O «αντιστασιακός – αντιφασίστας» επιλοχίας της Βέρμαχτ Josef Reitzle και ο άγνωστος «καπετάνιος του ΕΛΑΣ» Λευκάδας Χρήστος Βερκούρης
Τη φιλική του σχέση με τον άγνωστο στην τοπική ιστοριογραφία καπετάνιο του ΕΛΑΣ Λευκάδας Χρήστο Βερκούρη επικαλούνταν, μεταξύ άλλων, ο επιλοχίας της Βέρμαχτ Josef Reitzle στην έκθεσή του με τίτλο «Η πορεία μου προς τους αντάρτες», που είχε υποβάλλει προς την Ένωση των Διωκόμενων από το Ναζιστικό Καθεστώς (VVN). (Ο Reitzle μετά την αιχμαλωσία του από τους Άγγλους στην Κεφαλονιά γύρισε το 1947 πίσω στην οικογένειά του στη Βαϊμάρη, που βρισκόταν πλέον στη σοβιετική ζώνη κατοχής).
Την έκθεση αυτή κατέθεσε ο Reitzle τον Απρίλιο 1952 μαζί με την αίτησή του, το βιογραφικό του, μια βεβαίωση και φύλλο πορείας από την VII ταξιαρχία του ΕΛΑΣ στην Ένωση των Διωκόμενων από το Ναζιστικό Καθεστώς (Vereinigung der Verfolgten des Naziregimes, VVN), όπου ζητούσε να γίνει μέλος της. Τα παραπάνω στοιχεία βρίσκονται σε φάκελο στα Γερμανικά κρατικά αρχεία (Bundesarchiv). Η αίτηση απορρίφτηκε ομόφωνα.
Μάλιστα στα ίδια αρχεία υπάρχουν στοιχεία πως ο Josef Reitzle ήταν μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) από πολύ νεαρή ηλικία, από τις 5 Δεκεμβρίου 1931 με αύξοντα αριθμό μέλους 780 299. Κατά δήλωση του ιδίου, συμμετείχε ενεργά από το 1929/30 στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Το γεγονός αυτό ο Reitzle το είχε αποκρύψει στην αίτησή του προς την Ένωση των Διωκόμενων από το Ναζιστικό Καθεστώς (VVN).
Όπως σημειώνει η Τριανταφυλλιά Κωστοπούλου σε ανάρτησή της στο σάιτ alt.gr, την οποία αναδημοσιεύουμε παρακάτω, πάνω από 65 χρόνια αργότερα ο ιστορικός Πέτρος Πετράτος και η Μεταφράστρια Doris Wille με δημοσιεύσεις τους και μια παρουσίαση στις 25 Μαΐου 2018 στα πλαίσια του ΙΑ Διεθνές Πανιόνιου Συνεδρίου στην Κεφαλλονιά, κρίνουν, βασιζόμενοι στα ίδια στοιχεία, πως πρόκειται για έναν αντιστασιακό/αντιφασίστα στις γραμμές της Βέρμαχτ που έδρασε στην Κεφαλλονιά.
Ο Reitzle εμφανίζεται πλέον στη λίστα Γερμανών αντιστασιακών στη Wikipedia. «Η αναγνώριση του Josef Reitzle ως αντιστασιακού αμαυρώνει τη μνήμη και την τιμή των πραγματικών αντιστασιακών Γερμανών. Αμαυρώνει την μνήμη και την τιμή αυτών που έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους στον αγώνα κατά του Ναζισμού, Φασισμού και του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Ναζιστικής Γερμανίας», επισημαίνει η Τριανταφυλλιά Κωστοπούλου.
Κι ορθώς αναρωτιέται η συντάκτρια «αν εδώ πρόκειται για ακόμη μια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα; Αν στα πλαίσια αυτά εφευρίσκονται «αντιστασιακοί/αντιφασίστες» χωρίς να υπάρχουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία.»
Αναδημοσίευση από τα σάιτ alt.gr:
Γνωρίζουμε πως μέσα στη Βέρμαχτ υπήρχαν αντιφασίστες, κομμουνιστές, φιλελεύθεροι, δημοκράτες, σοσιαλιστές, ή μέλη του εργατικού κινήματος οι οποίοι έδρασαν προπολεμικά ενάντια στο Ναζισμό. Για τη δράση τους αυτή κρίθηκαν αρχικά ως ανάξιοι να υπηρετήσουν στο γερμανικό στρατό. Μετά όμως από τις τεράστιες απώλειες της Βέρμαχτ στο ανατολικό μέτωπο τον Οκτώβριο 1942 συγκροτήθηκαν στη Γερμανία τα «πειθαρχικά τάγματα 999» που αποτελούνταν από ποινικούς και πολιτικούς κρατούμενους.
Παρ όλες τις αντίξοες συνθήκες Γερμανοί στρατιώτες των ταγμάτων 999 πρωταγωνίστησαν σε κάποιους από τους πιο σημαντικούς αντιφασιστικούς και αντιμιλιταριστικούς αγώνες στην ιστορία του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Πολλοί προδόθηκαν, πέρασαν στρατοδικείο και εκτελέστηκαν. Στην Ελλάδα η ισχυρότερη αντίσταση Γερμανών στρατιωτών κατά του Ναζισμού έγινε από τις τάξεις των «πειθαρχικών ταγμάτων 999». Μέσα από αυτά τα τάγματα ιδρύθηκε στις 10 Αυγούστου 1944 η Αντιφασιστική Επιτροπή Γερμανών Στρατιωτών «Ελεύθερη Γερμανία».
Από μαρτυρίες είναι γνωστό, πως υπήρξαν αρκετοί Γερμανοί στρατιώτες που αν και μεμονωμένα με κάποιον τρόπο συνέβαλλαν στο να γλυτώσουν συμπατριώτες μας από το θάνατο. Μια τέτοια μαρτυρία έχουμε για παράδειγμα από τον Αργύρη Σφουντούρη, όπου ένας Γερμανός στρατιώτης έκανε νόημα στον ίδιο και στις αδερφές του και τις προέτρεψε να κρυφτούν και να αποφύγουν τη σφαγή.
Για λόγους για τους οποίους μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, προσπάθησαν στρατιώτες της Βέρμαχτ μετά τον πόλεμο να «χτενίσουν» τα βιογραφικά τους και να αναγνωριστούν ως αντιφασίστες/αντιστασιακοί.
Μια τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση του επιλοχία της Βέρμαχτ Josef Reitzle.
Ήταν όμως πράγματι αντιστασιακός ο Josef Reitzle;
Εδώ υπάρχουν δυο αντικρουόμενες απόψεις, οι οποίες βασίζονται στην ίδια κύρια πηγή που είναι μια δεκασέλιδη έκθεση του ιδίου για την «αντιστασιακή δράση» του κατά την περίοδο 1943-1944 στην Κεφαλλονιά. Η έκθεση φέρει τον τίτλο «Η πορεία μου προς τους αντάρτες». Την έκθεση αυτή κατέθεσε ο Josef Reitzle τον Απρίλιο 1952 μαζί με την αίτησή του, το βιογραφικό του, μια βεβαίωση και φύλλο πορείας από την VII ταξιαρχία του ΕΛΑΣ στην Ένωση των Διωκόμενων από το Ναζιστικό Καθεστώς (Vereinigung der Verfolgten des Naziregimes, VVN), όπου ζητούσε να γίνει μέλος της. Τα παραπάνω στοιχεία βρίσκονται σε φάκελο στα Γερμανικά κρατικά αρχεία (Bundesarchiv).
H Ένωση των Διωκόμενων από το Ναζιστικό Καθεστώς μετά από αρκετές συνεδριάσεις, συσκέψεις και έναν ενδελεχή έλεγχο έκρινε ομόφωνα πως από τις αφηγήσεις του Reitzle δεν διαφαίνεται αντιστασιακή δράση η δίωξη από το Ναζιστικό Καθεστώς. Τα κίνητρα των ενεργειών, όπως ο ίδιος τα παραθέτει, «δεν έχουν καμία σχέση με πολιτική αντιστασιακή συνείδηση». Η αίτηση απορρίφτηκε και η απόφαση γνωστοποιήθηκε στον Reitzle τον Ιούλιο 1952.
Πάνω από 65 χρόνια αργότερα ο ιστορικός Πέτρος Πετράτος και η Μεταφράστρια Doris Wille με δημοσιεύσεις τους και μια παρουσίαση στις 25 Μαΐου 2018 στα πλαίσια του ΙΑ Διεθνές Πανιόνιου Συνεδρίου στην Κεφαλλονιά, κρίνουν, βασιζόμενοι στα ίδια στοιχεία, πως πρόκειται για έναν αντιστασιακό/αντιφασίστα στις γραμμές της Βέρμαχτ που έδρασε στην Κεφαλλονιά.
Ο Reitzle εμφανίζεται πλέον στη λίστα Γερμανών αντιστασιακών στη Wikipedia. Ορθώς;
Ο επιλοχίας Josef Reitzle φτάνει στη Κεφαλλονιά στις αρχές Αυγούστου του 1943 με το Τάγμα Φρουράς 910 που ανήκε στο Σύνταγμα Φρουράς Γρεναδιέρων 966. Τα τάγματα αυτά μαζί με τάγματα της 1ης Μεραρχίας Ορεινών καταδρομών και της 104ης Μεραρχίας Ορεινών Κυνηγών συμμετείχαν στη σφαγή της ιταλικής μεραρχίας Aqui στα μέσα Σεπτεμβρίου 1943. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της γερμανικής Βέρμαχτ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Περίπου 9.640 Ιταλοί στρατιώτες δολοφονήθηκαν εν ψυχρό από τη Βέρμαχτ.
Στις 25 Σεπτεμβρίου αναγγέλθηκε από τους Γερμανούς η πλήρης εξουδετέρωση της μεραρχίας Acqui. Τα τάγματα της 1ης Μεραρχίας Ορεινών καταδρομών και της 104ης Μεραρχίας Ορεινών Κυνηγών αποχωρούν από το νησί. Στο νησί μένουν ως κατοχικός στρατός το Σύνταγμα Φρουράς 966 με τα Τάγματα Φρουράς 909 και 910 τα οποία υπάχθηκαν στην 104η Μεραρχία Ορεινών Κυνηγών.
Στον ένα χρόνο Γερμανικής κατοχής που ακολουθεί ο λαός της Κεφαλλονιάς διανύει μια από τις πιο επώδυνες περιόδους της ιστορίας του νησιού. Οι Γερμανοί με τη βοήθεια Ελλήνων συνεργατών τους τρομοκρατούν, εκτελούν δεκάδες πατριώτες, καταστρέφουν κτίρια και αρχαιολογικούς χώρους. Καίνε και λεηλατούν χωριά, όπως τα Αργίνια και τα Μουζακάτα.
Στην έκθεση του Reitzle δεν γίνεται καμία αναφορά στις θηριωδίες που διέπραξαν τα Γερμανικά στρατεύματα κατά την περίοδο του Σεπτέμβρη 1943 και του Σεπτέμβρη 1944 στην Κεφαλλονιά. Λες και αυτός και το τάγμα του ήταν αμέτοχοι! Από την έκθεση του μαθαίνουμε πως μετά τη σφαγή της Μεραρχίας Aqui από τα Γερμανικά στρατεύματα, ταρακουνήθηκε και ένιωσε απέχθεια για τις σφαγές. Τότε άρχισε να αμφισβητεί τον Χίτλερ και τον πόλεμο. Πουθενά δεν αναφέρεται όμως στα συναισθήματα που του προκάλεσαν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το στρατό, στον οποίο υπηρετούσε κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής στην Κεφαλλονιά 1943-1944. Αισθάνθηκε και εκεί την ίδια απέχθεια;
Δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά στην έκθεση του Reitzle, λόγω του ότι τα περισσότερα στοιχεία που αναφέρει δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να τεκμηριωθούν επαρκώς. Είτε με μαρτυρίες, είτε με έγγραφα. Τα περισσότερα από τα πρόσωπα που αναφέρει με τους οποίους είχε επαφές δεν μπόρεσαν να ταυτοποιηθούν. Για παράδειγμα η φιλική σχέση του με τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ Λευκάδας Χρήστο Βερκούρη. Μέχρι τώρα δεν μπορέσαμε να ταυτοποιήσουμε ποιος ήταν ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Λευκάδας με αυτό το όνομα.
Τον αν πραγματικά ο Josef Reitzle, όπως ο ίδιος διηγείται, ήταν αυτός που έσωσε από το θάνατο περίπου 200 Ιταλούς στρατιώτες, δεν στάθηκε μέχρι σήμερα δυνατό να αποδειχτεί. Είτε με άλλες γραπτές αναφορές είτε με μαρτυρίες Ιταλών στρατιωτών που «σώθηκαν» χάριν της «ηθικής» και της «ανθρωπιάς» του Reitzle.
Οι ημερομηνίες τις οποίες αναφέρει ο Reitzle στην έκθεση του είναι σε τέτοιο βαθμό συγκεχυμένες, που δεν ξέρει κανείς τι να πιστέψει και τι να μην πιστέψει. Μια στις 7 Σεπτεμβρίου 1944 διένεμε τρόφιμα στο Αργοστόλι στον άμαχο πληθυσμό, την άλλη την ίδια μέρα προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, στον οποίο όμως προσχώρησε και στις 20 Σεπτεμβρίου ή όπως αναφέρει στην αίτηση του η δράση του στον ΕΛΑΣ ξεκίνησε από τον Νοέμβρη 1943.
Ημερομηνίες που συμπίπτουν με τις εξιστορήσεις του Reitzle και αναφορές των Άγγλων είναι η 11η και 12η Σεπτεμβρίου 1944. Ο Reitzle αναφέρει πως στις 12 Σεπτεμβρίου είχε μια συζήτηση με Άγγλους αξιωματικούς των οποίων ήταν «κάτι σαν πολιτικός αιχμάλωτος». Σε Αγγλικά έγγραφα υπάρχει η πληροφορία πως ο Josef Reitzle πιάστηκε αιχμάλωτος πολέμου από τους Άγγλους στις 11 Σεπτεμβρίου στην Κεφαλλονιά.
Αμφιβάλουμε αν η βεβαίωση και το φύλλο πορείας από την VII ταξιαρχία του ΕΛΑΣ είναι αληθινές ή πλαστογραφημένες; Δεν μπορέσαμε να διασταυρώσουμε επακριβώς τα στοιχεία. Όμως και άλλα σημεία της έκθεσης του αφήνουν πολλά ερωτηματικά.
Δεν αμφιβάλουμε όμως για το ναζιστικό παρελθόν του Josef Reitzle. Κάτι που ο ίδιος αρνείται και αποκρύπτει στην αίτηση του προς την Ένωση των Διωκόμενων από το Ναζιστικό Καθεστώς (VVN). Δηλώνει ψευδώς πως δεν ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος ή κάποιας άλλης ναζιστικής οργάνωσης. Συγκεκριμένα γράφει: «Δεν ανήκα στο κόμμα ή σε κάποια άλλη οργάνωση του κόμματος».
Ποιος ήταν λοιπόν ο Josef Reitzle;
Από φάκελο στα γερμανικά κρατικά αρχεία (Bundesarchiv) γνωρίζουμε, πως ο Josef Reitzle ήταν μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) από τις 5 Δεκεμβρίου 1931 με αύξοντα αριθμό μέλους 780 299. Κατά δήλωση του ιδίου, συμμετείχε ενεργά από το 1929/30 στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα.
Ο φάκελος συντάχθηκε μετά από αίτηση του Reitzle για έκδοση νέα κάρτα μέλους στην τοπική οργάνωση της Βαϊμάρης το 1937, εφόσον δεν είχε στα χέρια του την κάρτα μέλους που εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1931. Η ναζιστική τοπική οργάνωση μετά από εκτενή αλληλογραφία, με κεντρικές υπηρεσίες του Ναζιστικού κόμματος για την διασταύρωση στοιχείων, και για αποφυγή διπλής καταγραφής μέλους, εξακριβώνει πως ο Josef Reitzle όντως εντάχθηκε στις γραμμές του στο Ναζιστικού κόμματος τις 5 Δεκεμβρίου 1931. Στο φάκελο υπάρχουν έγγραφα που βεβαιώνουν πως ο Josef Reitzle είναι ένας τίμιος εθνικοσοσιαλιστής. Στον ίδιο φάκελο βρίσκουμε και μια βεβαίωση του «Γερμανικού Μετώπου Εργασίας» (Deutsche Arbeitsfront) στο οποίο ήταν μέλος από τον Φεβρουάριο 1935. To «Γερμανικό Μέτωπο Εργασίας» ιδρύθηκε από τους Ναζί αφού πρώτα κήρυξαν τις εργατικές οργανώσεις και τα συνδικάτα παράνομα και διέταξαν τη διάλυσή τους. Μέλη και στελέχη φυλακίστηκαν, πολλοί μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τι ήταν όμως αυτό που τον ώθησε να παρουσιάσει τον εαυτό ως αντιστασιακό/αντιφασίστα το 1952; Ένα σενάριο θα μπορούσε να είναι το εξής:
Ο Reitzle μετά την αιχμαλωσία του από τους Άγγλους γύρισε το 1947 πίσω στην οικογένειά του στη Βαϊμάρη, που βρισκόταν πλέον στη σοβιετική ζώνη κατοχής. Με κάποιον τρόπο κατάφερε και έγινε μέλος του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας (SED). Όταν όμως μπαίνει στο στόχαστρο του κόμματος επειδή βοήθησε κάποιον να διαφύγει στη Δύση και υπεξαίρεσε χρήματα στο γαλακτοκομείο που δούλευε, προσπαθεί να σώσει το τομάρι του με την αίτηση του προς την VVN. Ελπίζει πως η αναγνώριση του ως αντιστασιακού θα του δώσει ιδιαίτερο κύρος στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Στην γνωμάτευση της Ένωση των Διωκόμενων από τους Ναζί σημειώνει πως τον Josef Reitzle τον «ενδιαφέρει μόνο η τσέπη του».
Ο Josef Reitzle ήταν Ναζί από πολύ νεαρή ηλικία. Όπως σημειώνει η Ένωση Διωκόμενων από τους Ναζί, θα έπρεπε να ήταν και ένας πολύ καλός στρατιώτης του Χίτλερ. Μόλις μέσα σε τέσσερα χρόνια είχε φτάσει στο βαθμό του επιλοχία. Τη στιγμή που οι περισσότεροι στρατιώτες μετά από πολλά χρόνια θητείας παρέμεναν απλοί δεκανείς.
Κατά την άποψή μας η αναγνώριση του Josef Reitzle ως αντιστασιακού αμαυρώνει τη μνήμη και την τιμή των πραγματικών αντιστασιακών Γερμανών. Αμαυρώνει την μνήμη και την τιμή αυτών που έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους στον αγώνα κατά του Ναζισμού, Φασισμού και του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Ναζιστικής Γερμανίας.
Αναρωτιόμαστε ειλικρινά αν εδώ πρόκειται για ακόμη μια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα; Αν στα πλαίσια αυτά εφευρίσκονται «αντιστασιακοί/αντιφασίστες» χωρίς να υπάρχουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία.
Το μεγάλο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα» (Memories of the Οccpution in Greece – MOG) που χρηματοδότησε το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών αποσκοπεί να διδάξει στα παιδιά μας τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα. Αλλά στα πλαίσια του προγράμματος δεν γίνεται καμία αναφορά στις αντιστασιακές ομάδες Γερμανών εντός της Βέρμαχτ. Ούτε στην Αντιφασιστική Επιτροπή Γερμανών Στρατιωτών «Ελεύθερη Γερμανία».
Καθήκον μας να τιμήσουμε τους Γερμανούς στρατιώτες της αντίστασης ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας!
Τριανταφυλλιά Κωστοπούλου
Ο Παπάς και οι παπατζίδες
» Έπεσε η Μόσχα «» φώναζε το 1943 ιερωμένος καταμεσίς πλατείας.
To σύμπτωμα αυτό , της δήθεν εκ των υστέρων ναζιστικής δίωξης , ήταν μόνιμο σύμπτωμα στην μεταπολεμική Γερμανία , όπως και το σύμπτωμα της δήθεν αναγκαστικής ένταξης στην ναζιστική νεολαία ( που υπήρχε) και στην στράτευση( και αυτό έγινε ).
Και είχαν προκύψει διάφορες καταστάσεις, για τον λόγο ότι, σε όλες τις διοικητικές υψηλά ιστάμενες θέσεις στην Δυτική Γερμανία και δή στις κρατικές τεράστιες επιχειρήσεις ( όλες οι επιχειρήσεις και βιομηχανίες στην Γερμανία είναι κρατικές και δή ανήκουν στα κρατίδια και στους Δήμους των πρωτευουσών των κρατιδίων) , σε όλες τι θέσεις του κρατικού και επιχειρηματικού και βιομηχανικού μηχανισμού είχαν τοποθετηθεί μετά το 1948 τα σημαίνοντα μέλη κάθε κρατιδίου του ναζιστικού κόμματος. Και αυτό στο πλαίσιο της διακριτής θεσμικής συνέχειας του Γερμανικού κράτους. Η Ελλάδα είχε βιώσει αυτή την κατάσταση μια και επικεφαλής του Γερμανικού οργανισμού καπνού είχε τοποθετηθεί πρώην ναζιστής , μια και τα Ελληνικά καπνά προπολεμικά ήταν το κύριο κερδοφόρο για την Ελλάδα προ’ι’όν του Ελληνογερμανικού κλήρινγκ ( διακρατική εμπορία τοις μετρητοίς). Ακόμα και αν παλιοί ιδιοκτήτες βιομήχανοι είχαν περισωθεί απ τον πόλεμο, αυτοί δεν είχαν καμμία σχέση με τις προπολεμικές Γερμανικές επιχειρήσεις, και έπερναν αποζημιώσεις μηνιαίας δια βίου διατροφής και παραιτούσαν τις επιχειρήσεις. Πλέον ότι όλοι αυτοί οι αστοί είχαν πουλήσει προπολεμικά τις βιομηχανίες σε αμερικανικά κεφάλαια. Η opel πουλήθηκε για 66 εκατομμύρια δολλάρια στην GM το 1936, η Kroup τα είχαν εγκαταλείψει και είχαν πουλήσει, οι εκδοτικοί οργανισμοί είχαν διαλυθεί, οι τραπεζίτες όλοι εξαγοράσθηκαν απ την Deutsche Bank , και μόνο στην Βαυαρία στην ιδιοκτησία των αδελφών Κουάντ έμεινε ένα μέρος της BMW . Και είναι χαρακτηριστικό ότι ο ένας αδελφός Κουάντ , ήταν ο υιός της Μάγδα Γκαίμπελς, απ τον πρώτον της γάμο μαζί με τον ετερροθαλή αδελφό του Κουάντ .
Πολλοί λοιπόν Γερμανοί αξιωματούχοι ναζιστές, ακόμα και λοχαγοί ή και βαθμοφόροι ακόμη του ναζιστικού στρατού και από νεαροί μέλη του ναζιστικού κόμματος, μεταπολεμικά και μέσα στο πλαίσιο του ψυχρού πολέμου , – η Δυτική Γερμανία υπήρξε το Ανατολικό σύνορο της Δύσης απέναντι στον προπολεμικό μπολσεβικισμό και μεταπολεμικό κομμουνισμό – πολλοί λοιπόν σημαίνοντες ναζιστές και όποιος άλλος και βαθμοφόρος ακόμα του στρατού μπορούσε, με διάφορες μεθόδους και υπό την ανοχή του Γερμανικού κράτους ιδιαίτερα τα χρόνια 1948-1958 , κατασκεύαζαν ιστορίες και χαρτιά κάθε λογής, που σε αυτό βοηθούσε και η Δυτική στρατιωτική γραφειοκρατία με τα κάθε λογής αρχεία που κατασχέθηκαν απ τους Αμερικανούς. και που έδιναν ότι πιστοποιητικό αντιναζιστικό χρειαζόνταν χωρίς έλεγχο και στην βάση του ψυχρού πολέμου. και της θωράκισης της κρατικής Γερμανικής μηχανής απέναντι στην τυχό κομμουνιστική γραφειοκρατική διείσδυση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο επικεφαλής της Γραμματείας συμβούλων του καγκελάριου Κόντραντ Αντενάουερ, ήταν ο Χάνς Κλόμπκε ο οποίος ήταν ο πρώτος ή δεύτερος γραμματέας το 1935 στην σύνταξη των αντισημητικών νόμων της Νυρεμβέργης. Και εξ άλλου ο ίδιος ο καγκελάριος Αντενάουερ ήταν ο θιασώτης της διακριτικής θεσμικής συνέχειας του Δυτικογερμανικού κράτους. Που και αυτός βέβαια αυτή την διοικητική αρχή την είχε κληρονομήσει από την διαχείρηση του Δυτικού τμήματος της Γερμανίας απ τους Αμερικανούς απ το 1946 ουσιαστικά, αλλά μετά το 1948 θεσμοποιήθηκε. Είναι χαρακτηριστικό ακόμη το θράσος του ναζιστή Μέρτενς, που κατηγόρησε την Ελληνική πολιτεία και τον ίδιο τον έλληνα πρωυπουργό ώς συνεργάτη των Γερμανών στην κατοχή, και βολτάριζε στην Ελλάδα κάνοντας ότι ήθελε , μέχρι που και με κρατική εντολή απέφυγε ουσιαστικά και την Ελληνική δικαιοσύνη.
άλλες περιπτώσεις εφαρμογής της φανερής και όχι διακριτής θεσμικής ναζιστικής συνέχειας στο Δυτικογερμανικό κράτος είναι οι περιπτώσεις των αιρετών αρχόντων των κρατιδίων της Γερμανικής ομοσπονδίας ( εδώ είναι και η διασύνδεση της Γερμανικής μεταπολεμικής βιομηχανίας και επιχειρηματικότητας με τα κρατίδια των οποίων οι τοπικές κυβερνήσεις ελέγχουν τα μετοχικά κεφάλαια των βιομηχανιών και επιχειρήσεων), όπως και το ίδιο συμβαίνει και στο σύστημα των ασφαλιστικών ταμείων υγείας περίθαλψης και συνταξιοδότησης κάθε κρατιδίου.
Μια άλλη παράμετρος που επιδιώχθηκε μέσω του συστήματος της μεταπολεμικής διακριτικής ναζιστικής συνέχειας ( μια μεταναζιστική θεσμικότητα όπως κάποιοι Γερανοί πολιτικοί αναλυτές την ονόμασαν) , ήταν και η επάνδρωση των αυτοδιοικητικών μηχανισμών των κρατιδίων του Βορρά , με στελέχη πρώην του ναζισμού και η πλειονότητα των αιρετοτήτων. Και τούτο διότι εκ παραδόσεως τα κρατίδια του Βορρά ήταν προοδευτικότερα και λιγότερο ειχαν προσκολήσει στον ναζισμό ιδεολογικά , χαρακτηριστικό παράδειγμα το Αμβούργο , Αννόβερο.
Με τα χρόνια αυτή την μεθόδευση την συγκάλυψαν πίσω από ένα τεχνητό δήθεν ελιτισμό και σνομπισμό που διακατέχει τους κατοίκους του Αμβούργου- Αννοβέρου απέναντι στους κατοίκους άλλων πόλεων και περιφερειών της Γερμανίας. Που ελάχιστη γνώση να έχει κάποιος για την Γερμανία θα κατανοούσε ότι Αμβούργο και Αννόβερο είχαν και έχουν πολίτες δημοκράτες φιλελεύθερους και είναι ιδιαίτερα το Αννόβερο η κοινωνικότερη και ωραιότερη πόλη να ζεί κάποιος στην Γερμανία και ίσως στην Ευρώπη. Και που το Αμβούργο δεν υστερεί.
Δεν είναι τυχαίο καθόλου ότι και ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Νιάρχος , μέσα στο πλαίσιο της μεταπολεμικής ψυχροπολεμικής παγκόσμιας διανομής διάλεξε την Γερμανία – τα ναυπηγεία του Αμβούργου- για την ναυπήγηση πλοίων αφού όμως είχε κλείσει τα αμερικανικά συμβόλαια μεταφοράς πετρελαίου και χρηματοδότησε την κατασκευή πλοίων με αμερικανικά τραπεζικά δάνεια, μέσω της χρηματοδότησης δήθεν των συμβολαίων μεταφοράς και όχι των πλοίων, μια και ο τραπεζικός δανεισμός απέφευγε το ρίσκο χρηματοδότησης αμοιγώς πλοίων. Τα συμβόλαια μεταφοράς φορτίων ιδιαίτερα πετρελαίου μεταπολεμικά τα διακονούσαν οι αμερικανικές κύρια εταιρείες πετρελαίου, τα κεφάλαια για την ναυπήγηση των πλοίων ήταν αμερικανικά , και η πολιτική υπόδειξη για την ναυπήγηση πλοίων σταερμανικά ναυπηγεία ήταν εξ ορισμού Αμερικανική.Συμβόλαια φορτίων και χρηματοδότηση των συμβολαίων ( των πρός ναυπήγηση πλοίων ουσιαστικά) ήταν Αμερκανικά και η πολιτική βούληση για ναυπηγεία Γερμανικά. Καπετάνιος στην θαλαμηγό Χριστίνα για χρόνια ήταν Γερμανός κυβερνήτης υποβρυχίου του Β” παγκοσμίου πολέμου, που και η θαλαμηγός Χριστίνα ανακατασκευάστηκε στα ναυπηγεία του Αμβούργου από πρώην Καναδική πολεμική κορβέτα.
Η ιστορία της διοικητικής και στρατιωτικής ναζιστικής γραφειοκρατίας και των στελεχών της που μεταλαμπαδεύτηκε μεσω της διακριτικής δήθεν θεσμικής συνέχειας στο Δυτικογερανικό κράτος, και που κάθε πρώην ναζιστής έβρισκε κάθε λογής πιστοποιητικά και αρχεία και βεβαιώσεις και μαρτυρίες που να αποδεικνύουν το αντιναζιστικό παρελθόν του είναι μεγάλη. Και απ την Ελλάδα αν χρειάστηκε θα έφυγαν τέτοιες κρατικόαστυνομικές διοικητικές βεβαιώσεις και μαρτυρίες κατασκευασμένες που θα γίνανε βεβαιώσεις αρμοδίως δίκην συστατικών επιστολών για το ανιναζιστικό παρελθόν Γερμανών που ήρθαν ώς αξιωματούχοι ή και ώς απλοί στρατιώτες στην Ελλάδα στο πλαίσιο της ναζιστικής κατοχής. Ότι ήθελε το Ελληνικό πλήρως εξαρτημένο απ τις ΗΠΑ και τον Πιουριφό’ι” συμβολικά μια εποχή έκανε με τα οργανά του χωροφυλακή αστυνομία διοικητικές υπηρεσίες υπουργεία υπουργούς παπάδες δεσποτάδες ακόμα και απλούς πολίτες, ώς για μια επικύρωση της αντιναζιστικής συμπεριφοράς το απ το 1941 έως το 1944 ενος Γερμανού στρατιώτη ή αξιωματικού στην Ελλάδα.
Εξ άλλου και οι ίδιοι οι Γερμανοί στο πλαίσιο της πλατιάς Ελληνογερμανικής μεταπολεμικής επιχειρηματικής διασύνδεσης και συμμαχικής φιλίας ( επίσκεψη Παπάγου, συμφωνίες νύχτα του Μαρκεζίνη- Έρχαρτ ώς υπουργός συντονισμού του Παπάγου κατ ομολογία του ίδιου του Μαρκεζίνη) , siemens φανάρια , κατηγορίες για χρηματισμό Ελλήνων υπουργών απ την siemens, Βουλπιώτης επικεφαλής και εισηγητής δημιουργίας των ταγμάτων ασφαλείας), οι ίδιοι οι Γερμανοί μεταπολεμικοί κυβερνήτες και αξιωματούχοι θα ζητούσαν αντιναζιστικές βεαιώσεις και πιστοποιητικά για όσους πρώην ναζιστές– οικογενειακά, φίλους, ερωμένες, ή μιζαδόρους διαπλεκόμενους από κάθε επιχείρηση κρατική, — ήθελαν να προωθήσουν στην διαχείρηση της Δυτικογερμανικής κρατικής τεράστιας διοικητικής και επιχειρηηματικοβιομηχανικής μηχανής.
Έτσι δεν είναι παράξενο που ο κάθε ένας ναζιστής των κατοχικών δυνάμεων – σαν τον αναφερόμενο εδώ Ζόζεφ Ρά’ι’τζλε , βρήκε ή έφκιαξε κάθε λογής πιστοποιητικά για την αντιναζιστική απότομη μεταστροφή του και δράση του το 1944, μετά από 15 χρόνια ναζιστικού γαλβανισμού του μυαλού του και των ίσως πραξεών του.
Και ούτε αν βρήκε και κάποια μαρτυρία από Έλληνες πολίτες , μια και αυτή η μαρτυρία εύκολη ήταν σε κάποιον Έλληνα πολίτη τα δυσκολα μεταπολεμικά χρόνια ής και αργότερα, τον πίεζε η χωροφυλακή ή το κράτος του έστελνε ένα κοτόπουλο κατεψυγμένο ή λίγο σκόνη γάλα , ή ένα σακκάκι φορεμένο , εύκολα μπορούσε να πεί ότι του λέγανε να πεί ή να υπογράψει αυτά με ότι γράμματα ήξερε.
Να σημειωθεί ότι την δεκαετία του 1950, ακόμα και οι ηλικίες στα Ελληνικά δημοτολόγια των τότε λεγόμενων μεγαλοκοπελών λε αλλάζανε αν επρόκειτο να παντρευτούνε, ή οι ηλικίες των ανδρών αν επρόκειτο να πάρουν άδειες ταξί , φορτηγών ή να πιάσουν θέση κλητήρα σε κάποια κρατική υπηρεσία ( εδώ επρεπε να λές και να κάνεις ότι σου λέγανε να λές και να κάνεις.. αλλοιώς λεπτά απ τη θυρίδα δεν είχε).
Kαι αν χρειαζόνταν ακόμα και οι ιερωμένοι βεβαιώνανε αντιναζιστικές συμπεριφορές Γερμανών αξιωματύχων ή στρατιωτών σε μια Ελληνική επαρχία. Αφού και κάποιοι ιερωμένοι σύμμαχοι των κατακτητών ναζιστών ήταν και αμέσως σε μια νύχτα γίνανε αντιναζιστές με θεολογικά αντιναζιστικά Εθνικά κηρύγματα.
Ο Γραμματέας σούπερ ναζιστής της επιτροπής εξοντώσεως των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Κούρτ Βάλντχά’ι’μ έγινε πρόεδρος της Αυστρίας σε μετέπειτα χρόνια.
Στην Γαλλία δεν υπήρξε βιομήχανος ή επιχειρηματίας που να μην συνεργάστηκε τους Γερμανούς , γιατί έβλεπαν ότι η συνέχεισ των εοιχειρησεών των περνά μέσα απ την συνέχεια της παραγωγής για τον Γερμανικό στρατό μετά την κατάληψη της Γαλλίας.
Στην Ελλάδα οι παλαιότεροι πολιτικοί και στρατιωτικοί που μείνανε στην κατακτημένη Αθήνα ήταν μόνιμοι κολλητοί των κατοχικών κυβερνήσεων και στο τέλος βγάλανε αποδιοπιμπαίους τράγους τους Τσολάκογλου και Ράλλη οι οποίοι πείχαν μπεί μπροστά ώς δοσίλογοι.
Το 1943 όταν η ήττα των Γερμανών άρχισε να γίνεται εμφανής , όλοι οι ώς τότε Έλληνες δοσίλογοι άρχισαν να το μπατάρουν άλλοι ώς αντιστασιακοί άλλοι ώς μη συνεργάτες των Γερμανών.
Και για το τσεπικό θέμα καλά κάνανε όλοι αυτοί και τα παντελονιάζανε τα χρήματα και λίρες, γιατί το τσεπικό παντελόνιασμα είναι μεγάλη υπόθεση και για μεταπολεμικά.
Μες την κατοχή υπήρξαν αθρόες προσλήψεις στις δημόσιες θέσεις ( για μισθό και κατοχική διατροφή απ την θυρίδα όταν η πείνα έκοβε όσους ήταν εκτός θυρίδας ) , υπήρξαν οι δοσιλογικές συνεργασίες σε βιοτεχνίες και μικροκατασκευές υπερ των κατακτητών.Το κάθε κράτος μεταπολεμικά είχε ανάγκη της συνέχειας της γραφειοκρατικής διοικητικής λειτουργίας του και έτσι ουσιαστικά η δοσιλογική ναζιστική κατοχική επάνδρωση του Ελληνικού κρατικού μηχανισμού έμεινε πλήν λίγων εξαιρέσεων για το θεαθήναι.
Στο κατασκευαστικό οικοδομικό κομμάτι της χώρας οι μεταπολεμικοί πολιτικοί μηχανικοί της αντιπαροχής ήταν η φωλεά και η κλίκα και γιάφκα των αξιωματικών του μηχανικού και πυροβολικού του στρατού που το 1942 η κατοχική κυβέρνηση τους έβαλαν ώς φοιτητές στο πολυτεχνείο μηχανικούς και μεταπολεμικά υπέγραφαν τις οικοδομικές άδειες και έκαναν τις κατασκευές της αντιπαροχής. Και σκόπιμα τους έβαλαν μόνο πολιτικούς μηχανικούς και όχι μηχανολόγους ή άλλες ειδικότητες. Και για τούτο μεταπολεμικά και ώς τις μέρες μας
η ειδικότητα του πολιτικού μηχανικού έχει τα μεγαλύτερα επαγγελματικά προνόμοια στον πολυτεχνικό κλάδο ειαγγελμάτων και κατασκευών.Αλλά και για τούτο οι κατασκευές στην Ελλάδα είναι της πλάκας και του καλαμπουριού. Πράγμα που δεν συνέβαινε προπολεμικά που η αρχιτεκτονική και υδραυλική μελέτη του κτιρίου προηγούνταν της οικοδομικής χύμα μεταπολεμικά κατασκευής με μαστοράντζα άσχετη που από τσοπαναρέοι γίνανε οικοδόμοι μπετατζήδες και χτίστες και σοφατζήδες της αρπαχτής που ούτε τι είναι σοβάς δεν ξέρουν για τούτο γκρεμίζονται οι σοβάδες απ τον πρώτο χρόνο σοβατίσματος.
Το σύστημα της κατοχικοδοσιλογικής πρακτικής ήταν απλό.
Με την είσοδο τους οι Γερμανοί στην Ελλάδα , προσεταιρίστηκαν τους πρόθυμους για συνεργασία της ώς τότε δημιουργηθείσης μικροολιγαρχικής τάξης κύρια στην πρωτεύουσα και στις επαρχιακές πόλεις. Δεδομένου ότι από το 1938 είχε η ναζιστική πρακτική εκπονήσει το σύστημα αρχικά » Αντρέας » με στόχο την νομισματική αλλοίωση άλλων χωρών μέσω πληθωριστικών μαιμού δολλαρίων ΗΠΑ( που αντιγράφονταν ώς παραχάραξη εύκολα) και είχαν βρεί και συνεργάτες στην Αθήνα – ήταν γνωστοί – άρχισαν να ελκύουν τους κατοχικούς κερδοσκόπους ώς συνεργάτες τους εμπορικούς και βιοτεχνικούς ή βιομηχανικούς ή κατασκευαστές διαφόρων έργων( π.χ αεροδρόμιο στο Χασάνι μετέπειτα Ελλληνικό και άλλα). Οι Γερμανικές αρχές κατοχής λοιπών αφού ακόμα επέλεγαν σπίτια πρός επίταξη για την διαμονή των Γερμανών αξιοματούχων , ή απεφάσισαν ότι πρέπει να γίνει το τάδε έργο , ή πρέπει να έρθουν σε επαφή με την τάδε μητρόπολη , ανέθεταν στους έλληνες μαυραγορίτες δοσίλογους συνεργάτες τους την κατασκευή των έργων, ή την επάνδρωση των σπιτιών που είχαν επιτάξει, οι οποίοι έλληνες συνεργάτες εκτελούσαν το έργο ή την παραγγελία κατασκευής επίπλων ή χρεωδών, οι Γερμανική αρχή υπέγραφε το κόστος πάντα υπερβολικό , και ο έμπορος ή κατασκευαστής πήγαινα στην τράπεζα της Ελλάδος και εισέπραταν τα χρήματα ελέω Γερμανικής εντολής, μια και στην τράπεζα της Ελλάδος απ την πρώτη μέρα κατοχής είχαν τοποθετήσει Γερμανούς επίτροπους για την λειτουργία του χρηματοοικονομικού συστήματος της χώρας. Έτσι μέσω των διαρκών υπερτιμήσεων αρχικά των κάθε λογής εργασιών και προμηθειών και αγαθών που μεθόδευσαν οι κατακητές μαζί με τους έλληνες συνεργάτες τους , εισήγαγαν την κοινή λογική στην υπερπληθωριστική διεργασία, πλέον της αρπαγής του χρήματος ώς υποχρέωση της Ελλάδος για συντήρηση των κατοχικών στρατευμάτων και πλέον του κατοχικού δανείου.
Η τιμή του ελαιολάδου προπολεμικά ήταν 44 δραχμές η ΟΚΑ , τον Οκτώβριο του 1941 είχε 800 δραχμές/ οκά , τον Ιανουάριο του 1942 είχε 4500 δραχμές/ οκά και τον Δεκέμβριο του 1942 το ελαιόλαδο είχε 14000 δραχμές/ οκά. δηλαδή σε 18 μηνες ο πληθωρισμός στην τιμή του ελαιολάδου ήταν 31818%. Και αφού με τις πρακτικές αυτές και τις απολήψεις και δάνειο μετρητών απ την τράπεζα της Ελλάδος είχε εξανεμιστεί η έννοια του χρήματος στην Ελλάδα, τότε άρχισε το σύστημα της χρυσής λίρας μαυραγορίτικα για τα καλά με το τέλος ουσιαστικά του 1941, μια και η πείνα θέριζε και τον την αρχή του 1942 στον Χειμώνα οι θάνατοι από πείνα είχαν ανέλθει στην πρωτεύουσα σε 200-300.
χιλιάδες ψυχές.
Το ίδιο σύστημα της γερμανικής κατοχής ακολουθήθηκε και μεταπολεμικά μέχρι και στις μέρες μας με την διαπλοκή κύρια στον κατασκευαστικό τομέα όπου τα κάθε λογής έργα με σύμφωνοι γνώμη των πολιτικών προ’ι’σταμένων και της πολεοδομικής γραφειοκρατίας, υπερτιμούνταν εκ των υστέρων μέσω των εκπτώσεως πλειοδοσίας , αλλά η κρατική μηχανή τα πλήρωνε ώς υπερτιμημένα γιατί ικανοποιούνταν και αυτή. Το ίδιο ακολουθήθηκε και με τις άδειες εισαγωγής εκ του σχεδίου Μάρσαλ , που οι άδειες εισαγωγής υπερτιμημένων κααναλωτικων αγαθών δίνονταν στους ημετέρους και πολλούς κατοχικούς μαυραγορίτες εθισμένους στο σύστημα , και έτσι όλοι τα παντελόνιαζαν τσεπικά, διακινώντες και τις χρυσές λίρες μια και μόνο αυτοί οι κερδοσκόποι είχαν την αναγκαία ρευστότητα σε δραχμές μεταπολεμικές για να αποθησαυρίζουν ή κα κερδοσκοπούν βάσει χρυσών λιρών, μια και η τιμή της χρυσής λίρας όλα τα χρόνια και τα μεταπολεμικά ήταν τεράστια ισοτιμικά σε δραχμές και ο μέσος πολίτης της τότε χώρα δεν μπορούσε βάσει αμοιβών ημερομισθιών ή αγροτικής παραγωγής- η οποία στρεφόνταν στην αυτοκατανάλωση- ούτε μια χρυσή λίρα να εξαγοράσει, αφού έπρεπε να ζήσει. Το όλο Γερμανικό κατοχικό και δοσιλογικό μαυραγορίτικο κυκλωμα, έπρεπε για να αποδεύγει και τις τυχόν εντάσεις κοινωνικά , να έρθει σε επαφή και με το ιδεολογικό κομμάτι ώς βαλβίδα ασφαλείας του κατοχικού αυταρχισμού , για τούτο και εκπονήθηκε και η μέθοδος της προσέγγισης των μητροπόλεων με την κάποια ανοχή στον κατασταλτισμό υπερ των μητροπολιτών και των ιερωμένων γενικά , και μαζί με την δημιουργία νέων παπάδων κατοχικών υπό όμως την Γερμανική κατοχική έγκριση. Και πρός τούτο επιλέχθησαν ανά την Ελλάδα διάφοροι ώς τότε οι οποίοι τα έτη 1942-1943 χειροτονίθηκαν
και χρείσθηκαν απ τις μητροπόλεις ώς παπάδες ενοριών των μεγαλύτερων επαρχιακών κέντρων και των τότε λεγομένων κύρια κωμοπόλεων και σημαντικών ενοριών των μεγαλύτερων επαρχιακών πόλεων της χώρας.
Το όλο σύστημα της κατοχικής συνεργασίας ντόπιων και κατακτητών, σε όλο το φάσμα του Ελλαδικού χώρος α την πρωτεύουσα ώς το τελευταίο σημαντικό χωριό μιας περιοχής ή ακόμα και σε μικρότερα οικιστικά σχήματα είχε επιτύχει, αποδίδοντας όλα τα κατοχικά χρόνια ώς περιουσίες μαυραγοριτών, χρυσές λίρες, ακίνητα για ένα κομμάτι ψωμί, πίνακες ζωγραφικής που μεταπολεμικά είχαν μεγάλη αξία, οικειοποίηση οικοπέδων ώς μεταπολεμικές εκτάσεις για την οικοδόμηση, σύστημα κατασκευαστών μηχανικών εκ των αξιωατικών του στρατού που μπήκαν στο πολυτεχνείο ώς φοιτητές το 1942, θεολογική υποστασιοποίηση και νομιμοποίηση ώς κοινωνική πρακτική όλων των παραπάνω , και για τούτο αμέσως μεταπολεμικά το όλο λειτουργικό γραφειοκραικό διοικητικό σύστημα βρέθηκε έτοιμο για την θεσμοποιησή του και μοντελοποιησή του »αναπυξιακά» τα επόμενα χρόνια ώς δοσοληπτικό αντιπαροχικό . Η οικοδομική αντιπαροχή είναι μία παράμετρος και μόνο της δοσοληπτικής κοινωνικής αντιπαροχικής κουλτούρας ώς κοινωνικό και οικονομικό και διαβιωτικό μοντέλο παραπέρα λειτουργίας της χώρας. Και είναι λάθος αν το μοντέλο αυτό όπως επεκτάχθηκε στα επόμεμνα χρόνια να ταυτίζεται με την οικονομική και κοινωνικά εννοιολογικά και ερμηνευτική ανάπτυξη.Το συγκεκριμένο μοντέλο επεκτάθηκε γενικεύτηκε άρα αναπτύχθηκε μεταπολεμικά ποσοτικά και ποιοτικά , και όχι η κοινωνική και οικονομική αναπτυξιακότητα, που στα χρόνια ωρίμανσης της οδήγησε στην γενικευμένη χρεωκοπία κράτους και πολιτών.
Ο Σεπτέμβρης του 1944 ( ούτε ένας μήνας απ την αποχώρηση των Γερμανών η οποία έγινε την 12 Οκτωβρίου 1944) σηματοδότησε και την υπενθύμιση των όσων θα ακολουθούσαν μέσω του τελευταίου κατοχικού χαρτονομίσματος που κυκλοφόρησε – η μεγαλύτερη χαρτονομισματική ποσότητα χρήματος στην ιστορία- των 100 δισεκατομμυρίων δραχμών. Ο συμβολισμός ήταν σαφής.. οι Γερμανοί φεύγουν, ήττήθηκαν.. αλλά το σύστημα της αρπαγής που δομήθηκε μέσα στην κατοχή και με βάση τον πληθωρισμό.. θέλει να συνεχίσει. Για τούτο και εκδίδουμε το χαρτονόμισμα αυτό για να προκαταλάβουμε τις εξελίξεις ( βάζουμε ώς κατοχικοί άρπαγες ένα πρόσθετο σύστημα άμυνας- το πληθωριστικό χαρτονόμισμα των 100 δις δραχμών-) για να σας δείξουμε ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τις πρακτικές μας. Και όντως δεν τις εγκατέλειψαν για πολλά χρόνια, ώς τις μέρες μας.
Απ ότι ιστορικά διαγνώσκεται, αν δεν ήταν οι ισραηλινοί και ισραηλίτες να συλλάβουν τον Ά’ι’χμαν την αρχή της δεκαετίας του 1960, να ανοίξουν το θέμα Ζόζεφ Μένγκελε ( που μεταπολεμικά πέρασε ώς τουρίστας και απ την Κύθνο ), το ναζιστικό θέμα με τις γενικευμένες ναζιστικές εκαθαρίσεις πληθυσμών των κατακτημένων κρατών – ισοπεδώθηκαν ολάκερες πόλεις και χωριά απ τις ναζιστικές θηριωδίες, πέρα απ την πρωτοφανή ιστορικά βιομηχανική σε γραμμή παραγωγής γενοκτονία των Εβραίων, ( άκρως περίεργο πώς η γενοκτονία αυτή κλείστηκε σε μια λέξη ώς » ολοκάυτωμα » ).. αν λοιπόν δεν υπήρχαν οι ισραηλινοί και ισραηλίτες μπορεί και η όλη ναζιστική φασιστική λαίλαπα, μπορεί νάχε ξεπλυθεί με την δίκη της Νυρεμβέργης και κάτι αφανείς κρεμάλες μέσα στους μαντρότοιχους του περιβόλου της φυλακής για τους καταδικασθέντες ναζιστές.
Στην Ελλάδα το όλο θέμα των ναζιστικών εγκλημάτων και θηριοδειών πέρασε στο ντούκου- πάσο- τα βλέπω , στην μεταπολεμική κυβερνητικόεθνικοφρονική πόκα , μέχρι του σημείου της επιθετικής αναδίπλωσης κύρια των Ελληνικών κυβερνήσεων για την διεκδίκηση ακόμα και του κατοχικού δανείου ( οι κατοχικές αποζημιώσεις ξεχάστηκαν) ώς την αρχή της δεκαετίας του 1960. Μια και το 1958 οι Γερμανοί επίσημα ζητούσαν αποζημιώσεις για την δικαστική ταλαιπωρία του εγκληματία Μέρτεν που ήρθε κρυφά στην Ελλάδα και συνελήφθει χάρις την παρατηρητικότητα ένος αστυνομικού.
Με τα χρόνια πέφτει η ιστορική επιστημονική μελέτη , και αντιμετωπίζει τα πάντα από άποψη της μεθοδολογίας της έρευνας και της χρήσης των πηγών, και των νέων ερμηνειών των παλαιοτέρων ( ιστορικών πλέον) γεγονότων!!!! Και όλα αλφαδιάζονται με το ερευνητικό επιστημονικό αλφάδι. Που προσθέτοντας ανεβάζοντας απ την μια και αφαιρώντας κατεβάζοντας απ την άλλη, βρίσκει το ίσο αποτέλεσμα , που το ονομάζει ιστορικά κεκτημένα .