς, Εϊμι Ράιαν, Αλαν Αλντα, Σεμπάστιαν Κοχ, κ.ά.
Παραγωγή: «Bridge of Spies», ΗΠΑ (2015)

Η ταινία είναι αυθεντική και στέρεη, με κείνο τον περίεργο τρόπο που έχουν μόνο όσοι αισθάνονται σίγουροι γι΄ αυτό που κάνουν και δεν προσπαθούν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Είναι όντως απόλαυση να βουλιάζεις στην πολυθρόνα του σινεμά και να αφήνεσαι στην αριστοτεχνική αφήγηση του Σπίλμπεργκ, διανθισμένη με το πονηρό χιούμορ των αδελφών Κοέν, οι οποίοι έγραψαν το σενάριο. Ενα χιούμορ που αναδύεται σε τακτά διαστήματα, ακόμα και στις πιο έντονες στιγμές. Πρόκειται γενικά για κομψή συσκευασία μιας ταινίας κατασκοπείας, που εσωκλείει στερεοτυπικές εντάσεις του «ψυχρού πολέμου» σε σειρά κατασκευασμένων λεπτομερειών ώστε η ταινία να γίνει πολύ πιο δραματική για ένα, εθισμένο στις δονήσεις της εύκολης δραματοποίησης, κοινό. Κύριοι υπαίτιοι της καλής αυτής ταινίας, που χτίζει την ένταση και τους χαρακτήρες της με χαλαρούς ρυθμούς, είναι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο πρωταγωνιστής Τομ Χανκς – με σωστό τάιμινγκ σε εκφράσεις και ατάκες. Οι δυο τους δούλεψαν μαζί στο παρελθόν και αυτό αντανακλάται στην ασφάλεια που δείχνουν όποτε συνεργάζονται.

Tο 1957, ένας αυστηρός δικηγόρος αναλαμβάνει, υπό πίεση, την υπεράσπιση του πιο μισητού ανθρώπου στην Αμερική, ενός Σοβιετικού κατασκόπου. Παρότι, μεταξύ άλλων αρνητικών, εκθέτει και την οικογένειά του σε παρενοχλήσεις του κοινωνικού περίγυρου, ο δικηγόρος επιμένει πως ο κατηγορούμενος πρέπει να έχει την πιο δυνατή «δίκαιη» δίκη και να μη σταλεί απευθείας στην ηλεκτρική καρέκλα αλλά να κρατηθεί ζωντανός στη φυλακή, γιατί, ποιος ξέρει; Σε χρόνια «ψυχρού πολέμου» ζούμε, ίσως φανεί χρήσιμος σε κάποια μελλοντική ανταλλαγή. Πράγματι, όταν ένα κατασκοπευτικό αμερικανικό αεροσκάφος καταρρίπτεται πάνω από το έδαφος της Σοβιετικής Ενωσης και ο πιλότος συλλαμβάνεται κατηγορούμενος για κατασκοπεία, αρχίζει να γίνεται λόγος για ανταλλαγή κρατουμένων. Και είναι ο δικηγόρος που αναλαμβάνει τις διαπραγματεύσεις στο Ανατολικό Βερολίνο, κατά την περίοδο της ανέγερσης του περίφημου τείχους, το 1961.

Ο Σπίλμπεργκ είναι ο σωστός σκηνοθέτης για τέτοιου τύπου ιστορίες γιατί έχει πλειστάκις αποδείξει τι εκπληκτικός αφηγητής ιστοριών είναι! Πολύ περισσότερο όταν οι ιστορίες κινούνται σε δεκαετίες που ο ίδιος «υπήρχε». Το ’50 και το ’60 ο Σπίλμπεργκ ήταν μικρός αλλά δεν μπορεί να μην κουβαλά μνήμες από τον διάχυτο φόβο ενός ατομικού πολέμου ή τον απόηχο των τηλεοπτικών εικόνων από τη σύλληψη και φυλάκιση του Αμερικανού πιλότου και την πολιτική ένταση που ακολούθησε.

Ο Σπίλμπεργκ υφαίνει σαν αράχνη μια ιστορία διάσπαρτη ίντριγκες για να γραπώσει το θεατή στον ιστό της, κάνοντάς τον να κάθεται σαν πάνω σε βελόνες. Ιδιαίτερα, στο δεύτερο μισό της ταινίας, στο Ανατολικό Βερολίνο, με όλα εκείνα τα στερεότυπα που ταυτίζονται με το όνομα της πόλης. Τα checkpoints, τον πανικό, τις προσπάθειες διαφυγής στην «ελεύθερη» Δύση… (rizospastis.gr)

Σκηνοθεσία: Στιβ Μαρτίνο

Ο ατζαμής και συνεσταλμένος Τσάρλι Μπράουν ερωτεύεται τη Μικρή Κοκκινομάλλα, το καινούργιο κορίτσι στην τάξη του. Με τη βοήθεια του πιστού σκύλου του Σνούπι προσπαθεί να βρει τρόπο να την πλησιάσει, αλλά αποτυγχάνει σε ό,τι και να δοκιμάσει.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΟΡΦΕΑ

Παίζουν: Ανταμ Μπακρί, Γουαλέντ Τζουάιτερ, Λέεμ Λουμπανι κ.ά.
Παραγωγή: ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ (2013)

Παλαιστινιακή ταινία με συγκινησιακή δύναμη άνευ προηγουμένου. Νευρικό και ανήσυχο πολιτικό θρίλερ, υφασμένο οργανικά με μια ιστορία «αδύνατου» έρωτα, με αύρα νεανικού, μελαγχολικού μελοδράματος. Το θρίλερ του Αμπού – Ασάντ δεν περιορίζεται σε στρατευμένη πρόσοψη, αλλά ενσαρκώνει τη ρήση «μ” ένα σμπάρο δυο τρυγόνια»: Και αφηγηματική αποτελεσματικότητα και πολιτικός στοχασμός. Ο «ΟΜΑΡ» αποδεικνύει ότι ξέρει να χειρίζεται άριστα την περίπλοκη «συνθετότητα» των μηχανισμών, είτε αυτοί άπτονται ανθρώπινων, ψυχολογικών συμπεριφορών είτε κοινωνικών καταστάσεων είτε της πολιτικής. Η πρωτοτυπία της ταινίας πηγάζει από τη διαβολική σύλληψη της χρήσης των «συμφραζομένων» στο πλαίσιο των οποίων κινείται η ιστορία, ως μοχλών αφήγησης, με πλήρη ωστόσο γνώση για την ουσία της σύγκρουσης που βρίσκεται αλλού και όχι μεταξύ των Παλαιστινίων.

Ο Ομαρ, αψηφώντας τις σφαίρες των Ισραηλινών, πηδά καθημερινά το τείχος που τον χωρίζει από τους δυο παιδικούς του φίλους και τη Νάντια, την κοπέλα που ονειρεύεται να παντρευτεί. Οι τρεις νεαροί Παλαιστίνιοι φτιάχνουν το δικό τους πυρήνα αντίστασης. Εξασκούνται στη σκοποβολή κι ετοιμάζονται να περάσουν στην πράξη… Στην πρώτη τους επιχείρηση πυροβολούν έναν Ισραηλινό στρατιώτη. Οι ισραηλινές αρχές τους εντοπίζουν. Ο Ομαρ συλλαμβάνεται, βασανίζεται και φυλακίζεται. Ο σοφιστικέ αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών τον εκβιάζει για συνεργασία, να «δώσει» το δολοφόνο του Ισραηλινού… Ο Ομαρ τελικά υποκύπτει στη μοναδική δυνατότητα επιβίωσης, ψάχνει όμως για διέξοδο από την παγίδα. Διχάζεται ανάμεσα στους φίλους του, την αποστολή που έχει επωμιστεί και τον έρωτά του για τη Νάντια, που γίνεται αντικείμενο αντιπαλότητας ανάμεσα στους δυο κολλητούς. Σύντομα έρχεται η διαπίστωση της διάβρωσης των γραμμών τους από τον εχθρό. Κανείς πια δεν μπορεί να εμπιστεύεται κανέναν. Η υποψία καταλαμβάνει τους πάντες και μαζί η ζήλια, η προδοσία, το ψέμα… Μήπως και η Νάντια δεν είναι τόσο καθαρή όσο ο Ομαρ τη φανταζόταν;

Το συμπαγές σενάριο του Αμπού – Ασάντ, με τους σαιξπηρικούς τόνους, δεν μπάζει από πουθενά. Θεμελιωμένο στέρεα σε καταστάσεις αδυσώπητου ρεαλισμού με πτυχές και διαστάσεις κοινωνικές, πολιτικές, ψυχολογικές και ηθικές, προσφέρει σεναριακές εκπλήξεις μέχρι το τελευταίο πλάνο, αληθινή αποκάλυψη! Η ταινία είναι πεδίο μάχης: Δολοφονίες, εκδίκηση, προδοσία, παρακολουθήσεις, ανακρίσεις, βασανιστήρια… Είναι γνωστό το κινηματογραφικό λεξικό του είδους…Παρά ταύτα, ο «ΟΜΑΡ» ακόμα εκπλήσσει. Η νεανική εξέγερση εδώ δεν έχει σχέση με το ρομαντικό αναρχισμό των πλουσίων, αλλά με την ντοκουμενταρίστικη σχεδόν καθημερινότητα στα Κατεχόμενα. Η δραματουργική εξέλιξη της ίντριγκας ωθείται από καταστάσεις επείγουσες κι εντυπωσιακές ερμηνείες. Του χαρισματικού μαγνήτη Ομαρ κατά πρώτο, αλλά και απαξάπαντων των υπολοίπων. Και δεν πειράζει καθόλου αν η σκηνοθεσία εδώ κι εκεί αδυνατίζει.

Το παθιασμένα ιδιοφυές θρίλερ του Αμπού – Ασάντ αναμειγνύει τη μεγάλη ιστορία με τη μικρή χωρίς να χάνει ποτέ το νήμα της ίντριγκας. Το θέμα δεν προσεγγίζεται με όρους πολιτικούς, όμως η πολιτική διαπερνά τα πάντα. Η ισραηλινή κατοχή, γενέτειρα όλων των κακών, μολύνει τα πάντα και δεν εξαιρεί έρωτα και φιλία. Ο Αμπού – Ασάντ συλλέγει τις πληροφορίες και τις σερβίρει την κατάλληλη στιγμή, παίζει με τις προσδοκίες του θεατή και διαχειρίζεται την αγωνία του με μια αλάνθαστη αίσθηση του τάιμινγκ… Και αποφεύγοντας τη μανιχαϊστική καρικατούρα, υπαινίσσεται δυνητική διπλοπροσωπία και ανάμεσα στους Παλαιστινίους… (rizospastis.gr)