Επικήδειος λόγος για τον ιστορικό – συγγραφέα Σπυρίδωνα Σούνδια

Ο Σπ. Σούνδιας σέρνει το χορό στην πλατεία της ιδιαίτερής του πατρίδας του Αλέξανδρου Λευκάδας

Σεβαστή και αγαπημένη θεία Έλλη, αγαπημένε εξάδελφε Παναγιώτη. Κηδεύουμε σήμερα έναν λευκάδιο πνευματικό άνθρωπο, έναν δάσκαλο, έναν ιστορικό, έναν εξαίρετο σύζυγο και πατέρα, έναν συγγενή και χωριανό, τον Σπύρο Σούνδια.

Ο μακαριστός φιλόλογος – ιστορικός Σπύρος Σούνδιας διακρινόταν για τις γνώσεις του, τη φιλομάθειά του, την οξύνοια, τη σεμνότητα, την ευαισθησία και το μεγαλείο της ψυχής του στο να προσφέρει στον τόπο του, το ύψιστο και ανεκτίμητο δώρο πρωτίστως της ιστορικής γνώσης. «Όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν», ήταν η «Ευρυπίδεια» παραίνεσή του, γιατί ο πεφωτισμένος γνώστης των ιστορικών αληθειών διέπεται συνεχώς από τα σημαντικά και παναιώνια, απομακρυνόμενος από τα εφήμερα και τα φαύλα.

Ακάματος ερευνητής στις Βιβλιοθήκες και στα Ιστορικά Αρχεία της Αθήνας και της Λευκάδας, αντλούσε ρινίσματα από την όποια καταγεγραμμένη γνώση των προγενεστέρων, προκειμένου να συνθέσει άρθρα, να γράψει ιστορικές αναφορές και να συγγράψει βιβλία με κεντρικό πάντοτε θέμα την ιστορική πορεία του γενέθλιου τόπου μας, την Λευκάδα.

Πάντοτε παρών στις εκδηλώσεις του Συλλόγου Αλεξανδριτών Αθήνας, του Πολιτιστικού Συλλόγου Νικιάνας και της κοινότητας Αλεξάνδρου, ακάματος αρθρογράφος στην εφημερίδα «Αντίλαλοι απ’ τους Σκάρους», μαχητής όπου χρειάστηκε να υπερασπιστεί τα «δίκια» του χωριού μας, με εισηγήσεις σε ημερίδες και άρθρα στον τύπο, με προεξάρχουσα την περίπτωση της εγκατάστασης ΧΥΤΑ στους Σκάρους, «στον Άθωνα της Λευκάδος», όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά είχε γράψει…

Υπήρξε η ζώσα σεμνή, συνενωτική παρουσία του πνευματικού ανθρώπου, μέσα στο σύνολο των συγχωριανών της κοινότητάς μας. Τα ιστορικά του βιβλία, (τα οποία ο ίδιος χρηματοδοτούσε και εξέδιδε) είναι και θα παραμένουν για πάντα φωτεινές παρακαταθήκες για όλους μας, για το παρόν και το μέλλον!

Σεμνυνόταν πάντα για αυτήν του την προσφορά, αθόρυβος τιμητής ήθους, ευγένειας, σεμνότητας και πραότητας. Είμαστε ευτυχείς θείε Σπύρο Σούνδια, ως συλλογικότητα Αλεξάνδρου, που προλάβαμε να σου ανταποδώσουμε τη χαρά από την τιμή της διπλής σου βράβευσης, προ δύο δεκαετιών στην Αθήνα και προ πενταετίας στον Αλέξανδρο. Στη δεύτερη εκδήλωση, αλησμόνητη θα μένει στη μνήμη μου, η εικόνα του ιερού προσκυνήματός σου μπροστά στην κλειστή κατωγόπορτα του πατρικού σου σπιτιού, στην πλατεία του Αλεξάνδρου…

Θείε μας, όλοι εμείς οι νεότεροι, συγγενείς και χωριανοί, και εμείς ειδικότερα που ευτυχήσαμε και σε είχαμε καθηγητή ιστορίας στο Γυμνάσιο Λευκάδος, σου χρωστάμε το «κάτι απ’ το είναι το δικό μας», γιατί μας ενέπνευσες με τον τρόπο σου και το παράδειγμά σου, την έφεση για τη μόρφωση, την πνευματική καλλιέργεια, την κοινωνική προσφορά. Και το κυριότερο, μας μεταλαμπάδευσες την ανεκτίμητη αξία της αγάπης για τον τόπο μας! «Ζείδωρον το νερό της βρύσης του καναλιού», μου έγραψες στην αφιέρωση του πρώτου σου βιβλίου! Πράγματι υπήρξε «ζείδωρον» για όλους εμάς που το γευτήκαμε, γευόμενοι συγχρόνως και τις ιερές πατροπαράδοτες πανανθρώπινες αξίες των προμητόρων και των προπατόρων…

Φεύγεις πλήρης ημερών, μετά από πενήντα πέντε έτη ευτυχισμένης οικογενειακής θαλπωρής και ασίγαστης κοινωνικής προσφοράς. Καλό παράδεισο, αγαπημένε μας θείε, δάσκαλε, συγγραφέα, συγχωριανέ. Αιωνία η μνήμη σου!

Ιωάννα Κόκλα, Αθήνα 17-1-2024