Αφιέρωμα στον πατέρα μου (της Κωνσταντίνας Κούρτη)

Της
Κωνσταντίνας Κούρτη

Γιορτή του πατέρα, δεύτερη στη σειρά και καταϊδρωμένη μετά την γιορτή της μητέρας.

Κυρίαρχο πρόσωπο για τη ζωή, την ανατροφή, τον συναισθηματικό μας κόσμο και την ματιά στα πράγματα, η ΜΑΝΑ, ο μητρικός ρόλος, που πόσο διακριτός θα ήταν χωρίς την αντιπαραβολή με τον αντίστοιχο ρόλο του ΠΑΤΕΡΑ;

Τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει ωφέλιμα για την φύση και τον άνθρωπο χωρίς την ισορροπία.

Έτσι και οι δυο ρόλοι μαζί, σε μια ποιοτική γονεϊκή αναμέτρηση, καταγράφουν μέσα μας τα
θετικά, τα όμορφα, τα σπουδαία όπως και τα «ένοχα», τα δυσάρεστα, τα στενόχωρα, που με τον
έναν ή άλλον τρόπο είτε σβήνουμε επιλεκτικά, είτε στριμώχνουμε κάτω από το χαλί ανασύροντάς τα
κάθε τόσο.

Κάθε ανθρωπιστική επιστήμη στην ενασχόληση και μελέτη της για τον άνθρωπο και την γενική
συμπεριφορά του, εμπεριέχει ως βασικό συστατικό της δομής του τη σχέση του με τους γονείς και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αναπτύχθηκε αυτή η σχέση στο ποσοστό που της αναλογεί. Διότι η ολοκλήρωση μιας ανθρώπινης προσωπικότητας, ευτυχώς δεν εξαρτάται μόνο από τη σχέση της με τους γονείς αλλά και από τα αποκλειστικά φυσικά χαρακτηριστικά της που αν καλλιεργηθούν, ευκολότερα σε ευνοϊκές και δυσχερότερα σε μη ευνοϊκές συνθήκες, την εξελίσσουν κατακτώντας πεδίο δράσης άκρως ανταγωνιστικό με αυτό που δημιουργούν οι γεννήτορές μας και η σχέση μαζί τους.

Η ανθρωπότητα γνώρισε και θα συνεχίζει να γνωρίζει προσωπικότητες που χωρίς την γονεϊκή παρουσία κατέκτησαν κορυφές διάκρισης τόσο στον κοινωνικό στίβο όσο και στον επιστημονικό, τον θεολογικό, τον πολιτικό και τον προσωπικό.

Παράλληλα δεν θα σταματήσει ποτέ η ανιούσα κλίμακα καταγραφής των καταστροφικών συνεπειών που προκαλεί η γονεϊκή έλλειψη στην ανθρώπινη προσωπικότητα.

Σκληρός ο αγώνας της αντίφασης. Αυτής που θέλει ισχυρούς ανθρώπους χωρίς την γονεϊκή παρουσία και ανίσχυρους κάτω από την απρόσκοπτα ανεξέλεγκτη γονεϊκή κυριαρχία. Μπορεί το ποσοστό της πρώτης περίπτωσης να υπολείπεται αυτού της δεύτερης, δεν παύει όμως να είναι αρκετό για την επιβεβαίωση τεράστιων δυνατοτήτων ανάπτυξης των ανθρώπων που μια τόσο σπουδαίας σημασίας απουσία την μετατρέπουν σε μοχλό θέλησης, νίκης και επικράτησης. Το συναισθηματικό τους τίμημα βαρύ και ασήκωτο ή τελικά μπορετό;

Ο δρόμος αναπλήρωσης των συναισθηματικών κενών στρωμένος με αγκάθια, μα η ίδια η δυσκολία του πρόκληση για το προχώρημα.

Όσοι εισπράξαμε γονεϊκή αγάπη, με όποιον τρόπο κι αν μας δόθηκε, ανεξάρτητα από το εσωτερικό μέτρημα ποιότητας και ποσότητας, κινήσαμε με καύσιμη ύλη κι αυτό δεν είναι λίγο.

Η αποτίμηση αξίας του ενεργοποιού καυσίμου καθώς μεγαλώνω όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις αποκτά, φέρνοντας με στο εδώ και τώρα, είκοσι έτη μετά τον αποχαιρετισμό σου πατέρα, ζητώντας την ενσάρκωση όλων των συναισθημάτων που διέγειρες ως πατρική φιγούρα.

Το όνομά σου Γεράσιμος Κούρτης (Κοταντέλιας), στερνοπαίδι του Δημήτρη Κούρτη και της Υπαπαντής το γένος Γεωργάκη, γεννημένος τον Τρυγητή του 1934 στον ορεινό Κάβαλλο Λευκάδας. Σκληρά χρόνια γεμάτα δυσκολίες, φτώχεια και ευθύνες, δυσανάλογα μεγάλες της παιδικής σου ηλικίας, σε βούτηξαν για τα καλά από τα μαλλιά με πρόταγμα το θεληματικό πείσμα, την καθημερινή αγωνιστικότητα και τον τίμιο ίδρο στον ρόλο του προστάτη μιας πολύτεκνης οικογένειας, με μοναδικό αρσενικό εσένα.

Στα επτά σου έτη σχεδιάστηκε η πορεία, ο ανήφορος που κλήθηκες να ανέβεις γεμάτος σχίνα και πουρνάρια για βέβαιες χαρακιές στον στιβαρό βηματισμό σου. Τούτο το μάτωμα γνήσιο τίμημα για την κατάκτηση της επιτυχίας σου να προχωρήσεις, να νικήσεις, να ξεχωρίσεις.

Ορφανός από πατέρα αν και ο μικρότερος σήκωσες την ευθύνη του γιου και προστάτη για τις πέντε αδελφές σου και την μάνα σου.

Παιδί σκληρό και ζωηρό, χωρίς την γεύση του πατρικού χαδιού, ρίχτηκες στην μάχη της ζωής προικισμένος με χαρίσματα, που δεν έμελλε να καλλιεργηθούν αφού φάνταζαν ανούσια στην προδιαγεγραμμένη διαδρομή σου.

Η καλλιγραφία, η καλλιφωνία, η επινοητικότητα, η κλίση και αγάπη στην ιστορία και το σχολείο γενικότερα, κάποια από τα φυσικά σου προσόντα που εκτοπίστηκαν ως υποδεέστερα από την εργατικότητα και την χειρωνακτική σου δεινότητα.

Έμαθες να δουλεύεις αδιάκοπα, ακούραστα και αποτελεσματικά σε τούτο το δάμασμα της χέρσας γης σε τόπο λειτουργικό και εύφορο, κρατώντας αδάμαστη την ορμητική και σκληρή σου φύση. Μοναχογιός δυναμικού πατέρα ανέλαβες τον ρόλο της εποχής σου και ανταποκρίθηκες επάξια σε όλες τις συνθήκες αποκατάστασης του υπερπληθούς αριθμού των θηλυκών του σπιτιού σου, φτάνοντας στα τριάντα σου να διεκδικήσεις την προσωπική σου ευτυχία.

Έκανες πολλές δουλειές και δοκιμάστηκαν οι δυνάμεις σου, μέχρι να καταλήξεις εφαρμοστής στα καράβια. Ταξίδεψες στα πέρατα του κόσμου, ανοίχτηκες στις θάλασσες και γνώρισες πολιτισμούς και κουλτούρες. Πού να ‘ξερες πως τούτη η δουλειά στο βαθύ κύτος του πλοίου, μέσα από τις εισπνοές του αμίαντου και των λιπαντικών, θα σε έφτανε στην άνιση μάχη με τον καρκίνο στα 68 σου;

Μέχρι να φτάσεις σε τούτη την κακορίζικη θέση, έμαθες να διεκδικείς δυναμικά και αποφασιστικά το καλύτερο στη ζωή σου με ορόσημο την επιλογή της γυναίκας σου, της όμορφης και ταπεινής κοπέλας που ερωτεύτηκες ως επισκέπτης του κοντινού χωριού των Τσουκαλάδων πάνω στο περήφανο άλογό σου. Τούτο το πόχτημα της ζωής σου ήταν και το καλύτερο. Δεν δίσταζες να το ομολογείς και να υπερηφανεύεσαι για την αξιοσύνη, την εξυπνάδα και την καλοσύνη της, έχοντας γνώση του δύσκολου χαρακτήρα σου.

Η Αικατερίνη Βεργίνη (Κάργα) έγινε ζωτικός πυλώνας μιας επαγγελματικής σταδιοδρομίας που θα σε απάλλασσε από την σωματική και ψυχική κακουχία του εφαρμοστή και θα σε έφερνε δημιουργό μιας οικογενειακής οικοτεχνίας με τελικό προορισμό την βιοτεχνία παιδικού πλεκτού ρουχισμού.

Ντυμένος μέσα σε καλοραμμένα κουστούμια, κλείδωσες στον επαγγελματικό χαρτοφύλακά σου τα όνειρα μιας ζωής επαναφέροντας σε δράση τα παιδικά σου χαρίσματα.

Η ευσυνειδησία, η συνάφεια λόγου και έργων, η τιμιότητα, η φιλαλήθεια, το ήθος της συμπεριφοράς, σου προσέφεραν διάκριση και μεγιστοποίηση του παραγωγικού σου αποτελέσματος σε όλη την Ευρώπη, όπως και πολλά βραβεία στο επαγγελματικό επιμελητήριο Αθηνών.

Ο Γεράσιμος Κούρτης, ξεχωριστός βιοτέχνης, άνθρωπος της αγοράς, έμαθε να στέκεται με τα αγγλικά της εποχής του δίπλα στους εμπορικούς διευθυντές των μεγαλύτερων εγχώριων και ξένων πολυκαταστημάτων, προσφέροντας το ποιοτικό προϊόν του.

Αυστηρέ και δοτικέ πατέρα μας, δίδαξες πολλά μέσα από κάθε χαρακτηριστικό σου. Η αυστηρότητα των κανόνων σου είχε κορυφαίο στόχο την διδαχή της συνέπειας, της υπευθυνότητας, της μαχητικότητας, της εργατικότητας και της ενδυνάμωσής μας για το πέταγμα στη ζωή.

Ακάματος κουβαλητής, ανοιχτοχέρης και καλαίσθητος ήθελες το καλύτερο και το ποιοτικότερο. Μα πιο υποδειγματική από όλα σου ήταν η στάση σου στο εργατικό σου δυναμικό. Ποτέ δεν έδινες αυτό που αναλογούσε στην δουλειά του εργαζόμενου αλλά πάντα περισσότερο, αφού ο ανθρωπισμός και η γενναιοδωρία σου αυτό σε πρόσταζε. Η υλική σου φτώχεια όχι μόνο δεν εμπόδισε την απλοχεριά αλλά την ενίσχυσε μέσα από την βαθιά ενσυναίσθηση στον αδύναμο, στον αγωνιστή, στον βιοπαλαιστή, στον ΑΝΘΡΩΠΟ.

Ασυμβίβαστη προσωπικότητα στα ΘΕΛΩ και τα ΠΙΣΤΕΥΩ σου, όταν φουρτούνιαζες ξεσπούσες σαν θύελλα, μα σαν αντάμωνες την δυσκολία κατεύναζες το θυμικό σου κι άφηνες να διεισδύσει η γυναικεία διαίσθηση και ικανότητα. Δεν ακολουθούσες πάντα τούτο τον δρόμο, καθώς η εποχή που ανατράφηκες δεν επέτρεπε τέτοια, όμως είχες τα κότσια να αναγνωρίζεις λάθη και παραλείψεις και το θάρρος – ανθρωπιά να ζητάς ΣΥΓΓΝΩΜΗ κι από το μυρμήγκι.

Οι ψυχολόγοι λένε πως κυρίαρχο στοιχείο του πατρικού ρόλου είναι να θέτει τα όρια στην οικογένεια. Υπερασπίστηκες πολύ αυτόν τον ρόλο. Κάτω όμως από τις αυστηρές γραμμές σου έκρυβες τον συναισθηματικό πλούτο μικρού παιδιού που τον ξαμολούσες ελεύθερο μόλις έπινες εκείνο τα «νάμα», το δικό σου κόκκινο λευκαδίτικο κρασί.

Βιαζόσουν πατέρα να αποκτήσεις εγγόνια λες και είχες συμφωνημένο ραντεβού με το τέλος. Τα απέκτησες και ως ακούραστος και χαρούμενος παππούς, βίωσες την κάθε στιγμή με τα τέσσερα εγγόνια σου, τα δυο κορίτσια και τα δυο αγόρια μας. Διαθέσιμος σε κάθε είδος παιδικής φροντίδας τους προσέφερες τα πάντα και πιο πολύ χαιρόσουν τη συνοδεία τους προς το σχολείο και προς το σπίτι. Οι βόλτες, τα ταΐσματα, οι καλοκαιρινές διακοπές, τα παιχνίδια, τα τραγούδια, το καλλιτεχνικό σου σφύριγμα, όλα μαζί και χωριστά συγκροτούσαν το πολυδιάστατο ταπεραμέντο σου.

Τούτα τα χρόνια πατέρα μου ήταν και τα καλύτερά σου. Ήρεμος πια, αποφορτισμένος από τα ρίσκα της δουλειάς και τις αγωνίες αποκατάστασης των παιδιών σου, έγινες το καλύτερο που μπορούσες.

Κι έφτασες στην στερνή σου μάχη, την πιο δύσκολη και άνιση του βίου σου.

Συναπαντήθηκες με το ανίατο, τα βασανιστικό, το ανυπόφορο, μα δεν λύγισες!

Πάλεψες δυνατά και βουβά. Αυτόν τον τρόπο διάλεξες μέχρι το τέλος, για να μειώσεις την ανημποριά του αποχαιρετισμού. Έτσι δίδαξες το μάθημα της αξιοπρέπειας, μη ρωτώντας «γιατί», «πώς», «τι». Το δέχτηκες και νίκησες.

Τώρα πατέρα κοιμάσαι ήρεμα και ξέγνοιαστα στην πατρική σου γη έχοντας κοντά σου τον τελευταίο χρόνο την αγαπημένη σου.

Μας αφήσατε μια βαριά κληρονομιά, το ήθος και τον συναισθηματικό σας πλούτο. Μέσα σε όλα όμως μας διδάξατε, κυρίως εσύ πατέρα, τις αρχές που διέπουν τον υπεύθυνο πολίτη, αυτόν δηλαδή που οφείλει να σέβεται τους νόμους και να υπερασπίζεται την εδραίωση των θεσμών που συνιστούν μια συγκροτημένη ζωή και μια υγιή σχέση ΠΟΛΙΤΗ – ΚΡΑΤΟΥΣ και ΚΡΑΤΟΥΣ – ΠΟΛΙΤΗ.

Κάθε συζήτηση τέτοιου περιεχομένου, σήμερα αποκτά προστιθέμενη αξία, καθώς διανύουμε μια κρίσιμη κοινωνική και πολιτική περίοδο που αναζητά την βελτίωση αυτής της σχέσης, μέσα από την αποδόμηση του κράτους ΠΑΤΕΡΟΥΛΗ (Στέλιος Ράμφος), που τόσο αντιφατικά στήθηκε, ζητώντας ο πολίτης από τη μια την οικονομική απομύζησή του και από την άλλη την κατάρρευσή του.

Σε ευχαριστώ πολύ για όσα έκανες!

Κούρτη Κωνσταντίνα

Νίκαια, 18/6/2023