Η απόδραση 27 κομμουνιστών από τις Φυλακές Βούρλων το 1955 και ο Αηπετρίτης Λεωνίδας Τζεφρώνης
Κλείνουν σε λίγες μέρες 68 χρόνια από την μυθιστορηματική απόδραση από τις φυλακές των Βούρλων στον Πειραιά 27 αγωνιστών – στελεχών του ΚΚΕ. Αναμεσά τους βρισκόταν ο Αηπετρίτης (από τον Άγιο Πέτρο Λευκάδας) Λεωνίδας Τζεφρώνης, για τον οποίο η Ασφάλεια έγραφε στο Έκτακτο Παράρτημα του «Δελτίου Εγκληματολογικών Αναζητήσεων» που εκδόθηκε μετά την απόδραση και απευθύνονταν «Προς άπασας τας αστυνομικάς Αρχάς»:
«Ανακοινούμεν υμίν ότι, ότι την 17.7.1955 απέδρασαν εκ των Φυλακών Βούρλων Πειραιώς οι κάτωθι κρατούμενοι επικίνδυνοι κομμουνισταί: …. 24 – Τζεφρώνης Λεωνίδας του Φιλίππου και της Ανδρομάχης ετών 35 εξ αγ. Πέτρου – Λευκάδος σπουδαστής Πολυτεχνείου, κατ. Αθηνών, οδός Ζήτσης 10. Χαρακτηριστικά: Ανάστημα 1.70, σιτόχρους, κόμη καστανή, οφθαλμοί γαλανοί (Αριθ. Δ.Ε.Υ. 377652)».
Ο Λεωνίδας Τζεφρώνης γεννήθηκε το 1920 στον Άγιο Πέτρο Λευκάδας. Κατά την περίοδο της Κατοχής αναδείχτηκε σε αντιστασιακό στέλεχος. Ήταν γραμματέας της ΕΠΟΝ Πολυτεχνείου, στη συνέχεια της ΕΠΟΝ Σπουδάζουσας και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Στη συνέχεια, πέρασε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Ήταν στέλεχος του ΚΚΕ, και μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής μέχρι το 1968, όταν συμμετείχε στην ομάδα που διέσπασε το ΚΚΕ και δημιούργησε το ΚΚΕ Εσωτερικού. Κατόπιν συνέχισε στην ΕΑΡ και στο ΣΥΝ. Πέθανε στις 18 Απρίλη του 2006.
Το Δελτίο περιλάμβανε επίσης τις φωτογραφίες των 24 από τους 27 κομμουνιστών που είχαν αποδράσει και σύμφωνα με τα στοιχεία της Ασφάλειας ήταν οι εξής: 1. Βαρδινογιάννης ή Βαρσινάκης Βαρδής του Βαρδή από την Παλαιοχώρα Χανίων 2. Βελής Ανδρέας του Νικολάου από τον Πύργο Τήνου 3. Βερναρδής Γάστων του Παναγιώτη από την Αθήνα 4. Γεωργίου ή Φράγκου ή Στρατής ή Χριστοφορίδης Γεώργιος ή Παύλος ή Αναστάσιος του Παναγιώτου από την Καλλιράχη Θάσου 5. Γεωργούλιας Αριστοτέλης του Γεωργίου από τον Μίνθο Ολυμπίας 6. Δουκάκης Βασίλειος του Ασημάκη από την Μυτιλήνη 7. Καλαντζής Χαράλαμπος του Παναγιώτου από τα Φωναΐτικα του Πύργου Ηλείας 8. Καρράς ή Διαμαντίδης Σταύρος ή Γεώργιος του Χαρίτου εκ Κίνας (Πεν-τσίκ) 9. Κάτρης Βασίλειος του Εμμανουήλ από την Αθήνα 10. Κιουρτζής Παντελής του Χαραλάμπους από τον Αιγιαλό Ανατ. Θράκης 11. Κόκλας ή Αλεξόπουλος Ζήσιμος ή Νικόλαος του Ιωάννου από το Γρηγόριο Ναυπακτίας 12. Κολοκοτρώνης Μιχαήλ του Παναγιώτου από το Ίππειο Μυτιλήνης 13. Λιναρδάτος Κωνσταντίνος του Νικολάου από το Ληξούρι Κεφαλονιάς 14. Λογαράς Αλέξανδρος του Σταύρου από τη Ζάκυνθο 15. Μπαρτζώκας Ανδρέας του Γεωργίου από τη Νισίστη Άρτας 16. Μυριανθόπουλος Δημήτριος του Ιωάννου από τα Κούβελα Μεσσηνίας 17. Πανουσόπουλος Δημήτριος του Νικολάου από την Παναγία Γορτυνίας 18. Παπαλεξίου Αλέξανδρος του Ανδρέου από τα Γρεβενά 19. Παπούλιας Αλέξανδρος του Χρήστου από τα Σελίμνια Τριπόλεως 20. Πάσσιος ή Πάσχος Στυλιανός από την Αθήνα 21. Ροδάκης Περικλής του Δημητρίου από τα Λυκούρια Καλαβρύτων 22. Σιδέρης Σταύρος του Πολυζώη από τη Λάγια Γυθείου 23. Σωτηρόπουλος Σωτήριος του Σπυρίδωνος από το Αγρίνιο 25. Τζεφρώνης Λεωνίδα του Φιλίππου από τον Άγιο Πέτρο Λευκάδας 26. Τσακίρης ή Αμπατζίδης Κυριάκος του Αλεξάνδρου από τον Πειραιά 27. Χατζηπέτρος Γεώργιος του Δημητρίου από τη Μικρά Ασία.
Από την πλευρά του το ΚΚΕ το ίδιο βράδυ της απόδρασης καλούσε από την «Ελεύθερη Ελλάδα», τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό «το λαό και όλους τους πατριώτες να προστατεύσουν τους αγωνιστές που κατόρθωσαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές της αμερικανοκρατίας. Ελευθερία και γενική αμνηστία στους αγωνιστές».
Η μεγάλη απόδραση από τα Βούρλα
«Μια έντεχνος, μυθιστορηματική, δραματική, περιπετειώδης, καταπληκτική, ομαδική δραπέτευσις εγκαθείρκτων στελεχών του ΚΚΕ έλαβε χώραν εις τον Πειραιά. Δεν είναι η πρώτη. Προηγήθηκαν άλλαι, φυσικά ολιγώτερον μυθιστορηματικαί και με ολιγώτερα πρόσωπα αποδρασάντων (…) Η δραπέτευσις κομμουνιστών από τας φυλακάς δεν έχει τίποτε το εκπληκτικόν. Δεν πρόκειται περί του ληστάρχου Κουμπή ή του Τζατζά. Δι΄ αυτούς δεν θα ευρίσκετο ουδείς συνεργός δια να τους βοηθήση να αποδράσουν (…) Εδώ πρόκειται περί Κόμματος ολοκλήρου περί παρανόμου και συνωμοτικής οργανώσεως, περί μηχανισμού κινούμενου συμφώνως προς την τελευταία λέξιν του συνωμοτισμού, διαθέτοντας και πρόσωπα άφθονα και έμπειρα εις τοιαύτα και μέσα οικονομικά και μέσα τεχνικά και ακόμη αφθόνους συνεργασίας εντός και αυτής της κρατικής μηχανής, την οποία όταν θελήση εις έναν τομέα την κάμνει να πάθη εμπλοκήν και να μη δύναται να κινηθή…».
Εξωτερική άποψη των φυλακών των Βούρλων
Ιούλης 1955. Στον αστικό Τύπο της εποχής γράφονται απίθανες ιστορίες για την απόδραση 27 κομμουνιστών κρατουμένων από τις φυλακές των Βούρλων (το προαναφερόμενο απόσπασμα είναι από την εφημερίδα «Εμπρός»).
Τι είχε γίνει λοιπόν; Σταχυολογούμε από τις αφηγήσεις και τα γραπτά που ακολούθησαν:
Στις 17 του Ιούλη 1955 είκοσι επτά βαρυποινίτες σύντροφοι, «φορώντας στραβά το καπελάκι τους», μέρα μεσημέρι, δραπέτευσαν από τις φυλακές των Βούρλων στον Πειραιά, πραγματοποιώντας την πιο μεγάλη, την πιο συναρπαστική, την πιο μυθιστορηματική απόδραση όλων των εποχών στην Ελλάδα.
Η σήραγγα που είχαν σκάψει οι κομμουνιστές κρατούμενοι
Τι ήταν τα Βούρλα; Οι φυλακές των Βούρλων ήταν υψίστης ασφαλείας και πολύ καλά φρουρούμενες, σε μια περιοχή της Δραπετσώνας, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το λιμάνι του Πειραιά. Εκεί ανάμεσα στα έλη που φύτρωναν βούρλα (εξού και τ΄ όνομα) στα τέλη του 19ου αιώνα χτίστηκαν 72 ισόγεια σπίτια για να στεγάσουν οίκους ανοχής. Την περίοδο της Κατοχής οι Ιταλοί και οι Γερμανοί μετέτρεψαν το συγκρότημα αυτό σε φυλακές, κατασκευάζοντας ψηλούς μαντρότοιχους και στήνοντας εσωτερικές και εξωτερικές σκοπιές, ενώ μετά την απελευθέρωση το χώρο παρέλαβαν οι ελληνικές Αρχές. Κι εκεί μεταφέρονταν κατά κύματα αγωνιστές, είτε στο δρόμο γι΄ άλλες φυλακές είτε για το εκτελεστικό απόσπασμα.
Μια ασύλληπτη επιχείρηση
Εφτά μήνες πριν τη μεγάλη απόδραση, με το Κόμμα να προσπαθεί να ανασυγκροτήσει στην παρανομία τις οργανώσεις του, πάρθηκε η απόφαση να επιδιωχθεί η έξοδος από τη φυλακή μιας σειράς στελεχών. Τρεις μήνες κράτησε η προετοιμασία. Κι άλλους τέσσερις μήνες πήρε το σκάψιμο μιας σήραγγας που οδηγούσε από το εσωτερικό της φυλακής σε απόσταση κοντά 20 μέτρων στο εσωτερικό ενός απέναντι από τη φυλακή εργοστασίου. Ακούγεται απλό, για τις συνθήκες που έγινε ήταν μια ασύλληπτη επιχείρηση που έγινε κάτω από τραγικά δύσκολες συνθήκες κινδύνου, με μαθηματική ακρίβεια και μυστικότητα. Με ένα σχέδιο τέλεια μελετημένο, με υψηλή πιστότητα και γνώση, ολοκληρωμένες τεχνικές προδιαγραφές και εκτέλεση παραδειγματική. Σκάφτηκε μια σήραγγα μήκους 17,5 περίπου μέτρων, υποστυλώθηκε με κάθε τεχνική επάρκεια και ηλεκτροφωτίστηκε.
Το «έργο» -όπως το έλεγαν- άρχιζε από το γωνιακό κελί 13 της δυτικής πτέρυγας, που βρισκόταν κοντύτερα από κάθε άλλο στον εξωτερικό τοίχο των φυλακών και απέναντι από το εργοστάσιο «Ντεστρέ». Επρεπε στο τσιμεντένιο δάπεδο του κελιού να ανοιχτεί μια τρύπα, να σχηματιστεί ένα «πηγαδάκι» βάθους 3 μέτρων, απ” όπου θ΄ άρχιζε μια σήραγγα διαμέτρου 80 εκατοστών και μήκους 18-19 μέτρων. Η υπόγεια σήραγγα αφού περνούσε κάτω από τα θεμέλια του τοίχου της φυλακής και του εξωτερικού μαντρότοιχου, θα διάσχιζε την οδό Δογάνη, θα περνούσε τον τοίχο του εργοστασίου «Ντεστρέ» και θα κατέληγε στους λουτήρες.
Για το σχεδιασμό του έργου τις απαραίτητες μετρήσεις και πληροφορίες για το εξωτερικό της φυλακής τις έδωσαν οι αρραβωνιαστικιές δύο κρατουμένων συντρόφων.
Η τρύπα αποφασίστηκε ν΄ ανοίξει κάτω από ένα κρεβάτι που βρισκόταν δεξιά, δίπλα στην είσοδο του κελιού 13. Το κρεβάτι εκείνο, όπως όλα τα κρεβάτια της φυλακής, δεν ήταν παρά τρεις μετακινούμενες σανίδες στηριγμένες πάνω σε τρία τσιμεντένια τοιχάκια. Τα εργαλεία της δουλειάς, ήταν αρχικά ένα κοπίδι και ένα τσαγκαράδικο σφυρί, από εκείνα που έπαιρναν από το εργαστήριο της φυλακής για διάφορα μαστορέματα. Αργότερα, όταν προχώρησαν στο σκάψιμο, απόκτησαν κι ένα σκεπάρνι.
Τέσσερις μήνες έσκαβαν
Πώς δούλευαν; Αρχισαν στις 17 Μάρτη του ΄55 και έλυναν το ένα μετά το άλλο τα προβλήματα στην πορεία. Δεν υπήρχε αέρας. Έφτιαξαν αρχικά μια ξύλινη βεντάλια. Δεν είχε φως. Φτιάξανε μηχανισμό με λαμπάκια. Οι κρατούμενοι έφτιαχναν κάτι χειροτεχνήματα και με αυτά σαν δικαιολογία ζητούσαν και τους έφερναν στο επισκεπτήριο στήλες φακού και λαμπάκια, δήθεν για τα χειροτεχνήματα. Υπολογίστηκε ότι χρησιμοποιήθηκαν γύρω στις 600 στήλες μπαταρίας.
Είχε μπει ένα αρχικό πλάνο για 20 πόντους σκάψιμο την ημέρα, που στην πράξη έβγαινε αδύνατο και κάποτε χρειάστηκε να προστεθούν νυχτερινές βάρδιες για να προχωρήσει η δουλειά. Το σκάψιμο γινόταν ένα μέτρο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, κι εκείνο που πρόσεχαν ήταν να μην ξεφύγουν προς τα πάνω, οπότε υπήρχε κίνδυνος (κυρίως όταν έφτασαν στην οδό Δογάνη) να υποχωρήσει το έδαφος από το βάρος των αυτοκινήτων που περνούσαν. Από τα βασικά προβλήματα που αντιμετώπισαν ήταν τι θα έκαναν τα χώματα και τις πέτρες που συσσώρευαν. Και να ποιες λύσεις βρήκαν: Αφού ξεχώριζαν το χώμα από τις πέτρες το έριχναν μέσα σε πάνινες σακούλες -τις «αντέρες», όπως τις έλεγαν- που είχαν φτιάξει οι ίδιοι, τις πέρναγαν στη μέση τους και τις άδειαζαν στα αποχωρητήρια, απ” όπου κατέβαιναν στους υπονόμους με τη βοήθεια μπόλικου νερού.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν οι πέτρες και τα χαλίκια. Ενα μέρος από αυτά τα χρησιμοποίησαν για ένα μεγάλο πεζούλι που έφτιαξαν στο χώρο του μπάνιου και μερικά τσιμεντένια πλυσταριά, πάντα με την άδεια της διεύθυνσης. Στην επιφάνεια χρησιμοποιούσαν το υλικό που τους διέθεταν και στο εσωτερικό έριχναν τα δικά τους μπάζα. Ζήτησαν άδεια να κάνουν ένα παρτέρι με άνθη στο εσωτερικό προαύλιο, κόντρα στον εξωτερικό τοίχο και παράλληλα να καλλιεργήσουν γλάστρες, και τους δόθηκε. Σε πολύ λίγο καιρό η ακτίνα γέμισε με γλάστρες. Ηταν κυρίως γκαζοτενεκέδες, που και πολύ χώμα έπαιρναν αλλά και χαλίκι.
Ενα ακόμα σοβαρό πρόβλημα ήταν ο εξαερισμός. Επινόησαν και κατασκεύασαν αυτοσχέδιο ανεμιστήρα. Άλλο πρόβλημα ήταν ο κίνδυνος να υποχωρήσουν τα χώματα της οδού Δογάνης από το πέρασμα των φορτηγών. Έτσι αναγκάστηκαν να υποστυλώσουν τη σήραγγα με ξυλεία που κατάφεραν να εξασφαλίσουν από παλιά κουφώματα.
Στις 17 Ιούλη φορώντας πιτζάμες πάνω από τα καλά τους ρούχα, για να μην τα λερώσουν, πέρασαν σε τετράδες από τη φυλακή στο εργοστάσιο κι από κει σε διάφορα σημεία που είχε κανονιστεί να κρυφτούν.
Η απόδραση συγκλόνισε την Ελλάδα. Οι αρχές ασφαλείας έστησαν μπλόκα στους δρόμους και επικήρυξαν τους δραπέτες, χωρίς φυσικά κανένα αποτέλεσμα.
Το ίδιο βράδυ της απόδρασης, από την «Ελεύθερη Ελλάδα», τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ ακούστηκε η έκκληση: «Καλούμε το λαό και όλους τους πατριώτες να προστατεύσουν τους αγωνιστές που κατόρθωσαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές της αμερικανοκρατίας. Ελευθερία και γενική αμνηστία στους αγωνιστές».
(Πηγή: Ριζοσπάστης – Το Έκτακτο Παράρτημα του «Δελτίου Εγκληματολογικών Αναζητήσεων» της Ασφάλειας είναι από τον οίκο δημοπρασιών Βέργος)
