Στη μνήμη του αγαπημένου συναδέλφου και φίλου Οδυσσέα Μανωλίτση

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε που έφυγε από κοντά μας για το μεγάλο, χωρίς γυρισμό ταξίδι, ο αγαπημένος συνάδελφος Οδυσσέας Μανωλίτσης. Έφυγε μια ευγενική μορφή, ένας ξεχωριστός δάσκαλος, ένας εξαιρετικός θεολόγος. Ανήκε σ’ εκείνη την ευλογημένη ανθρώπων γενιά που εμφορούταν από υψηλές ηθικές αξίες και ιδανικά όχι στη θεωρία αλλά στη πράξη, στην καθημερινότητα του, κοινωνική και παιδαγωγική. Εξαίρετος παιδαγωγός προσπαθούσε με περισσή επιθυμία, μεγάλο αγώνα και ισχυρή θέληση αλλά προπάντων με δημοκρατικό τρόπο να θωρακίσει με αυτά τα όπλα τους μαθητές του, να διαμορφώσει ολοκληρωμένους ανθρώπους, υπεύθυνους αυριανούς πολίτες. Και οι μαθητές πάντα τον θυμούνται και θα τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη γι’ αυτή την προσφορά.

Ανήσυχος πνευματικά άνθρωπος παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στο χώρο του πνεύματος, έδινε δυναμικό παρόν σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις και περιέβαλε με αγάπη και σεβασμό τους συντελεστές. Και οι πνευματικές του ανησυχίες συνοδεύονταν από ένα βαθύ κοινωνικό προβληματισμό για όλα όσα διαδραματίζονταν σε στενότερο και ευρύτερο πλαίσιο.

Προπάντων ο Οδυσσέας καταξίωσε την έννοια του ανθρώπου. Η κοινωνία της Λευκάδας θα έχει πάντα στην ψυχή της την εικόνα ενός ευγενικού, γεμάτου με ανυπόκριτη αγάπη και καλοσύνη ανθρώπου, που σε πλησίαζε αυθόρμητα και με πραγματικό ενδιαφέρον ρωτούσε και νοιαζόταν για τη ζωή σου. Αλησμόνητες θα είναι οι τυχαίες συναντήσεις μας στο δρόμο. (γιατί μόνο στο δρόμο και στα καφενεία συναντιόνται οι άνθρωποι σήμερα, τα σπίτια είναι κλειστά). Όρθιοι συζητούσαμε για τα πάντα. Και η κουβέντα μας συχνά έφτανε στα νεανικά μας χρόνια στη Νικιάνα, όταν πρωτοδιόριστη νεαρή δασκάλα τα καλοκαίρια τον είχα γείτονά μου απέναντι από το πατρικό σπίτι μαζί με τη γλυκύτατη, καλοσυνάτη μάνα του, τη θεία- Μαριώ και την υπέροχη γυναίκα του, τη Χρυσούλα. Φέρναμε νοσταλγικά στη θύμησή μας εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια που καθόμασταν στην αυλή του σπιτιού του και συζητούσαμε ατελείωτα, στιγμές ανθρώπινες, στιγμές ζεστής ανθρώπινης συνύπαρξης και με πίκρα διαπιστώναμε πόσο ρηχά, στεγνά και άχαρα έχουν γίνει τα πάντα στις μέρες μας. Εκείνες οι συναντήσεις και προπάντων οι γεμάτες με αύρα καλοσύνης και αγάπης συμβουλές τους, ιδίως της θείας Μαριώς έγιναν ένα πολύτιμο εφόδιο στα πρώτα βήματά μου σαν δασκάλα και μάνα.

Τούτα τα λίγα λόγια ας είναι μια ιερή σπουδή μνήμης σε μία αξιόλογη προσωπικότητα, στον Άνθρωπο, που τα βήματά του στη ζωή άφησαν ανεξίτηλα ίχνη ανθρωπιάς, υπευθυνότητας και προσφοράς.

​​​​​​​ Δέσποινα Καλεζου – Φιλολογος