«Θέλω για σε πατρίδα μου» (ποίημα του Κώστα Γ. Σταματέλου)

Στον στοχαστή, Νομικό και σπάνιο Άνθρωπο, Νίκο Κατηφόρη

Θέλω για σε πατρίδα μου

Ψηλά ο ήλιος έφτασε
φτερούγισαν τα χρόνια
σαν τα πουλιά στα κλώνια επέρασ’η ζωή.

Απ’της ψυχής τα τρίσβαθα άλλο δε καρτερώ….
για σε μικρή πατρίδα μου
της ζήσης πρώτη αχτίδα
ότι είχα κι ότι είδα σε σένα το χρωστώ.

Είδα και γνώρισα πολλά
σεργιάνισα παλάτια και της
ζωής τα πλάτια
σ’ανέγνωρες γωνιές.
Πια…καρτερώ στο χώμα σου
ξανά να σεργιανίσω
Μυστρί να πιάσω και πηλό
με περισσή λαχτάρα
μικρή χρυσή πατρίδα μου, για σε Λευκάδα!

Για σε! σ’εσέ το ευχαριστώ και την Ελλάδα!

Θέλω ν’αγγίξω τις πληγές
που σ’άφηκε ο χρόνος
κι άνθια κι αρώματα παντού ν’απλώσω με χαρά.

Θέλω με την αγάπη μου
με έγνοια και μεράκι
για σε γλυκιά πατρίδα μου
να πω το ευχαριστώ
πριν πέσει βαρύχειμωνιά
το χώμα πριν νοτίσει
πριν ο Θεός ρωτήσει..
να βγω στη παγωνιά.

Να τρέξω στην αμόγλωσσα
στου Κάστρου το γαλάζο
κι ως της Νηράς τ’ακρόβραχα
ν’ακούσω τη βουή,
που κούρνιασε χρόνια πολλά
μεσ’της ψυχής τα πλάτια
και μου’χτισε παλάτια
ο νόστος και το φως!

Θέλω να τρέξω να χαθώ
στα μαγικά σοκάκια
να βλέπω τα παιδάκια
να παίζουνε κρυφτό
απ’το απομεσήμερο
μέχρι αργά το δείλι
πριν του Θεού το φως ανάψει το καντήλι
κι απλώσ’η πάχνη τη δροσά σε κάθε μπαλκονάκι
μ’ολάνθιστους βασιλικούς κι όμορφες ορτανσίες.

Θέλω…μικρή πατρίδα μου
πρώτος για σε να τρέξω
κι απ’άκρη σ’άκρη να διαβώ
για σε,
για σε…θ’αντέξω.
Αγάπη μιά, παντοτινή Λευκάδα!
ήσουν για με ολάνθιστο κλαρί
απ’τη μητέρα Ελλάδα.
Στον πόνο να σκορπώ χαρά
στ’αγιάζι νιές αχτίδες
κερί ν’ανάβω στην Κυρά!
για τις πικρές πατρίδες.

Απ’τ’Άι-Γιαννιού το σήμαντρο
στην Άγια-Κυριακή
κι απ’τ” Άι-Νικήτα το κοντρί
μέχρι την Άγια Μαύρα,
παντού μ’ένα χαμόγελο να στρώνω καλοκαίρια
και χαμομήλια όμορφα
παντοτινής χαράς.

Λευκάδα μάνα!
Μάνα, φως!
ζωή μου!
Τάμα,
Τάφος!

Κώστας Γ. Σταματέλος